تبلیغ انقلاب اسلامی اولویت دوم شهید ناصری در سفر حج بود/ کمک به مردم مظلوم افغانستان راهبرد شهید ناصری

محمد درویشی: شهید ناصرى در دوران تحصیل، شاگرد اول شده بود. پدر شهید وقتى مطلع شده بود، یک ساعت به قیمت 180 تومان براى او خریده بود تا بدین وسیله او را تشویق کرده باشد. وقتى شهید ناصرى با این کار پدر مواجه شد، هدیه را قبول نکرد و ‏گفت: «من وجدانم قبول نمى‏‌کند که پدر و مادرم در هواى سرد و گرم روستا زحمت بکشند و حاصل دسترنج خود را این گونه براى من هزینه کنند».

حسین ناصری: یکبار در جاده روستا در حال حرکت بودیم که دیدیم چوپانى در حال چراندن گوسفندان است. شهید ناصرى خدا قوتى به آن چوپان گفت و پیاده شد، احوالش را پرسید و از او دلجویى کرد. آن پیرمرد، غذا و آبی که به همراه داشت را به ما تعارف کرد. با اینکه شهید ناصری، میلى به غذا نداشت، اما بخاطر اینکه آن پیرمرد احساس نکند که غذاى ساده او را نمى‏‌خورد، با او همسفره شد و مقدارى غذا با آن پیرمرد خورد.

سید محمد رضوی: یک روز تعدادى نیروى تازه نفس به لشکر ویژه شهدا آمده بودند تا جایگزین نیروهاى مستقر در خط بشوند. وقتى نیروها به طرف خط حرکت کردند، در یک لحظه چشمم به شهید ناصرى افتاد که با چشمانی اشکبار از سنگر بیرون آمد و نیروها را نگاه مى‏‌کند. من خدمت شهید رسیدم و از او سوال کردم «چه خبر شده است؟ مشکلى پیش آمده است؟» شهید ناصری در جواب گفت: «به این مسئله دارم فکر مى‏‌کنم که این جوان‏‌ها با شور و شعف به سوی معبود خودشان در حال حرکتند و ما خودمان را درگیر کارهاى پشتیبانى کرده‌ایم». یادم است در آن لحظه نزد سردار کاوه رفت تا از این شهید والامقام اجازه بگیرد تا به همراه رزمندگان به خط مقدم برود.

سید محمد رضوی: یادم هست، هنگامى که شهید ناصری در لشکر ویژه شهدا مشغول به خدمت بود به سفر حج مشرف شد. بعد از اتمام سفر حج، بر خلاف آن چه رسم است که حجاج بعد از تشرف به بیت‌اللَّه‌الحرام مستقیم به شهر و دیار خود باز مى‏‌گردند اما شهید ناصرى مستقیم به لشکر شهدا آمد. آن روز در حالى که از بیرون وارد پادگان مى‏‌شدم، یک وانت سبز رنگ توجهم را به خودش جلب کرد، وقتى خوب دقت کردم دیدم شهید ناصرى است که از سفر حج برگشته و به پادگان آمده است. در ابتدای ورودش به پادگان، با حضور در یادمان شهدا که در میدان صبحگاه ساخته بود با قرائت فاتحه‌اى، به مقام شهدا ادای احترام کرد.

سید محمد رضوی: روز بعد از یکى از عملیات‏‌ها، شهید ناصرى به تعدادى از مسئولین که در قرارگاه حضور داشتند، اعلام کرد که آماده باشید تا به اتفاق هم به خط مقدم برویم و از نیروها سرکشى کنیم. منطقه‏ عملیاتی به گونه‌اى بود که جاده‏‌اى نداشت تا با ماشین برویم و مجبور بودیم مسیر را پیاده طی کنیم.

مرادعلی احسانی: در خصوص سفر زیارت خانه خدا که شهید ناصری حضور داشت، یکى از دوستان افغانى برای ما تعریف کرد که سردار ناصرى را دیدم با یک سیاه پوست عکس مى‏‌گیرد. پلیس عربستان آمد و دوربین را که متعلق به سردار ناصرى بود را گرفت تا با خود ببرد. همان فرد سیاه پوستی که شهید ناصری با او عکس گرفته بود، رفت و با آن پلیس مشغول به صحبت شد، زمانى که پلیس را خوب سرگرم کرد دوربین را از دستش قاپید و در میان جمعیت گم شد. نهایتاً آن فرد سیاه پوست مى‏‌رود و خیمه شهید ناصرى را پیدا مى‏‌کند و دوربین را به او بر می­‌گرداند.

محمدرضا عرفانی: در ایام حج هیچ چیز نمى‏‌توانست مانع زیارت و عبادت شهید ناصرى شود. او چند ساعتى از وسط روز که گرماى عربستان غیرقابل تحمل بود را استراحت مى‏‌کرد و بقیه اوقات خود را به عبادت و زیارت اختصاص می‌داد. تنها چیزى که باعث مى‌شد او دست از زیارت و عبادت بکشد، برخورد با مسلمانان عرب زبان قاره آفریقا بود. شهید ناصرى که خود به زبان عربى مسلط بود، وقتى به یکى از حجاج آفریقایی می‌رسید از عبادت دست مى‌کشید و به تبلیغ انقلاب اسلامى مى‌پرداخت. در همین بحث‌ها بود که یکی از اساتید دانشگاه نیجریه را خیلى تحت تأثیر قرار داده بود با وی دوست شده بود.

محمد لشکری: یک شب شهید ناصرى به اتفاق خانواده‌اش از زاهدان به منزل ما آمدند. نزدیک غروب آفتاب بود که براى انجام کارى، ده دقیقه‌ای بیرون رفتم. وقتى برگشتم دیدم آقاى ناصرى به عنوان امام جماعت جلو ایستاده و خانواده خودش و خانواده ما هم به وی اقتدا کردند. وقتى نماز تمام شد، من به شهید گفتم: «در خانه احتیاج به خواندن نماز جماعت نیست. به صورت فرادا نماز را در اول وقت مى‏‌خواندند.» شهید ناصری به من توصیه کرد که وقتى بنا به دلایلى نمی ­توانید در نماز جماعت مسجد حضور پیدا کنید، نماز جماعت را در خانه اقامه کنید. به این ترتیب که خودت جلو بایست و اعضاى خانواده به تو اقتدا کنند و نماز را به جماعت بخوانید، تا هم از ثواب نماز اول وقت و هم از ثواب جماعت بهره‌مند شوید.

هادی حسینی: در یکى از سفرها با شهید ناصرى و تعدادى از برادران اهل تسنن افغانى همراه بودیم که در بین راه، زمان خواندن نماز مغرب برادران اهل تسنن فرا رسید. موقع اقامه نماز توسط برادران اهل تسنن متوجه شدم که شهید ناصرى هم با آنها مشغول خواندن نماز مغرب شده است. وقتى نماز تمام شد، از او پرسیدم: «حاج آقا وقت شرعى ما دیرتر از برادران تسنن است! شما چرا به نماز ایستادید؟» شهید ناصری در پاسخ به من گفت: «با توجه به این که در میان برادران اهل تسنن هستیم، باید وحدت و یکپارچگى بین اهل تسنن و تشیع را حفظ کنیم. ضمن این که مى‏‌توان وقتى زمان نماز به وقت شرعى خودمان فرا رسید، نماز مغرب را دوباره خواند».

علی هاشمی: شهید ناصرى یک خانواده افغانى شیعه را به عنوان سرایدار محل کارمان مشخص کرده بود. پس از مدتى براى دختر این سرایدار افغانى خواستگار آمده بود و مى‏‌خواست دخترش را عروس کند، اما وضع مالى خوبى نداشت. قرار شد بچه‏‌ها هر کدام یک مبلغى بگذارند تا این خانواده بتواند مقدارى وسایل براى دخترش تهیه و او را به خانه بخت بفرستد. من که از همه بچه‏‌ها وضع مالى‏‌ام بهتر بود، مبلغ 20 هزار تومان داخل پاکت گذاشتم و دیگر برادران هم به تناسب توان مالى که داشتند، هر کدام مبلغ پنج یا شش هزار تومان را داخل پاکت گذاشتند. من خیلى پیگیر بودم تا بفهمم که شهید ناصرى چه مبلغى را به این امر اختصاص داده‏ است. به همین دلیل از او سؤال کردم که شما چه مبلغى دادى؟ شهید ناصرى گفت: «من پاسدار هستم و پاسدار چه چیزی دارد که بدهد؟» پرسیدم «اجازه است پاکت شما را نگاه کنم و ببینم چقدر کمک کردید؟» او در پاسخ گفت: «نمى‏‌دانم یک پولى، داخل جیبم بود گذاشتم توى پاکت.» وقتى پاکت را برداشتم و مبلغ داخل آن را شمردم، دیدم هفتاد هزار تومان داخل پاکت گذاشته است.

علی صلاحی: شهید ناصرى خاطره‌­ای را از حضورش در افغانستان برایم نقل ‏کرد. او ‏گفت: «در دره «پنج شیر» در یکى از روستاها، شب در منزل یکى از فرماندهان گروه­‌هاى افغانى بودیم که خبر دادند گروه از افغانی‌ها که براى گشت زنى رفته بودند برنگشته‌اند و از آن‌ها خبرى نیست، این فرمانده خودش آماده شد که برود ببیند چه خبر است؟

فاطمه بیگم هاشمی: یک روز شهید ناصرى به اتفاق دختر کوچکش زهرا به خانه ما آمد و به من گفت: «زهرا گریه مى‏‌کند و مى‏‌گوید که مرا به خانه خاله‌ام ببر». وقتى شهید ناصرى بچه را رساند و مى‌خواست برود، زهرا شروع به گریه کرد و شدیداً بى‌ تابى مى‏‌کرد. از یک طرف دوست داشت منزل ما باشد و از طرفی هم نمى‌توانست نبودن پدرش را تحمل کند.

تبریزنیا: این خاطره را یک هفته قبل از شهادت سردار ناصرى با یک واسطه از این شهید نقل مى‏‌کنم. سردار مى‏‌گوید: «قبل از آخرین مأموریتى که قرار بود عازم افغانستان بشوم، به منزل رفتم تا لباس­‌هایم را بردارم. وقتى وارد منزل شدم، یک کاغذى چشمم را به خودش جلب کرد، جلو رفتم دیدم نامه‌اى است که توسط فرزندانم نوشته شده بود.

آذرمهری: در آخرین سفرى که همراه شهید ناصرى از مشهد عازم افغانستان ‏شدم، موقع خداحافظى به دوستان مى‏ گفت:«دعا کنید که من شهید شوم، چون این دنیا برایم خیلى کوچک است. من همیشه در رنج هستم، دلم گرفته و نمى‌‏توانم تحمل کنم».

حسن غلامی: یک شب شهید ناصرى را با لباس فرم سپاه خواب دیدم که خیلى خوشحال به نظر مى‌رسید. او با یک وانت تویوتا به طرف دره‌ای در حال حرکت بود. با خودم گفتم: «محمد ناصر که شهید شده است! چرا او را زنده مى‏ بینم؟». سراغ شهید ناصری رفتم و از او سؤال کردم که مگر شما شهید نشده ‏ای؟ او در پاسخ گفت: «چرا. دو تا تیر به سینه‌‏ام اصابت کرد و شهید شدم.» بعد در ادامه گفت: «بعد از شهادت هم نمى‏‌توانم از افغانستان بروم باید بایستم و کار کنم».