به گزارش خبرنگار بین الملل دفاع پرس، شهر غزه بزرگترین شهر در منطقه نوار غزه متشکل از اعراب فلسطینی با جمعیت حدود 410 هزار نفر است. در سال 1993 توافقنامه «اسلو» بین رژیم صهیونیستی و سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) منعقد شد که طرفین خواستار اداره نوار غزه (Gaza Strip) و شهر اریحا به صورت خودگردان شده بودند. این شهر در درگیری نیروهای جنبش فتح تحت کنترل گروه حماس درآمد و در انتخابات سال 2005 حماس با رای قاطع در انتخابات شهرداری‌های غزه پیروز شد. در این سال محمود عباس (ابومازن) به عنوان رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین انتخاب شد. در سال 2006 جنبش حماس رقیب اصلی خود «فتح» را به صورت رسمی و با در اختیار گرفتن کرسی‌های مجلس کنار زد.
در سال 2008 رژیم صهیونیستی با 100 جنگنده به غزه یورش برد که این جنگ 22 روز ادامه داشت و قربانیان این حملات پی در پی هوایی و زمینی را زنان و کودکان بی‌دفاع تشکیل می‌دادند و بسیاری بر این باور بودند که با توجه به توان عظیم نظامی اسرائیل و شروع جنگ از سوی اسرائیل که مسلماً با برنامه‌ریزی دقیق صهیونیست صورت گرفته بود، شکست غزه در کوتاه مدت امری بدیهی بود اما با آتش‌بس یکجانبه از سوی اسرائیل خاتمه یافت. این جنگ بیانگر ناتوانی رژیم صهیونیستی در به زانو در آوردن مقاومت فلسطینیان و در نهایت بسیج افکار عمومی علیه رژیم صهیونیستی بود
میزان تلفات نبرد 22 روزه برای فلسطین بیش از 7 هزار شهید و زخمی و برای رژیم صهیونیستی 356 کشته و 1300 زخمی بود. غزه در محاصره دریایی و زمینی این رژیم از خود توان و استقامتی شگرف نشان داد به طوری که رژیم صهیونیستی به هیچ یک از اهداف پیش‌بینی شده خود نتوانست، دست یابد. بی‌تفاوتی و سکوت جامعه جهانی تا آنجا بود که رژیم تل آویو با محاصره غزه از ورود دارو، سوخت، مواد غذایی، و دیگر مایحتاج ضروری مردم جلوگیری کرد و آنان را در شرایط سخت و طاقت فرسایی قرار داد.
اهداف رژیم صهیونیستی در نبرد 22 روزه
اهداف اعلام شده رژیم صهیونیستی در این تجاوز عبارت بودند از: دفاع مشروع اسرائیل و محافظت از جان مردم این رژیم، تغییر موازنه در نوار غزه و متوقف کردن حملات موشکی نیروهای فلسطینی به شهرک‌های رژیم صهیونیستی؛ اما اهداف واقعی این رژیم فراتر از عناوین ذکر شده بود که به اجمال به آن اشاره می‌شود. یکی از اهداف واقعی این رژیم نابودی حماس که مانعی جدی در مقابل اقدامات توسعه طلبانه و ساخت شهرک‌های رژیم صهیونیستی بود، اهداف دیگر در راستای هدف اول بود که نابودی کامل زیر ساخت‌ها و تشکیلات حماس، دستگیری اعضای کلیدی این سازمان، اشغال غزه حتی به صورت موقت (که نه تنها تحقق نیافت بلکه برعکس اسرائیل خود به طور یکجانبه اعلام آتش بس کرد)، از بین بردن حلقه حماس از زنجیره محکم پیمان ایران، لبنان و سوریه و نفوذ به عمق غزه و تقسیم آن از سوی مرکز و جنوب از طریق اشغال 11 کیلومتر مرز غزه و مصر و واگذاری آن به دیده‌بانان صلح بین الملل جهت کاهش توان ارتباطی حماسب بود.
در مورد اهداف اعلام شده از سوی تل آویو باید خاطرنشان کرد که دفاع مشروع همراه با تحقق شرایطی است: اولاً وقوع تجاوز مسلحانه باید محرز شود، ثانیاً دفاع مشروع ضرورت داشته باشد؛ یعنی امكان توسل به راه‌حل‌های مسالمت آمیز دیگری وجود نداشته باشد، ثالثاً میان عمل دفاعی و اقدام تجاوزكارانه تناسب برقرار باشد که در این مورد کاملاً برعکس بود و رژیم صهیونیستی خود به نقض حقوق بین الملل و محاصره غزه مرکز ایالتی خودگردان فلسطینی مبادرت کرده بود.
نتایج حاصل از این تجاوز
از مهمترین نتایج حاصله از این تجاوز، بی اعتباری دکترین امنیتی رژیم صهیونیستی بود، همانطوری که اشاره شد در بهانه ارائه شده از سوی رژیم صهیونیستی در حمله به غزه مسئله دفاع مشروع مطرح شد که در خصوص این ادعا، هیچ تناسبی میان ادعای ارائه شده و تهدیدات امنیتی وجود نداشت. همین امر پیامدهای منفی در مسائل اقتصادی، اجتماعی و سیاسی اسرائیل گذاشت و سبب افت شدید سرمایه‌گذاری خارجی در این کشور به دلیل عدم امنیت این کشور شد. بودجه اولیه که برای این جنگ پیش‌بینی شده بود در حدود (8 میلیون شیکل (حدود 240 میلیون دلار) بود که در همان روزهای ابتدایی جنگ به اتمام رسید و در نتیجه بودجه‌ای اضافی برای آن در نظر گرفتند.
یکی دیگر از پیامدهای منفی برای این کشور مخدوش شدن چهره رژیم صهیونیستی و در مقابل تقویت جایگاه منطقه‌ای جریان مقاومت بود که سراب شکست استراتژی مهار جریان مقاومت و حماس را به همراه آورد. از طرفی سبب شد برخی از کشورها نظیر ایران، سوریه، قطر، ترکیه، سنگال، سودان، موریتانی و مالزی در مقابل جبهه متحد اسرائیل، آمریکا و متحدانش بعلاوه برخی کشورهای عربی نظیر عربستان، مصر و اردن، حمایت خود را از غزه و جریان مقاومت ابراز کنند که سبب نگرانی اسرائیل از حمایت گسترده کشورهای عرب و غیر عرب شد.
در نهایت عدم پیش‌بینی صحیح اسرائیل در ورود به جنگ 22 روزه نسبت به توانمندی‌های خود در سرکوب و به انزوا کشیدن جریان مقاومت فلسطین بود (وزیر امور خارجه اسرائیل گفته بود که برآوردهای دستگاه امنیتی اسرائیل نشان می‌دهد حماس را می‌توان در عرض سه چهار روز از بین برد) و نیز عدم پیش‌بینی درست نسبت به توان رزمی و استقامت جریان مقاومت، حماس و ملت فلسطین که منجر به درخواست آتش‌بس از سوی اسرائیل به صورت یکجانبه شد. رسوایی این شکست با ادعای ایهود اولمرت، نخست وزیر اسرائیل در اعلام این موضوع که اسرائیل به تمامی اهداف خود در نوار غزه رسیده است، دو چندان شد. اولمرت در ادامه خاطرنشان کرده بود که به تلاش‌های صلح حسنی مبارک رئیس جمهور مصر به طور مثبت پاسخ می‌دهد و جنبش حماس در غزه را یک تهدید می‌داند. نهایتاً سودای شکست حماس نه تنها عملی نشد بلکه سبب ارتقا جایگاه آن در منطقه و جهان شد.
روزنامه‌های اسرائیلی و آمریکایی آمار صحیح کشته‌های اسرائیلی را بسیار کمتر از میزان واقعی آن بیان کردند به طوری که روزنامه نیویورک تایمز در 17 ژانویه 2009 شهدای فلسطینی را 1200 تن و کشته‌های اسرائیلی را تنها 13 تن نام برد. تحریفاتی از این دست در خصوص جنگ 22 روزه غزه از سوی آمریکا و اسرائیل نمی‌تواند حقایق این تجاوز و شکست اسرائیل را پنهان کند.
انتهای پیام/ 431
