خبرگزاری دفاع مقدس – اکبر صفرزاده: در سی و دومین جشنواره فیلم فجر ستارههای بیشماری حضور داشتند، از بازیگران مطرح سینما که با یک فیلم یا دو یا سه فیلم به جشنواره آمده و خود را برای گرفتن سیمرغ بهترین بازیگر آماده میکردند تا فیلمنامه نویسان مطرحی چون پیمان قاسم خانی و همین طور کارگردانهای مطرحی چون کمال تبریزی، احمد رضا درویش، مسعود کیمیایی، داریوش مهرجویی، کیومرث پوراحمد و....
با این همه، ابراهیم حاتمی کیا نویسنده و کارگردان ارزشمند کشورمان که امسال با فیلم ارزشمند «چ» در سی و دومین جشنواره فیلم فجر شرکت کرده بود بیش از دیگران مورد توجه رسانهها قرار گرفت و بیش از دیگران چشمها را خیره خود کرد.
توجه رسانهها به ابراهیم حاتمی کیا با موضع گیریهای که او درباره فیلم «شیار۱۴۳» کرد آغاز شد. «شیار۱۴۳» با همه تواناییهایی که داشت مورد تایید هیات انتخاب قرار نگرفت و عوامل آن مجبور شدند که برای احقاق حق خود و شرکت دادن فیلم در بخش سودای سیمرغ با مسئولان جشنواره و رئیس سازمان سینمایی دیدار کنند و با لابی کردن با آنها فیلم خود را به جشنواره فیلم فجر بفرستند. ابراهیم حاتمی کیا به عنوان یکی از با سابقهترین فیلم سازان دفاع مقدس رفتار ناعادلانه هیات انتخاب را برنتابید و از آنها درباره اینکه چرا فیلمی که مورد توجه مردم و منتقدان قرار گرفته و تا این حد مردم و اهالی فن را تحت تاثیرقرار داده درجشنواره شرکت داده نشده است؟
علی معلم که یکی از اعضای هیات انتخاب بود به جای دادن جوابی صریح و روشن، ابراهیم حاتمی کیا را قیم ماب خواند و گفت: ضمن ابراز تاسف از این بیانات قیممابانهٔ تبلیغاتی و سوزناک ایشان دربارهٔ هیات انتخاب فیلم فجر به احترام دستاندرکاران فیلم «چ»، جشنوارهٔ فیلم فجر و خانواده شهدا پاسخ سخنان ایشان را به بعد از اتمام جشنواره موکول خواهیم کرد. برای فیلم ایشان و همه یارانشان دریافت جوایز آنی و آتی را آرزومندیم».
ابراهیم حاتمی کیا صحبتهای علی معلم را بیجواب نگذاشت و در دانشگاه تهران گفت: علی معلم هم در دورهٔ آقای احمدینژاد حضور دارد و در دوره آقای روحانی و در همه محافل با پاپیون و کراوات حضور دارد، حال ایشان قیم ماب است یا من؟
در پی این ماجرا، ابوالفضل جلیلی کارگردان سینما که عمده شهرتش را از حضور در جشنوارههای خارجی به دست آورده و فیلمهای وی در داخل کشور امکان اکران پیدا نکرده دست به قلم شد و در یادداشتی که در اختیار رسانهها قرار داد صحبتهای ابراهیم حاتمی کیا را ناشی ازناراحتی او برای نگرفتن سیمرغ خواند وخطاب به وی گفت: «آقای حاتمی کیا، انقلاب و مسئولان در هیچ برههای برای شما کم نگذاشتهاند».
در توضیح صحبتی که ابوالفضل جلیلی ایراد کردهاند باید گفت که مسئولان جمهوری اسلامی نه تنها برای ابراهیم حاتمی کیا بلکه برای هیچ کدام از فیلمسازانی که در دهه شصت وهفتاد وارد سینما شدند کم نگذاشتهاند. تقریبا تمامی فیلمسازانی که در این دهه وارد سینما شدند یک یا دو فیلم یا همه فیلمهایشان را با پول دولت تولید کردهاند.
ابراهیم حاتمی کیا با حمایت دولت فیلم هایی مانند مهاجر، دیدهبان، از کرخه تا راین و آژانس شیشهای تولید کرد و مورد توجه مردم و منتقدان قرار گرفت و محبوب مردم و منتقدان شد، آقای ابولفضل جلیلی با حمایت دولت فیلمهای سینمایی میلاد، بهار، گال، رقص خاک دت یعنی دختر و.... را تولید کرد و مورد توجه جشنوارههای خارجی قرار گرفت، ابراهیم مردم خودش را انتخاب کرد و ابوالفضل جلیلی مردم آن سوی آبها را!
در بین کارگردانهایی که همزمان با ابراهیم حاتمی کیا و ابوالفضل جلیلی وارد سینما شدند کسان دیگری هم بودند که به جای در پیش گرفتن راه غرب و یا تولید فیلم خوب و با ارزش برای مردم ایران، راه رانت خواری و سوء استفاده از بیت المال را در پیش گرفتند و تا جایی که میتوانستند به بهانه تولید فیلم فاخر از دولت بودجه گرفتند. هنوز هستند کسانی که سینما برای آنها فقط و فقط وسیلهای است برای گرفتن بودجههای آنچنانی از دولت.
ابراهیم حاتمی کیا میتوانست مثل خیلی از فیلمسازان آن دوره از دولت بودجه بگیرد و فیلم مورد نظر جشنوارههای مختلف غربی را بسازد اما این کار را نکرد، وی مثل خیلی از فیلمسازان آن دوره میتوانست راه رانت خواری را در پیش بگیرد و در ازاء بودجهای که میگیرد سطحیترین و دم دستترین فیلمها را تحویل دهد اما این کار را نکرد، وی با در نظر گرفتن سلیقه و نظر مردم همیشه همه سعی و تلاشش را کرده است تا کارش را به بهترین شکل ممکن انجام دهد. اگر در صنعت سینما توجه به مردم و مورد توجه مردم قرار گرفتن جرم است ابراهیم حاتمی کیا مجرمترین کارگردان ایران است.
