مهناز نجفیان

زمان تغییر شیفتم در بیمارستان فرارسید، صدای گریه‌ای به گوشم رسید. کودک خودم را فراموش کردم و به تندی به کنار تخت مجروح شتافتم و مادرانه‌هایم را برایش نمایان کردم: «پسر نازنین چه شده است؟ چرا بی قراری؟».