به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، نشست میان دونالد ترامپ و کیم جونگ اون فرصت بینظیری را در اختیار شمال شرق آسیا قرار داده تا به بیش از هفت دهه مقابله و تنش پایان دهند. چالش جدی در این میان تفاوت بین انتظارات این دو رهبر است.
دولت ترامپ معتقد است که برای خلع سلاح پیونگ یانگ تعهدی بر دوش دارد. با اینحال کیم جونگ اون، که با صرف هزینه بسیار به تسلیحات هستهای دست یافته و تا اندازه زیادی اعتبارش به آن وابسته است، احتمالا تنها به صورت تدریجی و در ازای دریافت امتیازاتی برای افزایش عمر حکومت خود با کنار گذاشتن تسلیحات هستهای موافقت خواهد کرد.
برخی کارشناسان نگران این موضوع هستند که رهبر کره شمالی به سرنوشت معمر قذافی دچار نشود. این رهبر سابق لیبی برای کنار گذاشتن برنامههای موشکی و هستهای با آمریکا وارد مذاکره شد اما اندکی بعد توسط آمریکا و متحدان اروپایی سرنگون شد. موضوعی که کره شمالی به طور خاص بر روی آن تاکید دارد پایان یافتن سیاست خصمانه آمریکا علیه این کشور است. سابقه نیز نشان داده که کره شمالی همواره این شعار را از طریق رسانههای خود منتشر کرده که تا وقتی سیاست خصمانه و تهدید هستهای آمریکا علیه کره شمالی پایان نیابد، این کشور هرگز بر سر موشکهای بالستیک و هستهای خود مذاکره نخواهد کرد.
در گذشته پیونگ یانگ پیشنهاد داده بود که برای دستیابی به معاهده صلح مذاکراتی انجام شود که در نتیجه آن به صورت رسمی این مناقشه پایان یافته و مانورهای نظامی سالانه آمریکا و کره جنوبی متوقف شوند. آمریکا میتواند با یک پیمان عدم حمله به کره شمالی موافقت کرده و متعهد شود اولین کشوری نباشد که از تسلیحات هستهای استفاده میکند. بدون شک تحریمها باید پایان پذیرد. کره شمالی احتمالا انتظار دریافت کمک نه تنها از سوی جمهوری کره، بلکه از طرف ژاپن را دارد. آمریکا نیز احتمالا پیشنهاد کمکهای بشردوستانه به علاوه حمایت از عضویت کره شمالی در بانکهای چند ملیتی را ارائه میدهد.
البته تمام این موارد تنها ضمانتهایی بر روی کاغذ هستند.
زمانی که کره شمالی تنها عامل بازدارنده خود را کنار بگذارد، تنها چیزی که در دست دارد، وعده ها خواهند بود. اوکراینیها در تفاهمنامه بوداپست متوجه ارزش کوتاه مدت وعدههای آمریکا شدند.
این تفاهمنامه پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به امضای آمریکا، روسیه و چند کشور رسید. علاوه بر این واشنگتن میتواند درخواستهای بیشتری در باره حقوق بشر و اقدامات دموکراتیک مطرح کرده و پیونگ یانگ را تهدید کند در صورت عدم پایبند بودن به آنها همه قولهای خود را فراموش کند.
سرنوشت قذافی نشان داد که واشنگتن همواره تمایل به فراموش کردن وعدههای خود را دارد. صدام حسین نیز اگر زنده بود میتوانست همین شکایت را داشته باشد. دولت ریگان پس از حمله صدام به ایران از او حمایت کرد و سفیر جرج بوش پدر اذعان کرد سرنوشت کویت اهمیت کمی برای واشنگتن دارد. از سوی دیگر رفتار دونالد ترامپ نیز این اطمینان را ایجاد نمیکند که رئیسجمهوری آمریکا به حرف خود پایبند باشد.
به هرحال ترامپ تمام تلاش خود را برای نابودی توافقات روسای جمهور قبل از خود را داشته که از آن جمله میتوان به توافقاتی مانند پیمان ترانس-پاسیفیک، توافق آب و هوایی پاریس و توافق هستهای ایران (برجام) اشاره کرد. مایک پومپئو، وزیر خارجه آتی آمریکا نیز اخیرا به این مسئله اشاره کره که از تغییر رژیم در پیونگ یانگ حمایت میکند.
روسیه و چین نیز میتوانند ضمانتهای امنیتی به پیونگ یانگ ارائه دهند اما کره شمالی همواره استقلال خود از این دو همسایه بزرگ را حفظ کرده است. به نظر میرسد کیم نگران این احتمال است که دشمنان پنهانی وی در چین به دنبال کنار گذاشتن او از قدرت باشند.
وی در سال 2013 دایی خود را که رابط اصلی رژیم با چین بود و سال گذشته نیز برادر ناتنی خود را که میتوانست گزینه چین برای یک رهبر کره شمالی با خصوصیات مطیعتر باشد، اعدام کرد. از این رو این احتمال وجود دارد که رهبر کره شمالی برای محافظت از خود بیش از حد بر روی چین اتکا نکند.
شاید به همین دلایل کره شمالی به دنبال نزدیک شدن به آمریکا بوده و در عوض خواستار خروج نیروهای آمریکایی از شبه جزیره کره باشد. برخی از کارشناسان اعلام کردند این کار میتواند باعث از دست رفتن یکی از بزرگترین متحدان آمریکا شده و این باور را تقویت کند که آمریکا اهمیت کمی به متحدان خود داده و در عوض تنها نگران تهدیدات مستقیم علیه خاک خود است.
منبع: تسنیم