به گزارش گروه سایر رسانه های
دفاع پرس، مهدی فضائلی
در یادداشتی نوشت:
سال ۸۸ سال عجیب و از یاد نرفتنی است. سال ۸۸ از نقاط عطف انقلاب اسلامی است و جا دارد به ابعاد گوناگون و متنوع این سال توجه ویژه بشود.
حضور طیف‌های مختلف سیاسی در صحنه رقابت ریاست جمهوری، شور و شوق زائد الوصف و عبور فضای انتخابات از رقابت و تبدیل به دوقطبی شدید، مشارکت حدود ۸۵ درصدی مردم در انتخابات،حوادث پس از انتخابات و سرانجام ۹ دی!
درباره هرکدام از این موارد کتاب‌ها باید و می‌توان نوشت، چنانچه بعضا هم از جمله درباره ۹ دی نوشته شده است.
اما واقعیت این است که عظمت رویداد ۹ دی آن‌گونه است که هرچه درباره آن بگوییم و بنویسیم جا دارد؛ چراکه ۹دی ۱۳۸۸ نه فقط موجب حیات مجدد انقلاب شد بلکه امنیت را به کشور بازگرداند و اگر نبود، چه بسا امروز باید شاهد درگیری‌های مسلحانه خیابانی و شهری در کشورمان می‌بودیم، نظیر آنچه در برخی کشورهای منطقه شاهدیم!
لذا به باور من، ۹ دی نه فقط برای نیروها و دلبستگان به انقلاب اسلامی بلکه برای دلبستگان واقعی به ایران هم، روز بزرگ و از یاد نرفتنی باید باشد.
عظمت و شکوه ۹دی را زمانی می‌شود به‌درستی فهمید که «مساله اصلی» در حوادث پس از انتخابات خرداد ۸۸ را درست بفهمیم.
ممکن است هنوز عده‌ای ساده‌لوحانه گمان کنند «مساله اصلی» در آن ماجرا، اختلاف بین دو نامزد و هواداران آنها بوده است. یا عده‌ای هنوز تحت تاثیر آن دروغ بزرگ بر این باور باشند که مساله اصلی، تقلب در انتخابات بوده‌است. از نگاه برخی هم ممکن است «مساله اصلی» مواردی از قبیل ماجرای کهریزک و کوی سبحان و کوی دانشگاه بوده باشد؛ که البته این موارد مهم و درجای خود قابل تامل و بررسی است،کما اینکه عالی‌ترین مقام کشور یعنی رهبر حکیم انقلاب، صادقانه و بدون پرده پوشی آنهارا «جنایت» خواندند و گفتند: «در حوادث پس از انتخابات تخلفات و جنایاتی صورت گرفته است که به‌طور قطع با آنها برخورد خواهد شد. اولین روزها دستور اکید داده شد که ضمن مراقبت و دقت لازم با این‌گونه مسائل برخورد قاطع شود.»
اما واقعیت این است که برخی از این موارد (اختلاف بین نامزدها و تقلب) که اساسا مساله نیستند و تکلیفش خیلی زود روشن شد. بحث برخی تخلفات و جنایات نیز در برابر «مساله اصلی» اهمیتی به‌مراتب کمتر دارند.
پس مساله اصلی چیست؟
مسأله اصلی از چند جزء تشکیل شده است. نخست اینکه، جریان معترض در برابر یک فرآیند کاملا" قانونی قد علم کرده بود. فرآیندی که پیش از آن، ۹دوره انتخابات ریاست جمهوری، ۸ دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی و ۴ دوره انتخابات مجلس خبرگان رهبری را پشت سر گذاشته بود و براساس آنها، قدرت بدون هرگونه تنش خاصی دست به دست شده بود.
نکته دیگر اینکه، جریان معترض نه تنها غیر قانونی بلکه در صورتی بسیار نانجیبانه و آشوب طلبانه، اعتراض خود را مطرح کرد و برای اولین بار پس از انقلاب اسلامی، عده‌ای را در این حجم و مدت طولانی به خیابان‌ها کشید.
سومین نکته در«مساله اصلی» کم و کیف خسارت‌هایی بود که رفتار این جریان به مردم و نظام تحمیل کرد. خسارت‌هایی که آثار اکثر آنها همچنان ادامه دارد.
ضربه به اعتبار والای نظام در منظر جهانیان، خسارت‌های شدید اقتصادی از جمله بسترسازی برای اعمال شدیدترین تحریم‌ها، لطمه به امنیت کشور به نحوی که ترور دانشمندان هسته‌ای از بهمن همان سال ۸۸ آغاز شد و تا سال ۹۰ ادامه یافت و آمار جرائم امنیت اجتماعی نیز یکباره افزایش چشمگیر پیدا کرد، ایجاد نقار و شکاف اجتماعی و موجبات ریزش گسترده حتی خواص و کشته و زخمی شدن دهها نفر، از جمله اهم پیامدهای منفی فتنه ۸۸ است.
و بالاخره سمت و سوی فتنه که بردن نظام به لبه پرتگاه و سقوط بود. اینها اهم اجزای «مساله اصلی» هستند.
حال چگونه می‌توان نسبت به عاملان به‌وجود آوردن چنین مساله‌ای اغماض کرد و چگونه ممکن است این حجم خسارت را فراموش کرد؟ چگونه است که عده‌ای وقیحانه نه تنها بابت این خسارتها شرمنده و عذرخواه نیستند بلکه به نوعی طلبکار نظام و مردم هم هستند؟!
امید آنکه هرچه زودتر شرایطی پیش آید تا عاملان اصلی آن اقدامات غیرقانونی و مسببان تحمیل این هزینه‌ها، در محکمه عدالت محاکمه و به سزای اعمال خائنانه خود برسند.
