سمیه حسینی نویسنده داستان «نامیه» و برگزیده ششمین جشنواره سراسری داستان کوتاه دفاع مقدس (جایزه ادبی یوسف) در گفت وگوی اختصاصی با خبرگزاری دفاع مقدس گفت: نگارش داستان «نامیه» اولین تجربه من در حوزه داستان نویسی است. قبل ازاین من کار خاطره نویسی انجام داده و بیشتر در حوزه ثبت خاطرات و مستندات جنگ فعالیت میکردم.
وی افزود: در حوزه ثبت خاطرات و وقایع جنگ دو کتاب به نامهای «یادگاران» و «دوره درهای بسته» را کار کردم. بعد از آن در کلاسهای داستان نویسی شرکت کرده و فعالیتهایم را بیشتر روی نگارش داستان متمرکز کردم.
وی تصریح کرد: در سفری که سال ۹۰به آبادان داشتم برای مدت چند ساعت با خانم «فاطمه جوشی» همکلام شدم و چند ساعتی را با ایشان مصاحبه کردم. وی در زمان جنگ و محاصره آبادان مسئول بسیج خواهران بوده و خاطرات بسیار زیادی را از آن موقع دارد. ایشان خاطرههای بسیار زیادی را از آن دوران برای من تعریف کردند که من از بین آنها یکی را انتخاب کرده و در قالب داستان کوتاه به آن پرداختم.
وی در مورد محتوی داستان «نامیه» توضیح داد: «نامیه» در مورد دختری است پانزده ساله که اویل جنگ و زمان اشغال خرمشهر و آبادان خانواهاش را از دست میدهد و وقتی به آنها میرسد که جنازه آنها توسط مردم شهر به خاک سپرده شدهاند. نامیه از اینکه نتوانسته برای خانوادهاش مراسم خاک سپاری برگزار کند بسیار ناراحت است او به بیمارستان میرود و در قالب امدادگر به مردم شهرش و زخمیهایی که به بیمارستان میآورند کمک میکند. او از تمام شهدایی که به بیمارستان میآورند عکس میگیرد و اصرار دارد که حتما برای آنها شمع روشن کند و در کنار جنازه آنها گل بگذارد. او در حالی این کار را میکند که نتوانسته است برای خانواده خودش این کار را انجام دهد.
وی تصریح کرد: جشنواره یوسف توانسته است برای جوانهایی که وارد کار داستان نویسی میشوند انگیزه ایجاد کند و آنها را به سمت داستان جنگ و آشنایی با ارزشهای دفاع مقدس رهنمون سازد. در همه جای دنیا نویسندگان بزرگ در مورد مقاومت و جنگ کارهای فاخری را انجام دادهاند اما در ایران نویسندگان حرفهای کمتر سراغ جنگ و ادبیات جنگ میآیند، جایزه ادبی یوسف با حرکت جدید و قدرتمندی که شروع کرده است میتواند راه گشای ادبیات جنگ باشد.
وی ضمن تقدیر و تشکر از برگزار کنندگان جایزه ادبی یوسف گفت: البته اشکالات و ایرادات کوچکی هم در جشنواره دیده میشد، به عنوان مثال در مراسم اختتامیه جا برای نشستن نبود و ما مجبور شدیم ایستاده برنامه را دنبال کنیم. در مورد سخنران هم اگر یکی از نویسندههای حرفهای کشور را برای این کار میآوردند تناسب بهتر و بیشتری با موضوع داشت.
