قطع ارتباط مسلمانان با تاریخ اسلام

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، آثار تاریخى اعم از اسلامى یا غیر اسلامى همواره به عنوان یک نماد و سمبل براى هویت مردم یک کشور محسوب مى شوند و ارزش بسیارى دارند. این ارزش به حدى زیاد است که سازمان یونسکو بسیارى از این آثار از جمله آثار اسلامى را در زمره فهرست جهانى میراث مشترک بشرى قرار داده است. با وجود اهمیت این آثار خاندان آل سعود در عربستان از مدت ها پیش و از سالیان قبل تخریب آثارى اسلامى و تاریخى این کشور را با بهانه مدرن سازى شهرها در دستور کار خود قرار داده و این اقدام بارها با واکنش مردم و علماى عربستان و همچنین مردم و علماى جهان اسلام مواجه شده است. با این حال حکومت عربستان سعودى همچنان به این رفتار غیر حقوقى خود ادامه مى دهد.

مهمترین اماکن مقدس و متبرک مسلمانان و همچنین مهمترین میراث تمدنى جهان اسلام در سرزمین عربستان قرار دارد. با این حال تخریب آثار اسلامى از راهبردهاى مهم و غیرحقوقى است که حکومت عربستان سعودى بدون توجه به اعتراض هاى گسترده مردم و علما انجام مى دهد. رژیم آل سعود در تازه ترین اقدام خود تخریب باقى مانده آثار اسلامى در یکى از بخش هاى تاریخى مسجدالحرام را آغاز کرد. اخیراً شرکت مجرى طرح توسعه مسجدالحرام با حذف گنبد "رواق عثمانى" در بخش شرقى این مکان مقدس در مکه تخریب این اثر تاریخى را آغاز کرد. البته این اولین بار نیست که آل سعود به اماکن مقدس مسلمانان اهانت مى کند. پیش از این نیز برخى اماکن مورد احترام مسلمانان از جمله محل تولد پیامبر اسلام(ص) توسط نیروهاى آل سعود تخریب شد.

حکومت عربستان سعودى تاکنون 95 درصد آثار تاریخى - اسلامى در سرزمین عربستان را از بین برده است.

در میان آثار اسلامى - تاریخى تخریبى توسط آل سعود آثارى با قدمت بیش از هزار سال قرار دارند که امکان درج آنها در فهرست جهانى میراث مشترک بشرى سازمان ملل وجود داشته است. از جمله این اماکن مى توان به محل تولد پیامبر اسلام(ص) اشاره کرد.

توجیه و بهانه حکومت آل سعود در تخریب این آثار پیش بردن طرح هاى نوسازى بافت هاى فرسوده و همچنین توسعه برخى آثار تاریخى است. آل سعود با تخریب اماکن تاریخى و حتى برخى اماکن مقدس در سرزمین عربستان به جاى آنها برخى مظاهر نوسازى از جمله هتل هاى مجلل یا سرویس بهداشتى و ... احداث مى کند.

چندى پیش محمد الخزیم، معاون مدیر کل امور مسجدالحرام، در توجیه تخریب آثار اسلامى اعلام کرد که توسعه طوافگاه مسجدالحرام زمینه را براى زیارت 150 هزار زائر در ساعت فراهم مى کند. این در حالى است که مخالفان طرح توسعه مسجدالحرام بر این باورند که شکل فعلى این مسجد در زمره آثار تاریخى و هویتى سرزمین عربستان است و اجراى این طرح به مثابه تخریب و زوال این چهره تاریخى خواهد بود.

واقعیت تخریب آثار تاریخى و اسلامى در سرزمین عربستان این است که آل سعود و تفکر وهابى حاکم بر حکومت عربستان با هدایت و کمک کشورهاى غربى درصدد است تا ارتباط مردم این کشور را با گذشته پربار اسلامى آن قطع نماید. درواقع این موضوع یک نبرد با محوریت فرهنگ و هویت است و دلایلى که در زمینه علت تخریب اماکن مقدس از سوى خاندان آل سعود مطرح مى شود، از جمله طرح هاى توسعه طلبانه دروغ محض است. سؤال که مطرح این است که چرا عربستان سعودى تلاش مى کند این نبرد فرهنگى را انجام دهد و مردم عربستان را به طور خاص و مسلمانان جهان را به طور عام از گذشته پربار اسلامى تاریخى خود دور کند؟

بررسى ها نشان مى دهند که رفتارهاى آل سعود در تخریب آثار اسلامى، تاریخى و اماکن متبرکه مسلمانان ریشه در دو عامل مهم دارد: اعتقادات وهابى و نقش استعمار.

اعتقادات وهابى

میان اعتقادات و ویژگى هاى وهابیان و ساخت و رفتارهاى سیاسى عربستان سعودى ارتباط مستقیمى وجود دارد. در واقع تا نیمه دوم قرن 20 همکارى نزدیکى میان آل سعود و جریان وهابیت وجود داشته و تنها در نیمه دوم قرن 20 جریان وهابیت از یک جریان مذهبى به یک جریان سیاسى در دل خاندان آل سعود تبدیل شد. عقاید وهابیت در ساختار سیاسى عربستان امروز ریشه دوانده و مفتى هاى وهابى نقش مهمى در انتخاب وزراى دادگسترى، حج، شئون اسلامى، اوقاف و دبیر کل سازمان دعوت اسلامى و ارشاد عربستان دارند. در واقع برخى رفتارهاى سیاسى و ایده هاى حکومتى آل سعود و به ویژه دشمنى آنان با شیعیان ریشه در عقاید و ایده هاى مفتى هاى وهابى دارد. خشونت یکى از مهمترین ویژگى هاى وهابیون است که بخش مهمى از ساختار سیاسى امروزى عربستان سعودى را تشکیل مى دهند. به عبارت دیگر خشونت ساختارى در عربستان سعودى بیش از هر چیز محصول عقاید وهابیون در این کشور است.

وهابیون برخى اصول و اعتقادات پایه اى مسلمانان را زیر سؤال مى برند و آنها را رد مى کنند. از جمله این اعتقادات که توسط وهابیون رد مى شود شفاعت پیامبر(ص) و ائمه اطهار(ع) است. وهابیون موضوع توسل و زیارات اولیاء الهى را با توحید و یکتاپرستى در تعارض مى دانند و آن را رد مى کنند. بر این اساس آنها معتقدند که زیارت آثار اسلامى و ارزش قائل شدن براى آثار تاریخ اسلام به منزله شریک قائل شدن براى خداست و شرک محسوب مى شود و از بین بردن آنها واجب است. بر اساس این اعتقادات مرمت و بازسازى قبور اولیاء الهى عملى بیهوده و تخریب آنان واجب است.

این عقاید داراى سوابق تاریخى زیاد و البته تلخى است. وهابیون در سال 1216 هجرى قمرى در راستاى ترویج آیین وهابیت به شهر مقدس کربلا حمله کردند و صحن امام حسین(ع) را تخریب کردند و شمار زیادى از زائران و شهروندان کربلا را کشتند. وهابیون در سال 1218 هجرى قمرى نیز پس از فتح مکه در نخستین اقدام خود آثار بزرگان دین از جمله گنبد زادگاه پیامبر اکرم(ص) و گنبد زادگاه حضرت على(ع) را با خاک یکسان کردند.

یکى از تلخ ترین اعمالى که وهابیون مرتکب شدند آتش زدن کتابخانه بزرگ "مکتب العربیه" در مکه بود.این کتابخانه بیش از 60 هزار عنوان کتاب گرانقدر و کم نظیر و بیش از 40 هزار نسخه خطى منحصر به فرد داشت که در این آتش سوزى از بین رفتند.

نقش استعمار

بخش زیادى از رفتارهاى امروزى آل سعود در عربستان براى تخریب آثار اسلامى، قبور مومنین و آثار تاریخى جهان اسلام ریشه در نقش استعمار به ویژه استعمار انگلستان در این موضوع دارد. کشورهاى استعمارى همواره نشان دادند که اسلام را براى خود یک خطر مى دانند و براى مقابله با آن از هیچ روشى دریغ نمى کنند. این موضوع و این نوع تفکر در راهبردها و رفتارهاى امروز غرب در جهان اسلام به ویژه در نقش آنها در جلوگیرى از اتحاد مسلمانان کاملاً آشکار است.

استعمار در طول تاریخ به ویژه در تاریخ وهابیت تلاش کرد تا از این آیین براى ایجاد اختلاف در جهان اسلام استفاده کند. وقتى به تاریخ و ریشه هاى ترویج اندیشه وهابیت مراجعه شود نقش استعمار در این میان کاملاً آشکار است. استعمارگران به ویژه انگلستان از ایده هاى وهابیت براى ایجاد تفرقه و از بین بردن اتحاد مسلمانان استفاده زیادى کردند. انگلیس براى این منظور جاسوسانى را نیز در میان وهابیون فرستاد.

"مستر همفر" یکى از جاسوسان انگلیسى است که با ظاهرى اسلامى تلاش کرد در میان مسلمانان اختلاف افکنى نماید. مستر همفر در مورد محمد بن عبدالوهاب مى گوید: "من گمشده ام را در محمد بن عبدالوهاب یافتم. پایبند نبودن او به ضوابط مذهبى، روحیه غرور و خودپسندى، تنفرى که از علماى عصر خود داشت، استقلال نظرش که حتى به خلفاى چهارگانه اهمیتى نمى داد و تنها به فهم اندک خود از قرآن و سنت تکیه مى کرد، این صفات بارزترین نقاط ضعفى بود که توانستم از این راه ها در محمد بن عبدالوهاب نفوذ کنم."

انگلستان در سال 1319 هجرى قمرى نیز به عبدالعزیز بن عبدالرحمان در تصرف ریاض و سپس به ایجاد پادشاهى عربستان سعودى در سال 1932 کمک زیادى کرد. در واقع آل سعود در عربستان امروزى قدرت خود را مدیون کمک استعمار انگلستان هستند. کشورهاى استعمارى در مقابل دستیابى به منابع غنى نفتى عربستان سعودى به تداوم حکومت آل سعود کمک مى کنند. عربستان نیز به مجرى اصلى راهبردهاى غرب در منطقه تبدیل شده است که از جمله این راهبردها اسلام هراسى است. از این رو باید گفت کشورهاى غربى به ویژه انگلستان با توجه به راهبرد اسلام هراسى خود در از بین بردن میراث اسلامى در عربستان حامى و به نوعى هدایتگر آل سعودند.

سخن آخر  

تخریب آثار اسلامى - تاریخى عربستان توسط آل سعود در راستاى مبارزه فرهنگى با هویت اسلامى مسلمانان جهان است که از یک سو ریشه در تفکر انحرافى وهابیت و از سوى دیگر همسویى با راهبرد اسلام هراسى کشورهاى غربى دارد. تفکر مفتى هاى وهابى و تقابل آنان با برخى از اعتقادات مسلمانان از جمله شفاعت، توسل و زیارت در تخریب آثار اسلامى نقش بارزى دارد. از سوى دیگر این اقدام حکومت عربستان سعودى حمایت و پشتیبانى برخى کشورهاى غربى از جمله انگلستان را به همراه دارد. توجیهات حکومت آل سعود از جمله نوسازى و طرح هاى توسعه طلبانه نیز تنها در سطح ظاهرى قابل بررسى است و هدف اصلى از این اقدام محسوب نمى شود.

در واقع هدف واقعى همان هویت زدایى از مردم عربستان و به طور کلى قطع ارتباط مسلمانان با گذشته تاریخ اسلام است که با کمک غرب و به ویژه انگلستان انجام مى شود. مى توان اقدام عربستان سعودى و حامیان غربى آن را در راستاى نبرد فرهنگى با مسلمانان ارزیابى کرد.

در این میان نقش کشورهاى اسلامى این است که از طریق رسانه هاى خود این اقدام عربستان سعودى را پوشش خبرى دهند و ابعاد غیرحقوقى آن را برجسته سازند. مسلمانان جهان نیز باید از طریق نامه نگارى به سازمان هاى حقوقى بین المللى از جمله سازمان ملل، یونسکو و سازمان هاى غیر دولتى بین المللى پیامدهاى این اقدام حکومت عربستان را گوشزد کنند. آثار تاریخى و اسلامى موجود در عربستان متعلق به آل سعود یا گروهى دیگر نیست بلکه متعلق به یک جمعیت میلیاردى مسلمان است که بخشى از تاریخ و هویت آنها در آثار موجود در عربستان قرار دارد. بر این اساس سازمان هاى بین المللى به ویژه یونسکو باید واکنش هاى جدى ترى به این اقدام غیر حقوقى عربستان سعودى نشان دهند.