رسول رخمتی

تنها کسانی جانبازان اعصاب و روان را درک می‌کنند که در کسوت مادران، همسران و بستگان درجه یک آنان، کمر همت به خدمت وی بسته‌اند و حتی مانند یک جانباز جسمی از شیرینی نگاه دلگرم کننده و قدردان یا دعای خیر جانباز نیز بی‌بهره‌اند و در مواردی حتی ضرب و شتم هم می‌شوند و عجبا که تنها عهدی که اینان را بر این میثاق نگاه می‌دارد، همان عهد ازلی و ابدی «و ما رایت الا جمیلا» است.