به گزارش گروه اخبار داخلی
دفاع پرس، سید مسعود شهیدی طی یادداشتی در روزنامه رسالت نوشت:
پنجاه
سال قبل، کاسترو و چه گوارا، رهبران انقلاب کوبا موفق شدند باتیستا،
دیکتاتور دست نشانده آمریکا را شکست داده و کشورشان را از لیست بردگان رسمی
آمریکا خارج و استقلال از ابرقدرت غرب را برای ملت خود به ارمغان آورند.
در آن زمان هنوز انقلاب اسلامی پدید نیامده بود و راهبرد نه شرقی نه غربی
را در معرض تماشای انقلابیون جهان قرار نداده بود و لذا ملتهای آزاده ای
مثل ویتنام، خود را مجبور می‌دیدند برای نجات از یک ابرقدرت به اردوگاه
ابرقدرت دیگر تکیه کنند تا امکان حیات داشته باشند. کوبا نیز از این امر
مستثنا نبود. در طول پنجاه سال اخیر، جریانهای سیاسی و احزابی که گرایش های
غربی و لیبرالی داشته اند، از کاسترو تصویر دیکتاتوری خون آشام، ضدبشر،
ضدپیشرفت و ضدتمدن و از کوبا تصویری سیاه، بدبخت، عقب افتاده و گرسنه
ارائه کرده اند که هنوز هم این تصویرسازی از طریق رسانه های بزرگ جهانی
ادامه دارد و ترامپ بی آبرو از مرگ کاسترو اظهار شادمانی کرده و آن را
حذف یک مانع بزرگ از سر راه آمریکا معرفی می‌کند. اما در مقابل این
تبلیغات، جریانهای فکری و سیاسی که گرایش استقلال طلبانه و عدالت‌خواهانه
داشته اند و یا ملت هایی که در آرزوی رهایی از بردگی آمریکا بوده اند، از
کاسترو، تصویر زیبای یک قهرمان و یک ناجی را ارائه می دهند که موفق شده
کشورش را از چنگال پرقدرت آمریکا بیرون آورد و به آن استقلال بخشد و مهمتر
از آن، پنجاه سال در مقابل انواع تجاوزها، تهدیدها، توطئه ها و تحریم های
آمریکا مقاومت کند.
قهرمانی که با غرور و سربلندی، همه سختی ها
را به جان خرید ولی از تسلیم شدن و زانو زدن مقابل ابرقدرت سر باز زد و
از تجدید اسارت و بازگشت کوبا به زیر سلطه آمریکا جلوگیری کرد. اهمیت کار
کاسترو زمانی آشکارتر می شود که بدانیم کوبا مساحتی به اندازه استان سمنان و
جمعیتی حدود ده میلیون دارد و درست در همسایگی ابرقدرت خشمگین و انتقامجو
قرار گرفته است. دولت کوبا با تکیه بر غیرت، اراده و شجاعت، توانسته پنجاه
سال، از انقلاب و استقلال کوبا و منافع ملی کوبا، با چنگ و دندان دفاع
کند.
وقتی ابرقدرت شرق، شوروی که حامی بزرگ کوبا بود دچار فروپاشی شد، همه
گفتند، کوبای کوچک و ضعیف، دیگر امکان مقاومت در مقابل فشارها و تحریم های
سنگین آمریکا را ندارد و لاجرم باید تسلیم شود، ولی کاسترو، بدون
شوروی هم، ایستادگی کرد و کوبا را حفظ نمود و به دنیا ثابت کرد که اگر
ملت و دولتی، اراده و عزم داشته باشد، با مساحت و جمعیت کم، اقتصاد
ضعیف و فقدان منابع نفت و گاز و قرار داشتن در زیر گوش آمریکا، می تواند
حتی تا پنجاه سال هم مقاومت کند، تحریم ها را از اثر بیندازد، دشمن را به زانو در آورد و استقلالش را حفظ کند.
کاسترو ثابت کرد ملت ها و دولت ها اگر اراده و عزم داشته باشند، می
توانند، اراده و عزم ابرقدرت ها را در هم بشکنند و اجازه ندهند ابرقدرتی
به آنها زورگویی کند. امروز آمریکا بعد از پنجاه سال تحریم کوبا، مشاهده
می‌کند مقاومت و غیرت ملت و دولت کوبا، تحریمها را از اثر انداخته و این
ملت به حیات خود ادامه می دهد. در این پنجاه سال، صدها بار آمریکا کوبا را
تهدید به حمله نظامی کرد و یک اقلیتی سست عنصر هم در داخل کوبا ترسیدند و
گفتند مقابله با آمریکا غیرممکن است و برای آنکه جنگ نشود و نابود نشویم
باید تسلیم شویم. ولی ملت کوبا به این آیه های یأس توجه نکرد، از تهدید
نترسید و تسلیم نشد و گفت ما برای حفظ استقلال خود آماده جنگیم و همین
آمادگی، تهدیدها را خنثی کرد.
آمریکا در طول پنجاه سال گذشته به طور دائم
رجزخوانی و تهدید کرده، ولی در واقع امر، همواره از حمله کردن به کوبا
ترسیده است، زیرا جنگیدن با یک ملت رزمنده مصمم، کاری نیست که از آمریکا
ساخته باشد. آمریکا پس از شکست خفت بار در جنگ ویتنام و در خلیج خوک ها و
اعتراضات گسترده داخلی و خارجی، راهبرد کلان خود را وارد نشدن به حمله
نظامی مستقیم قرار داد و فقط در مواردی نادر آن هم مواردی که مقاومت جدی
در کار نبود، مثل حمله به عراق که حکومت بعثی بدون مقاومت و جنگ تسلیم
شد، وارد جنگ شده است.
ملت آمریکا پس از اعتراضات گسترده به جنگ ویتنام،
دیگر تحمل مالیات دادن برای جنگ ها و کشته شدن جوان هایش در گوشه و کنار
دنیا را ندارد و به همین دلیل اوباما در تبلیغات انتخاباتیش گفت سربازان
آمریکا را از افغانستان و عراق خارج می کند و با این تبلیغ رأی آورد. همه
کارشناسان بزرگ و سیاستمداران معتبر ایالات متحده اعلان کرده اند که آمریکا
دیگر امکان ورود به جنگ با کشور دیگر را ندارد و تهدیدهایش همه توپ تو
خالی و بلوف است. کوبای کوچک و در همسایگی ابرقدرت، سند و شاهد عینی این
سخن است. بدون تردید، اگر آمریکا شرایط حمله نظامی به کوبای کوچک و دم دست
را در خود می دید، لحظه ای تردید به خود راه نمی داد. آمریکا چون شرایط
حمله نظامی به کوبای کوچک را نداشته، همواره تعدادی ضدانقلاب نگون بخت را
برای سرنگون کردن حکومت کوبا جلو انداخته و مورد حمایت قرار داده است. امروز
حتی ساده ترین سیاستمداران و تحلیلگران سیاسی دنیا هم می دانند که آمریکا،
پشتوانه لازم برای جنگ جدید را ندارد ولی از این تهدید برای ترساندن
ساده لوحان و ترسوهای دنیا و باج گرفتن از آنها استفاده می کند. سؤال
بسیار مهم این است که کوبا پس از پنجاه سال مقاومت و تحریم های ظالمانه
آمریکا که قطعا هزینه های بسیار داشته آیا بدبخت و عقب افتاده شده و
آنطور که برخی رسانه ها تبلیغ می کنند، ملتی گرسنه در قفسی آهنین در حال
مرگ است؟ اولا از نظر وجود آزادی های مدنی که بیشترین حجم تبلیغات آمریکا علیه کوبا را تشکیل می
دهد، باید انصاف داد وقتی، کشور کوچک و فقیری در همسایگی بزرگترین ابرقدرت
جهان پنجاه سال در مقابل انواع تهاجم و جنگ سخت و نرم و تهدید نظامی و
تحریم مقاومت کرده، در شرایط جنگی است و هر کشوری در شرائط جنگی، آزادی
هایش محدود است و نمی تواند در حد عادی باشد و نباید با کشور های عادی
مقایسه شود. آنها که اصرار دارند یک کشور در حال جنگ، آزادی هایش مثل
کشورهای عادی باشد، دانسته یا ندانسته قصد شکست آن کشور را دارند.
بهانه
های حقوق بشری آمریکا علیه کوبا، بخشی از پازل جنگ نرم برای خلع سلاح کوبا
در برابر ضدانقلاب و با هدف شکست آن کشور است که مشابه آن را در مورد همه
کشور های مخالف آمریکا مشاهده می کنیم. اما در حوزه اقتصاد، حتما کوبا در
اثر تحریم ها، مشکلات زیادی دارد و حتما در این پنجاه سال کاسترو هم
خطاهایی داشته است که در جای خود و بی طرفانه، باید مورد بررسی قرار گیرد
ولی سؤال اساسی این است که کوبا در این پنجاه سال تحریم که به جای اتکاء به
آمریکا روی پای خود ایستاد، عقب رفت یا پیشرفت و ترقی داشت. قطعا
اطلاعات مبنی بر نقاط ضعف در اقتصاد کوبا وجود دارد ولی دانستن اطلاعات
زیر که در دانشنامه آزاد جهانی موجود است و نقاط قوت و اطلاعات مثبت در
مورد کوبا است برای رسیدن به قضاوت منصفانه در مورد عملکرد پنجاه ساله
کاسترو و ملت کوبا و درک این حقیقت که با وجود تحریم، می توان حتی پنجاه
سال هم زندگی کرد و پیشرفت و ترقی داشت مفید است:
گزارش سازمان بهداشت
جهانی اعلان کرده امید به زندگی در کوبا به 78 سال رسیده درحالی که میانگین
جهانی 68 سال است. نرخ مرگ کودکان کمتر از 5 سال در کوبا، یک دهم نرخ
میانگین جهانی است. نرخ بیماری سل در کوبا، یک هشتاد و پنجم میانگین جهانی
است. نرخ مرگ و میر نوزادان در کوبا بسیار پائین و در حد چند کشور برتر دنیا
است. کوبا یکی از پیشگامان جهانی در دانش نانو و در تولید داروهای ضدسرطان ریه و ضددیابت است. 95 درصد مردم کوبا از آب آشامیدنی سالم
برخوردارند و این رقم در حد کشورهای پیشرفته جهان است. زنان کارمند در کوبا
دارای 9 ماه مرخصی بارداری و سه ماه مرخصی بعد از زایمان هستند که در
تمام این مدت حقوق دریافت می کنند و این تسهیلات رفاهی در دنیا مشابهی
ندارد. 99 و هشت دهم درصد مردم کوبا باسواداند و این رقم برابر با رقم
باسوادان در انگلستان است. تحصیلات برای همه مردم تا بالاترین سطوح
دانشگاهی رایگان است و حتی برای کودکانی که به هر دلیل نمی توانند به مدرسه
روند دولت معلم سرخانه رایگان اعزام می کند و این خدمت نیز در دنیا
نمونه ای ندارد. خدمات بهداشتی و مراقبت های ویژه برای همه مردم کوبا رایگان است. هیچ کشور دیگری چنین شرائطی ندارد. 90 در صد مردم کوبا در خانه
های شخصی زندگی می کنند که رقم بالائی در سطح جهان است. انتخابات مجلس
ملی، پنج سال یک بار و انتخابات شوراها و شهر داریها دو و نیم سال
یکبار برگزار می شود. مجلس دولت را تعیین می کند و دولت رئیس جمهور را. حدود
پنجاه درصد نمایندگان مجلس کوبا زنان هستند و این رقم فقط چند نمونه در
دنیا دارد. در سال 2016 کوبا فقط دو خبرنگار زندانی داشته. اتحادیه های
کارگری، مستقل از دولت، از حقوق کارگران دفاع می کنند. نرخ بیکاری در کوبا
حدود یک و نیم درصد است. نرخ تورم در کوبا حدود یک و نیم درصد بر آورد
شده. بر اساس آخرین آمار بانک جهانی، در آمد سالیانه سرانه در کوبا 5525
دلار است که این رقم در رتبه 88 جهانی بین 173 کشور است و بالاتر از در
آمد سرانه کشورهائی مثل جمهوری آذربایجان، چین، هند و ارمنستان است.
کوبا دارای رشد اقتصادی 2 در صد است. دفتر توسعه سازمان ملل در جدول توسعه
انسانی کشورهای جهان در سال 2014 اعلام کرد کوبا از نظر تعداد پزشک در
مقایسه با جمعیت، مقام اول جهان را داراست. کاسترو در زیر منگنه تحریم
ابرقدرت و درحالی که کوبای کوچک، هیچ همسایه دیگری جز آمریکا نداشته به
این مرحله رسیده است. اگر چه اقتصاد کوبا کمبودهای بسیار دارد اما امروز،
متخصص به کشورهای دیگر صادر می کند، او توانست طی پنجاه سال تحریم کوبا را
ازدوران بردگی آمریکا و عقب ماندگی شدید به کوبای امروز رساند. بدون
تردید او و دوستش چه گوارا، از قهرمان های بزرگ ضداستعماری قرن بیستم
بودند که برای آزادی ملتشان بپاخاستند و به ملت های دیگر جهان نیز الهام
بخشیدند تا چراغ آزادی خواهی و استقلال طلبی فروغ بیشتری یابد. آمریکا با
آنها و با ملت آنها جنگید و با تمام قدرت برای نابودیشان تلاش کرد. با
توطئه ها، جنگها و تحریم ها آنها را تحت سنگین ترین فشارها قرار داد تا
تسلیم شوند و کوبا را برای غارت شدن به آنها تسلیم کنند ولی آنها از
استقلال خواهی خود پشیمان نشدند، تسلیم نشدند و برگه اسارت ملت خود را
امضاء نکردند.
