امیر شعبانی

خطاب به جانباز تخت کناری، گفتم: «شما چرا به خانه نمی‌روید.» آن جانباز خندید و به باقی جانبازان نگاه کرد. یک نفر پاسخ داد: «ما قطع نخاع هستیم و برای همیشه باید اینجا بمانیم، تو هم مانند ما هستی.» ناگهان دنیا بر روی سرم ویران شد.