به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس به نقل از جوان، ارتفاع معروف به ۲۵۱۹ متری در منطقه عمومی حاج عمران همراه با ارتفاعات واراس، شهدا، نصر و گردمند از عوارض حساس و کلیدی این منطقه محسوب میشود که در دوران دفاعمقدس عمدتاً دیدبانی بسیار مناسبی را به همه جهات فراهم میساخت و کنترل حرکات را به طرف منطقه مذکور آسان میکرد.
در این میان ارتفاع موسوم به شهدا از وضعیت بسیار بهتری برخوردار بود و تصرف ارتفاع ۲۵۱۹ متری میتوانست تصرف ارتفاع شهدا را تسهیل سازد. لذا آزادسازی ۲۵۱۹ از ابتدا مورد توجه طراحان عملیاتها بود، پس در عملیات والفجر ۲ به تصرف رزمندگان اسلام درآمد و مدتی بعد در نتیجه حملات عراق سقوط کرد و دوباره از کنترل ایران خارج شد.
بعدها در عملیات کربلای ۲ که در تاریخ ۶۵/۶/۱۰ اجرا شد، تصرف این قله در دستور کار سپاه پاسداران قرار گرفت و تلاشهای زیادی نیز از سوی سبزپوشان سپاه در این راستا صورت گرفت. اما این تلاشها و حرکات نیز ناکام ماند و برای دستیابی به آن نهایتاً عملیات کربلای ۷ از سوی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران طراحی و توسط تکاوران لشکر ۶۴ ارومیه اجرا شد.
با توجه به ایام سالروز این عملیات غرورآفرین بر آن شدیم تا مروری کوتاه بر کربلای ۷ و چند و چون چگونگی اجرای آن داشته باشیم.
منطقه عملیات کربلای ۷
عملیات کربلای ۷ در شمالیترین محور درگیری میان ایران و رژیم بعث صورت گرفت. عملیات در محدودهای صورت گرفت که مناطقی چون حاجعمران، تنگه دربند، ارتفاعات گردمند، تپه سرخی، یال کلهاسبی و دامنه جنوبی ارتفاعات گردیکو معروف به تپه شهدا را در برمیگرفت.
حاجعمران در غرب پیرانشهر واقع شده و منطقهای بسیار صعبالعبور و کوهستانی به شمارمیرود. منطقه حاجعمران در حوالی خود مناطقی چون دربندخان عراق و شاخ شمیران و شاخ ثورمر و شاخ شیطان را دارد که تقریباً تمام مناطق پیرامونی حاجعمران هم استراتژیک و هم درگیر محسوب میشدند. این بخش کوهستانی در امتداد رشته کوه آرارات قرار دارد و دارای قلههای متعددی است. اگر بخواهیم تعدادی از این قلل را که درعملیات کربلای ۷ دخیل بودند نام ببریم باید به ارتفاعات تمرچین، قمطره، سکانیان، کفارستان، واراس، گردمند، ۲۵۱۹ (شاه کوه)، گرده کوه و تپه شهدا اشاره کنیم.
عملیات کربلای ۷ در این مناطق و با توجه به اینکه این مناطق به شدت صعبالعبور و فقط اجازه حرکت به نیروی پیاده با سلاح سبک و انفرادی را میدهد صورت گرفت و شاید بتوان این مسئله را (حرکت نیروی پیاده) یکی از ویژگیهای این عملیات دانست. به هر حال این مسئله و عملیات در منطقهای که رژیم بعث از سلاحهای سنگین و زرهی خود استفاده نکند یا نتواند استفاده کند، برای کربلای ۷ مزیت و امتیاز به حساب میآمد.
چرا کربلای ۷؟ چرا حاجعمران؟
اگر در طول جنگ تحمیلی نبردهای زمینی را بررسی کنیم، میبینیم که ارتش رژیم بعث در طول جنگ و جریان نبردها کاملاً متکی به یگانهای زرهی و مکانیزه خود بوده است که استفاده از این پتانسیل در طول روز و با استفاده از روشنایی امکانپذیر بود. به همین جهت است که رژیم بعث و ارتش عراق در شب منفعل میشد. از طرفی این یک امتیاز برای رزمندگان اسلام محسوب میشد.
وجود همین قدرت زرهی برتر دشمن باعث میشد تا عملیات در مناطق کوهستانی و صعبالعبور آسانتر از جبهه جنوب باشد. زیرا به هنگام رویارویی نیروی نفر و رزمنده دیگر با یگان زرهی و مکانیزه رویارویی نداشت.
از طرفی تسلط بر این ارتفاعات تنها محور ارتباطی بین ایران و عراق در این منطقه یعنی جاده پیرانشهر ـ رواندوز را تهدید میکرد و با استقرار روی قله ۲۵۱۹ و ارتفاع شهدا در عمق حدود ۲۰ کیلومتری خاک عراق شهرکها و روستاهای حاجعمران، زینو، میوتان، رایات، دربند، نوپوردان، گلاله و چومان مصطفی و پادگان حاجعمران زیر دید و تیر مستقیم رزمندگان اسلام قرار میگرفت.
به همین جهت کربلای ۷ از اهمیت بالایی برخوردار بود. با طرحریزی عملیات، به لشکر ۶۴ ارومیه مأموریت داده شد ضمن ادامه پدافند درساعت یک بامداد ۱۳ اسفندماه ۶۵ حمله را شروع کرده و ارتفاع ۲۵۱۹ را تصرف و اهداف معینشده با رمز یا مولای متقیان پیشروی کنند. این ارتفاعات توسط دلاورمردان ارتش تصرف شد و تا آخر جنگ در اختیار کشورمان قرار داشت. اما طی این عملیات شهدایی تقدیم کشور و نظام اسلامی شد که در سالگرد عملیات کربلای ۷ یاد و خاطرهشان را گرامی میداریم.
