به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، اسامی نامزدهای بخش‌های مختلف جشنواره سی و ششم فیلم فجر اعلام و بار دیگر هیات داوران سبب حیرت اهالی رسانه شدند.
اگر در دوره‌های پیشین جشنواره فیلم فجر شک داشتیم که این جشنواره عرصه سیاست‌بازی عده‌ای است، اکنون مسلم شده که همه ارکان فرهنگ ملعبه دست مدیرانی است که تاب و تحمل انتقادات برخی فیلم‌سازان را ندارند.
بررسی نامزدهای اعلام شده از سوی هیات داوران جلوی صحنه (به عبارت بهتر داوران اصلی که ناپیدا هستند) نشان می‌دهد که نوع داوری با کینه توزی و غرض‌ورزی همره است. این نتایج از فرط عجیب بودن مضحک است.
اثر «هایلایت» اگر در میان نامزدها وجود ندارد به دلیل این است که این آش به قدری شور بود که مدیران فرهنگی به این نتیجه رسیدند حضور «هایلایت» در میان نامزدها عرض خود بردن است. طبعا نشان دادن یک زن شوهردار و یک مرد متاهل روی کاناپه کنار هم به قصد انتقام (داشتن رابطه نامشروع) نمی‌تواند از چشم تیزبین مردم بدون جواب باشد.
هر چند که این رابطه شکل نگرفت اما تا همین جا نوعی پیشرفت برای اپوزیسیون‌های وطنی است تا در فیلم‌های بعدی جبران کنند.
اما فیلم «عرق سرد» که در واقع به خاطر بی‌شرمی‌های بی‌حد و حصرش، عرق سردی بر پیشانی می‌نشاند با تعجب در هفت رشته تدوین، 2 بازیگر مکمل زن، بازیگر اول زن، بازیگر اول مرد، موسیقی و فیلم‌برداری نامزد دریافت جایزه شد.
«عرق سرد» اثری است که با بی‌شرمی تمام هم‌خانگی 2 زن را ترویج می‌کند که یکی از آنها متاهل است و عملا همجنس‌گرایی را بدون هیاهو، تبلیغ می‌کند. البته کارگردان با زیرکی تمام این مساله را میان لایه‌های زیرین دعوای یکی از زنان فیلم با همسرش، پنهان می‌کند.
زن اصلی «عرق سرد» از وظایف اصلی همسری خود شانه خالی کرده و حدود یکسال با دختری که با او دوستی مساله‌داری دارد هم‌خانه است. جدای از اینکه این قصه چه موضوعی دارد، در بیان سینمایی به شدت ضعیف است.
هر چقدر که در «عرق سرد» تلاش مرد ایرانی برای حفظ خانواده‌اش مذموم نشان داده شده است، (توجه داشته باشید که این مرد مذموم مذهبی هم هست!) تلاش مرد لاتاری برای دفاع از ناموسش عصیان‌گری تلقی شده و به همین دلیل در صف نامزدها قرار نگرفته است.
در میان طراحان لباس اثری از فیلم‌های شاخصی چون «به وقت شام»، «لاتاری»، «امپراطور جهنم» دیده نمی‌شود. فیلم آخر به دلیل سنگینی کار طراح لباس در یک پروژه سنگین تعجب آورتر است و در مقابل فیلم خنثایی چون «خجالت نکش» از نظر هیات داوران لایق دریافت جایزه شده است.
در میان نامزدهای طراحی صحنه هر چند نام‌های مهمی چون «لاتاری» دیده نمی‌شود اما در این رشته نوعی میانه‌روی در آراء هیات داوران دیده می‌شود. در میان نامزدهای چهره‌پردازی نیز با آراء کم و بیش منصفانه‌ای روبه‌رو هستیم.
در میان نامزدهای نقش مکمل مرد نام‌هایی چون «هادی حجازی‌فر» را که در 2 فیلم «لاتاری» و «دارکوب» بازی قدرتمندانه‌ای داشت، غایب است و در مقابل بازی معمولی و کوتاه، «جمشید هاشم‌پور» و «مسعود کرامتی» لایق دریافت جایزه شد. با این اوصاف اگر این دو بازیگر در فیلم‌های «لاتاری» و «امپراطوری جهنم» یا «به وقت شام» حضور داشتند، قطعا دیده نمی‌شدند.
حیرت‌انگیزترین بخش داوری را در نبود نام «ساعد سهیلی» شاهد هستیم. سهیلی 2 بازی قدرتمند در «لاتاری» و «اتاق تاریک» از خود به نمایش گذاشت که متاسفانه به جرم بازی در فیلم مهدویان دیده نشد و در مقابل «رضا عطاران» برای بازی در فیلم «مصادره» و تکرار نقش خود در «نهنگ عنبر» نامزد دریافت سیمرغ نقش اول مرد شد.
در میان نامزدهای بهترین فیلم‌نامه، بهترین کارگردانی و بهترین فیلم اثر ضعیف «کامیون» دیده می‌شود که نشان از انتخاب‌های مساله‌دار هیات داوران دارد و اینکه با وجود کامیون در میان نامزدهای بهترین فیلم‌نامه، چرا «به وقت شام» دیده نشد.
هر چند «ابراهیم حاتمی‌کیا» در جایگاه فیلم‌نامه‌نویس در آخرین اثر خود به قدرتمندی آثار قبلی خود نیست اما این اثر در قیاس با «کامیون» اثر کامل‌تری است. اگر در میان نامزدهای فیلم‌نامه پرتوی حضور دارد، نبود نام حاتمی‌کیا یک سوال بزرگ ایجاد کرده است که مسلما هیات داوران پاسخی برای آن نخواهند داشت؛ همچنین ادعای فوق در مورد نامزدهای بهترین فیلم و کارگردانی نیز مطرح است.
متاسفانه «لاتاری» به دلیل نقد سیاست خارجی نه تنها دیده نشد که هنرنمایی عوامل این فیلم به سبب همکاری‌شان با مهدویان در آثار دیگر جشنواره نیز نادیده گرفته شد. به جز نادیده‌گرفتن بازی خوب سهیلی در «اتاق تاریک»، بازی حجازی‌فر در «دارکوب»، بازی «جواد عزتی» در «تنگه ابوقریب» نیز به چشم هیات داوران نیامدند. چرا که عزتی هم مثل حجازی‌فر و سهیلی در«لاتاری» حضور چشم گیری داشت و چه گناهی بالاتر از این که در فیلمی صریح و انتقادی حضور داشته است.
این مساله جز غرض ورزی چه معنای دیگری خواهد داشت؟
با این وجود تعدد فیلم‌های دفاع مقدسی با کیفیت بالا نتوانست بهانه‌ای برای دیده نشدن به هیات داورانی بدهد که بنا بر شواهد صاحب رای مستقل نبودند. حضور چشم‌گیر «تنگه ابو قریب» در 11 رشته شاید بتواند کمی از اشتباهات فاحش داوری را جبران کند.
انتهای پیام/ 161
