این شب‌ها، خدا را از خدا طلب کنیم

گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس ـ حامد افروغ؛ در تمام طول زندگی آنچه که همیشه در زندگی بشر پررنگ‌تر از مساله دیگری بوده است، آرزوست. آرزو کردن همواره موتور محرکه بشر برای نیل به پیشرفت‌ها و تحمل شکست‌هاو سختی‌ها بوده است. امتیازی که اگر انسان آن را از دست بدهد، از زندگی ناامید شده و در پی آن ممکن است به عمر خود پایان بخشد.

 

در آموزه‌های اسلامی مساله آرزو اهمیت فراوانی دارد.  اما از آنجا که بشر همه آرزوهای خود را محصور در بدست آوردن امتیازات دنیوی می‌داند و کمتر به دنیای پس از مرگ می‌اندیشد، باعث شده تا در روایات آرزوهای بلند (دست نیافتنی) مورد نکوهش قرار گیرند چرا که آرزو اگر از روی هوا و هوس باشد به ورطه خیال‌پردازی می‌افتد و از دیگر سو عمر و وقت و انگیزه آدمی را تلف می‌کند.

 

آرزو سراسر محبت انسان است به مساله‌ای؛ لذا اسلام با پرداختن به تعلقات روحی انسان دین را سراسر محبت معرفی می‌کند، محبتی که به اهداف انسان جهت می‌دهد تا در نهایت به نقطه ثقل و آغاز و پایان هستی یعنی خداوند برسد و از بیراهه رفتن در امان بماند. در روایتی امام صادق (ع) در پاسخ به سوال یکی از شیعیان می فرمایند: «هل الدین الا الحب؟» یعنی «آیا دین چیزی جز محبت است؟» این کلام نورانی از جنبه‌ای موید آن است که دین در صدد متمرکز کردن عواطف و آرزوهای انسان برای رسیدن به خداست تا همه چیز را بدست آورد، به قول شمس تبریزی که می‌فرماید:

 

آن کس که تو را شناخت، جان را چه کند؟

فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟

دیوانه کنی، هر دو جهانش بخشی

دیوانه ی تو هر دو جهان را چه کند؟