صیاد، جهنمی دنیوی را برای منافقین مهیا کرد

سوم  مرداد ماه 1367 تهران

 

سرتیپ دوم توپخانه علی صیاد شیرازی، در خانه نشسته و در حال رسیدگی به امور شخصی می باشد که تلفن زنگ می زند. پشت خط تلفن علی شمخانی از فرماندهان ارشد جنگ با اضطراب به او اطلاع می دهد که دشمن از چهار محور حمله کرده است و از وی می خواهد که به همراهش به منطقه ی عملیاتی برود.

 

صیاد، با آنکه نماینده ی امام در شورای عالی دفاع است ولی به علت عدم مسؤولیت اجرایی اعلام می کند که حکم مأموریت یا مسؤولیت ندارد؛ شمخانی می پذیرد که کارهای اداری را حل کند تا دو ساعت دیگر عازم منطقه شوند.

 

این دشمنی که با سرعتی سرسام آور به عمق مرزهای ما نفوذ کرده کیست و ماهیتش چیست؟ این سؤال ذهن اکثر فرماندهان از جمله علی صیاد شیرازی را به خود مشغول کرده است.

 

چهارم مرداد ماه 1367 غرب کشور

 

حدود ساعت دو بامداد روز چهارم مرداد ماه 1367 در قرارگاهی نزدیک طاق بستان، یکی از پاسداران محلی اسلام آباد غرب که به سختی توانسته از مهلکه بگریزد، خود را به قرارگاه می رساند و با صحبتهای او ماهیت دشمنی که هجوم آورده معلوم می شود.

 

آنان عده ی بسیار زیادی از عناصر سازمان منافقین هستند که به پشتیبانی قوای بعثی عراق تا اسلام آباد پیش آمده، یکی دو شهر و چندین روستا را اشغال کرده و اکنون به سمت کرمانشاه و جاده ی تهران می آیند.

 

صیاد از شمخانی می خواهد تا با هوانیروز کرمانشاه تماس بگیرد و آنان را جهت اجرای مأموریت توجیه کند. او تماس می گیرد ولی به علت مشکوک بودن اوضاع منطقه، فرمانده هوانیروز کرمانشاه اعلام می کند که نمی تواند با وی همکاری کند. این بار خود صیاد تماس می گیرد؛ فرماندهی هوانیروز کرمانشاه صدای وی را می شناسد و قرار می شود که ساعت پنج صبح، همه ی خلبانان در پناهگاه پایگاه برای توجیه عملیات آماده باشند.

 

پس از توجیه شرایط و وضعیت منطقه، سه فروند هلیکوپتر عملیات شناسایی و انهدام اولیه ی منافقین را آغاز می کنند.

 

هنگام پرواز بر فراز منطقه نیروهای پراکنده از رزمندگان اسلام که با دشمن درگیر بودند دیده می شود؛ لحظاتی بعد تانکها و خودروهای دشمن نمایان می شود؛ صیاد به یکی از خلبانان کبری دستور می دهد که آنان را مورد هدف قرار دهد ولی او به دلیل مشکوک بودن وضعیت از اجرای دستور خودداری می کند و اظهار می دارد که اینان خودی هستند و اگر آنها را بزنیم بعداً دادگاه نظامی ما را محکوم می کند.

 

صیاد دستور فرود می دهد؛ از هلیکوپتر پیاده می شود تا برود خلبان آن کبری را توجیه کند. او هرچه می کند خلبان قبول نمی کند؛ در همین وضعیت یک گلوله ی توپ مستقیم از سمت یکی از تانکها به سمت هلیکوپتر شلیک می شود که در فاصله ی پنجاه متری هلیکوپتر به زمین می خورد؛ بر مبنای محاسبات هلیکوپتر باید منهدم می شد؛ صیاد می گوید: حالا خودی ها را دیدید؟ همان خلبان با لهجه ی شیرین کرمانشاهی می گوید: «به علی قسم می زنیمشان».

 

هلیکوپترها بلند می شوند و عملیات انهدام اولیه ی منافقین در تنگه ی چهار زبر آغاز می شود. یکی از دو هلیکوپتر کبری به دلیل کم کردن ارتفاع در هنگام درگیری مورد اصابت گلوله ی تیربار دشمن واقع می شود و سقوط می کند. خلبانان این هلیکوپتر سه روز بعد به طور جالبی نجات می یابند و به پایگاه برمی گردند. وقتی هلیکوپتر ساقط می شود، خلبانان سعی می کنند هر طور شده خود را از هلیکوپتر بیرون بکشند؛ آنان به یکی از روستاهای منطقه می روند؛ مردم به خیال اینکه اینان از افراد منافقین هستند دوره شان می کنند و حسابی کتکشان می زنند و بعد آنان را تحویل نیروهای کمیته ی انقلاب اسلامی می دهند؛ کمیته هم پس از احراز هویتشان با یک فروند هلیکوپتر متعلق به کمیته آنان را به پایگاه هوانیروز کرمانشاه باز می گرداند.

 

عملیات مرصاد در تاریخ دفاع مقدس ملت سر افراز ایران اسلامی از نقاط عطف به شمار می رود؛ در این نبرد غرور آفرین الطاف الهی به وفور دیده می شود؛ یکی از این اتفاقات که به لطف الهی از آن تعبیر می شود حضور یک هفته ای لشکر شش ویژه ی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در منطقه پیش از درگیری و رسیدن قوای لشکر 32 انصار الحسین همدان به منطقه جهت حفظ کرمانشاه می باشد.