به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، مجید مجیدی کارگردان مطرح سینمای ایران روز پنجشنبه ۲۲ اسفندماه در پنل حقوق بشر سازمان ملل در دفتر ژنو حضور یافت و سخنرانی کرد. متن کامل این سخنرانی به شرح زیراست:
به نام خدا
گاهی فکر میکنم اگر من در یک کشور غربی به دنیا آمده بودم و در کودکی و نوجوانی و جوانیام هر صبح در صفحات روزنامهها میخواندم و هر شب روی صفحات تلویزیون میدیدم که چگونه عدهای مسلمان در شرق بمب گذاری و انفجار کار هرروزهشان است، ماشینهای بمب گذاری شده رادر میان بازارها و مراکز تجمع مردم منفجر میکنند سرهای مخالفان خویش را صدها صدها میبرند و در برابر دوربینها به نمایش میگذارند وگاه با همین سرها در کوچهها و خیابانها فوتبال بازی میکنند، سینههای دشمنان را میشکافند و قلب آنان را میخورند، کلیساها و کنیسهها و حتیگاه مساجد و حسینیههای دیگران رابا مردمی که برای عبادت به انجا آمدهاند به آتش میکشند، چه دیدگاهی نسبت به اسلام و مسلمانان پیدا میکردم و چه ترس و هراسی از آنان در دل میپروراندم و آیا امکان داشت با این همه جنایت و خشونت گرایشی به این دین و آیین پیدا کنم؟
اگر چه خود را با افتخار یک مسلمان میدانم و خوشبختانه من در کشوری به دنیا آمدم و رشد کردم که از همان سالهای ابتدای زندگی با همه وجودم دریافتم: دینی که پدران و مادرانم برگزیدهاند آیینی مملو از مهر و محبت و عشق است و کینه ورزی و انتقام جایی در آن ندارد و خدایش همواره با صفات مهربان و رحیم شناخته میشود و در کتاب آسمانیاش قرآن ١١٣بار در ابتدای هر سوره جملهای تکرار میشود که پیام آور محبت و مهربانی گسترده و همیشگی خداوند است.
من در سرزمینی پا به جهان گذاشتم که مردم مسلمانش با هر گونه خشونت مذهبی بیگانه بودند و قرنها پیروان ادیان و مذاهب دیگر را به همسایگی و همزیستی مسالمت آمیز خویش پذیرفته بودند زیرا به پیامبری ایمان داشتند که سراسر زندگیش را مهربانی و عشق به دیگران در بر گرفته بود و نه تنها به مسلمانان و پیروان خویش که به همه انسانها با هرنژاد و زبان و حتی به حیوانات و گیاهان و درختان نیز مهر میورزید.
من پیامبری را شناختم که مهربانی، شیوه زندگیاش و شعار هر صبح و شامش بود. محمدی که با دشمنان کینه توزش هم به مهر و محبت رفتار میکرد. وقتی پس از سالها رنج و آزار، این بار پیروز به شهری که از آن رانده شده بود بازمیگشت هیچ کس را به جرم پیشین مجازات نکرد نه تنها خانه هیچ دشمنی را به انتقام ویران نساخت بلکه خانه بزرگترین دشمن و مخالف خود را پناهگاه و مأمن همه مخالفان و دگراندیشان قرارداد.
محمدی که در کتابی که از سوی پروردگارش برای مردم آورده بود مسلمانان را از توهین و ناسزا حتی به بتهای مشرکان و بت پرستان برحذر میداشت (انعام ۱۰) . پیامبری که از جانب خدا ندا میداد: نکند رفتارهای زشت و ستمگرانه دیگران شما را از مرام صلح آمیز و مسالمتجویتان دور کند که شما همواره باید به عدالت و انصاف رفتار کنید. (مائده ٨)
این چنین بود که در گذر زمان با آیینی خو گرفتم که نه تنها پیامبرش الگو و اسوه مهربانی و محبت بود که شاگرد و دست پروده و جانشینش علی نیز جز به مهر سخن نگفت و جز به محبت رفتار نکرد و حکومتی را برقرار کرد که هیچ کس بر دیگری جز به تقوا و پاکی و پارسایی برتری نداشت. در تاریکی شبها ناشناس به سراغ بینوایانی میرفت که از زمره مخالفانش بودند و در میان آنها نان و خرما توزیع میکرد تا گرسنه سر به بالین نگذارند. اگر در جنگی ناخواسته دشمن آب رودخانه را از سپاهیان او دریغ میکرد تا تشنه بمانند او مقابله به مثل نکرد و هنگامی که به رودخانه مسلط شد آب را در اختیار آنان قرار داد. مرامنامه حکومتش خطاب به استانداران و حاکمان شهرها این بود که انسانها از دو گروه بیرون نیستند یا هم کیشند یا هم نوع و در هر دو صورت باید به آنها مهر ورزید.
من با چنین آیینی خو گرفتم و طبیعی است وقتی طالبان در افغانستان جنایت میکرد یا وقتی حادثه دهشت بار ١١ سپتامبر به وقوع پیوست میدانستم که آنچه روی میدهد هیچ سازگاری و ارتباطی با دینی که من به آن ایمان دارم ندارد.
امروز از خودم و از شما میپرسم به راستی در پشت همه عملیات جنایتکارانهای که به نام اسلام صورت میگیرد چه دستهایی پنهان است؟ از شما میپرسم القاعده و طالبان که در پاکستان و افغانستان زاده شد، رشد کرد و اینک سایه شومش بر همه جهان افکنده شده است ابتدا توسط کدام قدرتها آفریده شد و مورد حمایت قرار گرفت تا امروز با جنایات آنها بذر اسلامهراسی در دل همه جهانیان کاشته شود و نهال خشونت این بار به شکلی دیگر یا به صورت نسل کشی در میانمار و آفریقای مرکزی و یا با اقدامات نظامی و گسیل سربازان سر برآورد؟
متاسفم که بگویم حکومتهایی طالبان و القاعده را از هر سو حمایت کردند که همواره از هم پیمانان غرب به شمار میروند. دولتهای عربی آنان در دامان خویش پروراندند که اینک به نوعی دیگر خشونت و کینه ورزی را ترویج میکنند.
خوشحالم که بگویم که نه در حادثه ١١سپتامبر نیویورک و نه در بمب گذاریهای مترو لندن و نه در هیچ عملیات انتحاری، هیچ تروریستی با ملیت ایرانی و با آیینی که در سرزمینم ایران ترویج میشود شرکت نداشت اما متاسفم که به یاد بیاورم غرب تمام فشارها و تضییقاتش را پس از این حوادث متوجه ایران و ایرانیانی کرد که همواره چنین عملیاتی را محکوم کردهاند.
من به عنوان یک هنرمند که در سالهای اخیر به دلیل اقدام به ساخت فیلمی در باره زندگی پیامبر اسلام بسیار خواندهام و بسیار تحقیق کردهام، شهادت میدهم که چنین اقدامات خشونت باری که میوه آن اسلامهراسی در همه جهان است با روح اسلامی که من از محمد و علی و حسین (ع) آموختهام بیگانه است و لذا سعی دارم تا پیام و چهره واقعی دین مهربانی پیامبر اسلام را در قالب فیلم محمد به دنیای نگران و آشفته عرضه کنم.
من معتقدم اگر واقعیت اسلام به مردم جهان عرضه شود همه تشنگان عدالت و مهربانی عاشقانه به سویش خواهند شتافت.
من باور دارم که رفتارهای زشت و آلودهای چون قرآن سوزی در آمریکا یا تولید فیلمهای جسارتگر نسبت به پیامبر یا مسلمانان و یا حتی اقداماتی نظیر انتشار کاریکاتورهای توهین آمیز نقشی جز کمک به خشونت طالبانی که نام اسلام را دزدیدهاند ندارد و چه بسا روی دیگر چنان رفتارهایی است. جنایتکارانی که میکشند و تکه تکه میکنند مشتاقانه به انتظار چنین اقداماتی هستند تا جنایات خویش را توجیه کنند و از میان تودههای ناآگاه برای خود سربازان جدید استخدام کنند.
سخن را با پیام خداوند به رسولش محمد (ص) به پایان میبرم که فرمود: ای کسانی که ایمان آوردهاید همگی در پرتو ایمان به خداوند، در صلح و آشتی درآیید و از گامهای شیطان پیروی نکنید که او دشمن آشکار شماست. (بقره٢٠٨)
