رکاب زدن به عشق کودکان فراموش شده

به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، زندگی کودکان کار،‌ روایت انسان های معصومی است که وقتی بزرگ شوند، خاطرات کودکی شان چیزی نخواهد بود جز زمختی و بی رحمی زندگی و جان کندنی دمادم در خیابان ها... کودکان بی گناهی که در ازدحام و هیاهوی شهرها گم می شوند. این کودکان محکومند کودکی نکنند و خمیده زیر بار سنگین زندگی، خیلی زود بزرگ شوند.

 

کودکان کار در معرض انواع آسیب‌های اجتماعی قرار دارند و مستعد این هستند که در آینده به انسان‌هایی ناهنجار تبدیل شوند. هر کدام از این کودکان سرمایه‌ای هستند برای آینده این سرزمین که جلوی چشم همه ما به باد می‌رود. آروین و دنیا کریمی، زوج دوچرخه‌سوار، بعد از رکاب زدن مسیر کرمانشاه- سنندج، این روزها در حال برنامه‌ریزی برای ادامه سفر جهت حساس کردن بیشتر جامعه نسبت به کودکان کار هستند و این بار می‌خواهند  نوار ساحلی جنوب کشور  را رکاب بزنند.

زوج  جوان سنندجی دو سال قبل با پول‌هایی که در عروسی‌شان به عنوان کادو گرفته بودند، دو دستگاه دوچرخه خریده‌اند و زندگی جدید را در پیچ و خم جاده‌ها تجربه می کنند. آروین می گوید: من و همسرم عاشق دوچرخه‌سواری و سفر هستیم و این دو نقطه اشتراک باعث آشنایی ما شد. عاشق سفر کردن هستیم و دوست داریم با فرهنگ‌ها، آداب و رسوم و مردم آشنا شویم. در این سفرها ضمن آشنایی با مردم مناطق مختلف کشور، آلودگی نیز تولید نمی‌کنیم.

او ادامه می‌دهد: هر بار که همراه  همسرم برای دوچرخه‌سواری به سطح شهر یا جاده‌ها می‌رفتیم، با کودکانی مواجه می‌شدیم که دستفروشی می‌کردند یا  با وجود سن کم، کارهای سنگینی انجام می‌دادند. تصاویر دردناک زیادی در این مدت دیدیم و سؤال بزرگی که همواره در ذهن داشتیم، این بود که چگونه می‌توانیم کاری برای این کودکان انجام دهیم و چطور به همه بگوییم که این زندگی حق این کودکان نیست. آنها نباید در محیط‌هایی که مناسب سن آنها نیست، کار کنند.

با توجه به اینکه دوچرخه‌سواری را به شکل توریستی انجام می‌دادیم، جرقه‌ای در ذهن ما زده شد و جرقه این بود که سوار بر دوچرخه به شهرهای مختلف سفر کنیم و در کنار عکاسی از کودکان کار، این پیام را به همه اعلام کنیم که کودکان کار را دریابیم و برای توانمندسازی آنها تلاش کنیم. با همین شعار سفرمان را از سنندج آغاز کردیم و بعد از 136 کیلومتر رکاب زدن وارد کرمانشاه شدیم. در شهر وقتی با کودکان کار همصحبت می‌شدیم، آنها از سختی و مشکلات زندگی می‌گفتند و اینکه برای تأمین هزینه‌های زندگی‌شان مجبورند صبح تا شب کار کنند.

او با اشاره به رکابزنی اخیر خود اضافه می‌کند: در مراسم استقبالی که از سوی مردم و مسئولان کرمانشاه انجام شد، برای مردم از لزوم توجه به کودکان کار گفتیم. این کودکان در آینده با آسیب‌های زیادی مواجه خواهند شد و باید جلوی این آسیب‌ها را از همین کودکی گرفت. خوشبختانه این سفر تأثیرگذار بود و به اهدافی که مدنظر داشتیم، رسیدیم.

آروین در ادامه از برنامه حمایت از جاده قدیمی سنندج به مریوان و رکابزنی در این جاده 130 کیلومتری می‌گوید: این جاده قدیمی جاذبه توریستی دارد و من و همسرم به همراه یک گروه این مسیر را با هدف معرفی این جاده و جاذبه‌های آن و لزوم توجه به این جاده رکاب زدیم. خردادماه سال جاری نیز کشور گرجستان را رکاب زدیم. جاذبه‌های توریستی بسیاری در این کشور وجود دارد و من و همسرم به همراه یک تیم سر تا سر این کشور را در 8 روز رکاب زدیم. البته وضعیت کودکان کار بسیار دردناک است. کودکانی که به دلیل بیماری و از کارافتادگی والدین مجبورند کار کنند و تعدادی نیز گدایی می‌کردند. کریمی برنامه‌های بسیاری برای آینده دارد: در آینده نزدیک مسیر شوش- اهواز- بندرعباس را با شعار حمایت از کودکان کار رکاب خواهیم زد و برنامه‌های بلندپروازانه‌تری هم داریم. به هرحال امیدواریم بتوانیم نگاه جامعه را متوجه این کودکان کنیم.

کودکی کودکان کار این روزها در گرد و غبار زندگی گم می‌شود و آنها هیچ‌گاه خاطره خوبی از این دوران ندارند. کودکانی که نه به دلخواه خود و تنها براساس اجبار زندگی و جبر والدین یا سرپرستان خود مجبورند در سن کم با دوران شیرین کودکی خداحافظی کنند.

 

دنیا کریمی هدف از رکابزنی با شعار حمایت از کودکان کار را یادآوری کودکی فراموش شده کودکان کار بیان می‌کند و می‌گوید: باتوجه به اینکه فارغ‌التحصیل رشته حقوق هستم، همیشه یکی از دغدغه‌های اصلی من حقوق کودکان کار است. کودکانی که قرار است آینده‌ساز این کشور باشند. آنها در بهترین شرایط اگر در دام اعتیاد نیفتند و بزهکار نشوند و حتی چنانچه فرض کنیم معدودی از آنها به موفقیت‌های علمی و شغلی هم که دست پیدا کنند، بازهم عقده‌های دوران کودکی‌شان مشکلات روانی بسیاری را برای آنها ایجاد خواهد کرد.

بارها به این موضوع فکر کردیم که چگونه می‌توانیم به این کودکان کمک کنیم، تا اینکه تصمیم گرفتیم در یک حرکت فرهنگی با رکاب در مسیرهای مختلف، شرایط کودکان کار را برای مردم بیان کنیم و از آنها بخواهیم اگر در اطراف‌شان یا در میان بستگان خود کودکی را می‌شناسند که به خاطر شرایط بد اقتصادی کار می‌کند، یاری‌اش کنند تا دیگر کار نکند. یک کودک باید کودکی کند. وقتی به سنندج رسیدیم، بسیاری از مردم از ما استقبال کردند و این فرصت خوبی بود تا پیام خودمان را منتقل کنیم. نکته جالب این بود که تعدادی از مردم حتی نمی‌دانستند کودک کار چیست و اصلاً چرا کودک نباید کار کند! بر اساس آمار سازمان جهانی کار، سالانه 250 میلیون کودک 5 تا 14 ساله در جهان از کودکی محروم می‌شوند. طبق این آمار، 120 میلیون‌ نفر از آنها وارد بازار کار شده و مشغول به کار تمام‌ وقت هستند. در ایران ماد‏ه‏‌ 79 قانون کار، اشتغال به کار کودکان زیر 15 سال را ممنوع اعلام کرده است و ما در این سفر سعی کردیم تا این قانون را به مردم یادآوری کنیم.

 

دنیا کریمی با بیان اینکه ما متأسفانه به بسیاری از کودکان کار برچسب می‌زنیم، ادامه داد: یک بار با یکی از این کودکان کار که کنار پیاده‌رو کفاشی می‌کرد، آشنا شدم. وقتی از او اجازه عکاسی گرفتم چند نفری که آن اطراف بودند، به من می‌گفتند با این پسر صحبت نکن... او بسیار سرکش است و ادب ندارد و...  این برچسب‌ها درحالی به این کودک زده می‌شد که او برخلاف این حرف‌ها، اتفاقاً بسیار هم مهربان بود. پدر این پسر کارگر بود و نمی‌توانست هزینه‌های سنگین زندگی را تأمین کند و به همین دلیل این پسر مجبور بود صبح تا شب کار کند. خوشبختانه این حرکت ما بسیار تأثیرگذار بود و امیدواریم در آینده بتوانیم به همه شهرهای ایران سفر کنیم و لزوم توجه به کودکان کار را به همه یادآوری کنیم.

منبع: ایران