محمدرضا رضاپور- در جشنواره فیلم فجر سال 90، آقای منوچهر محمدی فیلم «بوسیدن روی ماه» را به جشنواره آورده بود. در حاشیه اکران فیلم در سالن مطبوعات (برج میلاد) فرصتی شد تا سؤال قدیمی اما بیجوابی را از ایشان بپرسم. سؤال من این بود که چرا در کلیپ «ستارههای سبز» که تقلیدی از حمایت هنرپیشگان امریکایی از اوباما بود و در حمایت از میرحسین موسوی و با طرح شعارهای ساختارشکن ساخته شده بود، شرکت کرده؟ آن هم کلیپی که جمعبندیاش با حرفهای افرادی مثل مخملباف یکی میشود!
جوابهای ایشان جالب بود و در آن همه چیز یافت میشد بهجز جواب سؤال ساده من؛ از اینکه «استودیوی محل ضبط کلیپ مربوط به اقوام آقای ریشهری بوده» تا جملاتی شبیه به اینکه «من با مخملباف از سر فیلم «استعاذه» در ارشاد وقت درگیر بودم و. . . !».
دیدار سرپایی ما با یک جمله تمام شد. به آقای محمدی گفتم که شما دوستان یاد گرفتید که اقبالتان به جریانهای خاص در حوزه هنر که عموماً در دسته شبهروشنفکران تقسیمبندی میشوند، در جلوت باشد و ادبارتان از آنها و بهنوعی اقبال به سیستم، در خلوت!
حقیقت این است که کار عملی هنرمند، استفاده از هنرش و محک تقوای او، نه مواضع شفاهی که آنچیزی است که میآفریند نه اینکه بیانیه تصویری علیه نظام بسازد و بعد ادعا کند که «من و هشت نفر دیگر، حزباللهیهای خانه سینما هستیم و دلمون با نظام است و. . . ».
لذا با احترام به تصاویر بالای این یادداشت، اجازه میخواهم که این حرکات را باور نکنم! باور نکنم کسانی که جریان مشکوک این روزهای تئاترهای بهاصطلاح مذهبی را مدیریت میکنند و در کارنامهشان «عَشَقه» و «روز حسین» را دارند و کسانی که در خانههای گرانقیمتشان در محلههای بالایی تهران، با پول تورهای فرهنگی سفارتخانهها زندگی میکنند و در عین آزادی با مظلومنمایی، تلاش میکنند تا تنها مدافع حقیقی مقاومت فلسطین یعنی ایران را به یک «مورد حقوق بشری» تبدیل کنند و این روزها فیلم غیرقانونی و زیرزمینی «پرده بسته» را پس از عنایت در جشنواره برلین و تبلیغ علیه جمهوری اسلامی، برای دانلود رایگان(!) در اختیار مخاطبان اندکشان قرار دادهاند، میتوانند مدافع غزه مظلوم باشند. هنرمندان شبهروشنفکر اگر میخواستند کاری کنند، نشان دادهاند که به مجوز و امکانات زیادی نیاز ندارند، کما اینکه وقتی میخواهند ضد جمهوری اسلامی فعالیت کنند با یک دوربین غیرحرفهای هم چیزهایی میسازند که میتواند تا مرز کاندیداتوری برای اسکار هم پیش برود (سایت سینمایی «فیلم کامنت» ادعا کرده بود که مستند «این یک فیلم نیست» جعفر پناهی که تا مرحله انتخاب نهایی برای اسکار هم پیش رفت، جدا از ساخت ابتدایی و ساده در لوکیشن خانه پناهی، در یک کیک جاسازی و به خارج از ایران برده شده است!) داستان این جماعت شبیه همان «اقبال علنی به غیرخودی» و «ادبار خصوصی به خودی» است!
پینوشت:
تیتر یادداشت از امام موسی صدر عزیز (حفظهالله) است که خطاب به یاسر عرفات گفته شده و مناسب حال این جماعت است، با این نمایشهای شبهروشنفکرانه در داستان غزه.
