فرماندهی که پول درمانش را هم نداشت

به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع پرس، «حمید داودآبادی»، رزمنده و نویسنده دفاع مقدس در مطلب نوشت:

فرمانده بود. بسیار شجاع و قاطع. اصلا توی کار و عملیات شوخی سرش نمی‌شد. شاید واسه همین بود کسی جرات نمی‌کرد باهاش رفیق بشه! یک گردان سیصد چهارصد نفره دستش بود. همه رو عین بچه‌های خودش می‌دونست.

جنگ تموم شد و فرمانده برگشت شهر. رفقا و همرزمان و همدوره‌ای‌هاش رئیس شدند ولی او، موج و ترکش و گاز شیمیایی... نگذاشتند دکتر و سردار و ... شود.

یکی از روزها که من واسه خودم، توی یکی از ارگانها مدیر شده بودم، فرمانده زنگ زد و گفت که می‌خواد بیاد اونجا و اومد. سر ناهار رسید.

 

همه دور میز نشسته بودیم. جا باز کردیم اونم نشست و شروع کرد به سرعت غذا خوردن. احوالش را که پرسیدم گفت: پول می‌خوام واسه دوا و درمونم .

گفتم: باشه چشم. چقدر میخوای؟

 گفت: 40 تومن (40 هزار تومن، نه 40 میلیارد تومن که نه من و نه اون میتونیم صفرهاش رو بشمریم).

دست که بردم در جیبم گفت: بازم پول داری؟

 گفتم: بله. چطور مگه؟

 گفت: پس 60 تومن بده. و دادم.

بلند شد که بره، برگشت و با همان قاطعیت زمان جنگ گفت: از فردا زنگ نزنی بگی پولم رو بده، ندارم و بهت پس نمیدم.

گفتم: نوکرتم هستم. نوش جونت.

سرش را تکان داد و گفت: خب پس بیا پایین پول این آژانس رو که باهاش اومدم و می‌خواد منو برسونه خونه، حساب کن.

یکی دو ماه بعد اومد.

با هم دوتایی نشسته بودیم توی اتاق. همچنان برای من فرمانده گردان بود. به یکباره زد توی سرش و شروع کرد به گریه.

مُردم. سوختم. داغون شدم. فرمانده گردانم داشت جلوی من گریه می‌کرد و خودش را می‌زد. عاجز شده بود. نداشت. حتی برای درمان دردهایش که از خودش نبودند. از جنگ بودند.

 

صد تومن بهش دادم تا به زخمهایش بزند. اشکهایش را پاک کردم، رویش را بوسیدم و خداحافظی کردم.

فرمانده رفت و دیگر نیامد.

کجایی فرمانده؟! جات که خوبه؟!

این برنامه آینده منم هست. واسه منم جا نگهدار دارم میام.

روحت شاد

منبع: مشرق