به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، «آرش عباسی» نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر است که تا کنون نمایش‌های متعددی را روی صحنه برده است. تأسیس گروه «نمایش موج»، «رییس انجمن نمایش ملایر»، «دبیر سرویس فرهنگ و هنر روزنامه خبر بین‌الملل»، «مدیر روابط عمومی تئاتر شهر»، «مشاور مدیر عامل و مدیر ارتباطات و اطلاع رسانی انجمن سینمای جوانان ایران»، «قائم مقام دبیر سی و چهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران» از جمله فعالیت‌های وی می‌باشد.
آرش عباسی در طول فعالیت‌های هنری خود جوایزی را کسب کند که جایزه اول جشن ادبیات نمایشی ایران «ورود آقایان ممنوع» ۱۳۸۶، متن اول، پنجمین جشنواره تئاتر ماه «باد که می‌نویسد» ۱۳۸۷، متن اول نشان عالی رادیو، جشنواره نمایشنامه نویسی کلمه «باد که می‌نویسد» ۱۳۸۷، جایزه کتاب سال دفاع مقدس «باد که می‌نویسد» ۱۳۸۹، جایزه کانون منتقدین جهانی تئاتر نمایشنامه «لابی» در بیست و نهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، 1389 از این جوایز است.
«کیلومتر ۵۰»، «باد که می‌نویسد»، «همه چیز درباره آقای ف»، «لابی» از آثار این هنرمند تئاتری است. همچنین «پدران، مادران، فرزندان» نمایشنامه دیگری از عباسی است که به تازگی از سوی انتشارات «هنر دفاع» منتشر شده است.
به بهانه انتشار این نمایشنامه مصاحبه‌ای با نویسنده آن انجام شده که در ادامه می‌خوانید.
دفاع پرس: لطفا راجع به شکل گیری نمایشنامه «پدران، مادران، فرزندان» و اجراهایی که داشته توضیح دهید.
من این نمایشنامه را سال 2015 نوشتم در ایتالیا نوشته‌ام و در آنجا به زبان‌های مختلف با بازیگران بین‌المللی از ایتالیا، فرانسه و روسیه در چند شهر از ایتالیا اجرا کردم. خوش‌بختانه از طرف مخاطبان اروپایی هم با استقبال مواجه شد. چون قصه مشکلات اروپائیان در برخورد با مسائل آسیای میانه، مقاومت برخی کشورها مثل سوریه که درگیر جنگ هستند را مطرح می‌کند. برای همین بهتر دیدم که چنین نمایشی در همان مکان نوشته و اجرا شود.
دفاع پرس: نمایش «پدران، مادران، فرزندان» در ایران اجرا نداشته است؟
نه. فقط یک اجرا در سال 2015 و در جشنواره مقاومت با بازیگران اروپایی داشت که به صورت بالانویس برای ایرانی‌ها اجرا شد. برخوردهای متفاوت و خوبی هم دیدیم که تجربه خوبی برای گروه بود. نکته‌ای که باید عرض کنم این است که نمایش «پدران، مادران، فرزندان» خیلی شبیه به کارهای قبلی من نبود. از طرفی خودم هم دوست داشتم تجربه تازه‌ای داشته باشم. اولین بار هم بود که به این سمت حرکت می‌کردم. بخصوص در کارگردانی؛ خیلی از سکوت و سکون در میزانسن استفاده کردم. دلیل این شاید به این برگردد که در ایتالیا مشغول تحصیل بودم. تئاتر ایتالیا خیلی برای من جاذبه داشت و سعی می‌کردم به آن فضا نزدیک بشوم.
دفاع پرس: یکی از ویژگی‌های نمایشنامه شما این است که داعش و مسائل مربوط به آن از درون به مخاطب نشان داده می‌شود از همان ابتدا به این شیوه فکر کردید یا در جریان تحقیق به آن رسیدید؟
واقعا از همان ابتدا مساله همین بود. دوست داشتم از دل خود داعشی‌ها داستات خود را روایت کنم. تصمیم همین بود که شخصیت‌های نمایش کسانی باشند که رفته‌اند در دل داعشی‌ها و بین آنها زندگی کرده‌اند و برای آنها هم تبلیغ می‌کنند تا کسان دیگری را جذب کنند. اینکه از بیرون شخصیت‌های نمایش، داعش را نقد کنند مطلوب من نبود. نکته‌ای هم که باعث شد این نمایش در اروپا مورد توجه قرار بگیرد همین نوع نگاه بود.
نکته جالبی که باید بگویم این است که با خیلی از مراکز تئاتری برای اجرای «پدران، مادران، فرزندان» مساله داشتیم. چرا که وقتی کار را میدیدند زیر بار اجرای آن نمی‌رفتند و می‌گفتند اجرای چنین کاری مسئولیت سنگینی دارد. بخصوص اینکه آن زمان هم زمان عملیات‌هایی را داعش در اروپا انجام می‌داد. دقیقا 2 هفته بعد از انفجار بزرگی که در فرانسه اتفاق صورت گرفته بود ما بخش فرانسه نمایشنامه را در پاریس تمرین می‌کردیم. آنها نگران این بودند که ممکن است از طرف داعش مشکلاتی بوجود بیاید. ولی خوش‌بختانه این اتفاق نیفتاد و ما توانستیم اجراهای موفقی داشته باشیم.
دفاع پرس: پرسه تحقیق و پژوهش چه طور پیش رفت؟ با قربانیانی که به دام داعشی‌ها افتاده بودند هم مصاحبه کردید؟
من در طول تحقیق با قربانیان متعددی برخوردم که با بعضی‌ها به طور مستقیم توانستم برخورد داشته باشم که البته با سختی‌هایی همراه بود که برای تکمیل بخشی که به حضور دختر فرانسوی به داعش می‌پرداخت لازم بود. با دخترانی که به داعش پیوسته بودند هم مصاحبه کرده بودم. نکته حائز اهمیت این بود که تا وقتی وارد پروسه تحقیق نشوید متوجه عمق فاجعه نمی‌شوید که داعشی‌ها چه تأثیر مخربی روی جوان‌های اروپایی داشته‌اند و چه خانواده‌هایی از آنها آسیب دیده‌اند.
دفاع پرس: ایرانی بودن شما و جنگ هشت ساله تحمیلی بر نوع نگاه شما هم تأثیر گذار بوده است؟
من جنگ هشت ساله تحمیلی را تجربه کرده‌ام و طبیعتا روی من و کارهایی که نوشته و اجرا کرده‌ام تأثیرگذار بوده است. همین الان هم نمایش «همه چیز درباره آقای ف» که در تماشاخانه ایرانشهر در حال اجرا است درباره یکی از آدم‌هایی است که دوره‌ای در جنگ حضور داشته و با گذشت 30 سال از جنگ هنوز تحت تأثیر آن سال‌هاست.
چنین تجربه‌ای را هنرمندان اروپایی ندارند و توان پرداخت چنین اثری را هم ندارند. به هر حال من رسالتم این بود که زبان مردمی باشم که ناخواسته درگیری جنگ شده‌اند و مجبورند خاک خود را ترک کنند.
دفاع پرس: جهانی شدن زبان تئاتر چقدر به تعامل هنرمندان این رشته با هم کمک می‌کند.
ما باید به سمت یک زبان جهانی برویم. چرا که زبان فارسی محدودیت‌هایی از جهت جذب مخاطب در سطح بین‌الملل دارد. ما باید برای انتقال ارزش‌های دفاع مقدس زبان‌های دیگری را تجربه کنیم در آن صورت مخاطبان زیادی خواهیم داشت. ما حرف‌های ناگفته‌ای در مورد دفاع مقدس داریم که باید با مردم جهان مطرح کنیم. این پتانسیل در تاریخ جنگ تحمیلی ما وجود دارد که بتواند با مردم جهان ارتباط بگیرد و تعامل برقرار کند.
ولی مشکلی که وجود دارد این است که مسئولین ما دل‌خوش به دادن آمار و برگزاری جشن و گردهمایی و یادواره هستند. در حالی که در شرایط کنونی چنین رویکردی کارکرد خود را از دست داده است. باید برای بیان دردی که هشت سال بر پیکر مردم ما تحمیل شد فکر کرد.
انتهای پیام/ 161
