خالص‌ترين آدم‌ها رزمندگان بودند

در حرفه سخت و پرخطر مقني‌گري، لباس سفيد معناي سمبليك دارد. لباس سفيد در واقع كفن مقني هست، او به این وسيله آماده آن مي‌شود كه اگر زير خاك مدفون شد، كفن پوش باشد. او از قبل، خود را آماده جانبازي كرده‌است. مي‌دانيم كه شهدا احتياجي به كفن ندارند؛ لباس رزم يك شهيد، همان كفن اوست. من از اين نشانه‌ها استفاده كردم و مفهوم جانبازي، يعني كسي كه جانش را در جنگ به خطر مي‌اندازد يا فدا مي‌كند تا ديگران از بركت خون او سيراب شوند را با كفن‌پوشي مقني‌ها كه حاصل كارشان اين است كه جمعي از آن آب استفاده ببرند را به هم مرتبط كردم تا به شكل هنري دست پيدا كنم.

از عمليات فتح المبين نام برديد، درباره اين ارتباط بيشتر توضيح دهيد؟

شما يك حرفه ايراني وبومي را با داستان دفاع مقدس گره زده‌ايد. به‌نظر من اين تداوم فرهنگي در كار شما به بهترين شكل نمايان است. ما فرهنگ را همراه با يك حرفه بومي مي‌بينيم كه در جبهه هم اثر مي‌كند وكار‌ساز مي‌شود و دوباره اين فرهنگ از جبهه به جامعه امروز باز مي‌گردد و عمل مي‌كند وباز نجات‌بخش مي‌شود.

در فرهنگ ما انتظار، مفهوم خاصي دارد. بسياري از جنبش‌ها و حركت‌هاي ما ناشي از انتظار است. در اين داستان هم انتظار درست همين كار را مي‌كند. انتظار در این نمایش، بيش از يك عمل فيزيكي است و آن‌قدر قوي است كه در نهايت همه را با شخصيت منتظر هم سو و درعمل نهايي و بزرگ داستان شريك مي‌كند.

بايد در زمينه دفاع مقدس كار كنيم و هر چه كار كنيم باز هم كم است. اگر ما بتوانيم در جهان فخري بفروشيم، با ميراث دفاع مقدس‌مان است. بايد  از اين افتخارهایمان به هر زبان كه مي‌توانيم، حرف بزنيم.

 انتهای پیام/