شمسی عزیزی

نورانی بود و دنبال نور می گشت. راه میانبرش را پیدا کرده بود و هیچ چیز نمی توانست جلودارش باشد. تنها یک چیز به او آرامش می داد و آن شهادت بود. همان چیز که به گفته مادرش به عنوان اولین کلام در کودکی به زبان آورد.