شهید طوسی از من خواست برای کاروان کربلا شعری بگویم. من قبول کردم. به خانه که رسیدم هر چی فکر کردم، نشد. چون من غالباً شعر‌های محزون برای شهدا می‌گفتم و حالا باید یک شعر حماسی می‌گفتم. یک مرتبه دیدم مداحی آقای کویتی‌پور در حال پخش است. تقریباً با همین تُن آهنگی که من به شعر «بهر فتح کربلا...» دادم، می‌خواند. حالا متن شعرش دقیقاً یادم نیست چی بود. ولی ملودی‌اش همین بود که ناگهان بیت اول این شعر متولد شد.

رنجبر گفت: یک روز در مسجد جامع ساری بطور اتفاقی شهید طوسی را دیدم، همان جا از من خواست تا شعری برای اعزام داشته باشم که بچه‌های رزمنده بخوانند.