«شریفی» گفت: مادرم از شدت چشم انتظاری و بی‌تابی برای برادر شهیدم، چشمانش را از دست داده بود و تا آخرین لحظه عمرش، منتظر شنیدن خبری از شهید بود و می‌گفت ای کاش حداقل یک استخوان و یا حتی یک کفش از شهید بیاورند و بگویند که پسرم پیدا شده است.