ماتیسن

شاعر «کربلا منتظر ماست، بیا تا برویم» با بیان اینکه من یک بار در سال ۴۹ بخاطر مسائل سیاسی و خفقان موجود مجبور شدم یک دفتر شعرم را از ترس ساواک آتش بزنم، گفت: دورترین خاطره‌ای که از شعر و گفته‌های منظوم می‌‎توانم داشته باشم مربوط به ۱۲ سالگی‌‎ام است.