اين روش ها در عمليات به کار بسته و تصحيح و تکميل مي شد . از جمله آنها قطار کردن زنجيره اي قطعات کروي شکل سنگيني بود که از دور مثل زنجير پلاک گردن به نظر مي رسيد با اين تفاوت که اندازه آنها در حد توپ تنيس بود . طول زنجير مسلما متناسب با عمق ميداني بود که معبر در آن گشوده مي شد و چون درخشندگي اين گودهاي فلزي ممکن بود توجه دشمن را جلب کند ، کيسه هاي برزنتي به اندازه قطر کروي زنجير روي آنها مي کشيدند که تدارک آن قبلا صورت مي گرفت . قدرت موشک کشنده زنجير محاسبه و بر حسب اندازه مورد نياز براي پرتاب زنجير ، سوخت موشک تنظيم مي شد .موشک بر حسب اندازه و مقدار ماده منفجره خود زنجيري را که به آن متصل کرده بودند روي ميدان مين مي برد و هر کجا سوخت موشک تمام مي شد و زنجير سقوط مي کرد به شدت به زمين بر خورد مي کرد و مين ها را منفجر مي کرد .نيروهاي رزمنده وظيفه داشتند از روي مسير اصابت زنجير حرکت کنند و اصلي ترين مشکل اين بود که مسير مستقيم باز نمي شد و کار حالت مار پيچ به خود مي گرفت و بچه ها را از هدف دور مي کرد .
اين روش تقريبا خوب و کم خطر بود ، ولي عملا محل عبور ما را به دشمن نشان مي داد .به همين دليل در عمليات ها کمتر از آن استفاده مي شد .اما در پاکسازي مناطق آلوده که دشمن مين گذاري و تخليه کرده بود ، شايد بهترين روش بود و براي شناسايي عمق ميدان و ثبت آرايش و موانع مفيد بود و علم و اطلاع بيشتري براي تخريب چي ها در چگونگي پاک سازي و ضريب خطر کمتر فراهم مي ساخت .
منبع:"فرهنگ جبهه،خلاقيتها"نوشته ي سيد مهدي فهيمي ومحسن مهر آبادي،نشر فرهنگ گستروسروش،تهران-1382
