۱۳ شهید خانطومان به روایت تصاویر

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، 21 دی ماه سال 94 و خاطره آن روز از ذهن هیچ یک از رزمندگان یگان ویژه فاتحین پاک شدنی نیست. برنامه ریزی برای اجرای عملیات آغاز شده بود، پس از روزها زندگی نیروها در کنار هم حالا می‌بایست بچه ها خودشان را در میدان رزم می‌آزمودند، تمام این مدت چه خاطرات نابی که از هم به یادگار نداشتند، چقدر خندیده بودند، چقدر در بین دعاها و مناجات‌هایشان گریه کرده بودند، چه روزهای شیرین و سختی را پشت سر گذاشتند، هرچه بیشتر همدیگر را میشناختند دور شدن از هم برایشان سخت می‌شد، این خاصیت جبهه بود که در اوج سختی و جنگ دل هایشان را بهم نزدیک کرده بود.

آن روز همه برای اجرای عملیات آماده شدند، هدف اصلی عملیات، برهم زدن برنامه ریزی دشمن بود، نیروها می‌خواستند حدود چند ساعت دشمن را معطل کنند، قرار بود ما دامی برای دشمن پهن کنیم تا نیروها در جبهه ای دیگر دشمن را به زانو درآورند. «حسین امیدواری» و «علیرضا مرادی» دو شهیدی بودند که پس از تصرف منطقه مورد نظر به شهادت رسیدند، همه چیز خوب پیش می‌رفت اما یه یکباره ورق برگشت. همه 280 نیرویی که به عملیات رفتند 11 ساعت با دشمن درگیر شدند. در عرض 2 ساعت 9 شهید دیگر به آمار شهدا اضافه شد.

مجموعا در این عمیلات 13 تن از نیروهای یگان ویژه فاتحین تهران به جمع شهدای مدافع حرم پیوستند تا نام خانطومان برای همیشه به نام شهدای مدافع حرم ثبت شود. منطقه خانطومان چند ماه بعد یعنی اردیبهشت ماه 95 بار دیگر شاهد شهادت شهدای دیگری از مدافعان حرم مازندرانی لشکر25 کربلا بود.

پیکر تعدادی از شهدا همچون مرتضی کریمی، محمد اینانلو، مصطفی چگینی و عباس آسمیه در منطقه ماند و پیکر باقی شهدا در همان مقطع و در ماه های بعد به کشور بازگشت.

این تصویر یکی از مقرها و محل استراحت رزمندگان یگان فاتحین است، هر دو ساعت به دو ساعت نیروها پست می دادند، چقدر رزمنده ها کنار همین آتش و پست نگهبانی درد و دل می کردند. آنقدر این موقعیت برای مرتضی کریمی اهمیت داشت که یک ساعت دیواری پیدا و نصب کرد تا نیروها سر وقت پست ها را جا به جا کنند. بعد که دید بارندگی منطقه زیاد است کمک کرد سقف کوچه را ایرانیت گذاشتند.

اینجا همان جایی است که خیلی از شهدا روی صندلی های آن نشستند، شهید امین کریمی، روح الله قربانی، قدیر سرلک، امیر سیاووشی، حمیدرضا اسداللهی، مرتضی کریمی، محمد آژند، مصطفی چگینی...

 انتهای پیام/ 141