به گزارش خبرنگار ساجد، شهید «خلیل گلشنی‌فرد» ۱۰ بهمن ۱۳۴۳ چشم به جهان گشود. وی سرانجام ۲۴ آذر ۱۳۶۱ به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:
«بسم الله القاسم الجبارین
«بدترین مردان کسانى هستند که خیابان‌ها و کوچه‌هاى شهرشان میدان تاخت و تاز دشمن قرار گیرد.» حضرت على (ع)
چرخ‌هاى عظیم انقلاب همواره می‌چرخد و توطئه‌ها را با خون پاسدارانش خاموش می‌کند و در مقابل تجاوزگران خارجى و مزدوران داخلى به مقابله برمی‌خیزد. خون‌هاى پاکى مانند خون بهشتی‌ها که بر زمین می‌چکد به ما اطمینان خاطر می‌دهد که این انقلاب محکم و استوارتر می‌شود و شکست براى انقلاب هرگز راه نمی‌یابد، چون هر فردى از انقلاب که پاسدار و نگهبان انقلاب است، ذلت و خوارى در شانش نیست و یک انقلابى ذلت و خوارى را بر خود ترجیح نمی‌دهد و جان خود را فدا و خون خود را بر پاى درخت انقلاب می‌ریزد که این انقلاب شکست ناپذیرتر می‌شود و هرگز در مقابل آمریکا و ایادى داخلیش سر خم نمی‌کند.
چون حامیان این انقلاب مردان خدایى هستند که ذلت و ننگى در شانشان وجود ندارد، هر سپاهى از لشکریان خدا که به شهادت می‌رسد، اولین گام خوشبختى را برمی‌دارد و به زندگى جاوید در پیشگاه خداوند ادامه می‌دهد. یعنى پاسداران، نخستین گام خوشبختى را در شهادت می‌یابند و هر لحظه به آن نزدیک‌تر می‌شوند که شاید زودتر به محبوبشان برسند.
به خانواده‌ام، توصیه می‌کنم که مبادا، گریه و زارى کنند و این را بدانند که خون شهیدان همواره به جوش است و این شهیدان از حسین بن على (ع) سرور شهیدان گام شهادت را آموخته‌اند و همانند حسین در غربت جان می‌سپارند و همچنین است که پاسداران غریبانه می‌جنگند و مظلومانه کشته می‌شوند و تنها کسى که در غربت به بالاى سر شهیدان می‌آید، ابا عبدالله الحسین است.
در خاتمه، پیامى به امت شهیدپرور دارم که پشتیبان ولایت فقیه باشند؛ چون لازمه رسیدن به پیروزى نهایى، پشتیبانى از ولایت فقیه است که به اهریمن سر خم نکردن در سایه همین ولایت است.
در پایان از همه مردم، به خصوص از خانواده و آشنایان، تقاضاى عفو حق الناس را می‌طلبم و از خداوند بزرگ، عفو کلیه گناهانم را که همانا خداوند آمرزنده و مهربان است. امام را دعا کنید.
امیدوارم که پدر و مادرم مرا ببخشند و از خداوند هم مغفرت مرا بطلبند.»
انتهای پیام/ ۱۱۱
