گروه دفاعی امنیتی دفاع پرس- رحیم محمدی؛ جنگ تحمیلی عراق علیه ایران که به مدت هشت سال ادامه داشت، باعث شد کشور‌های زیادی در راستای حمایت از صدام و البته کسب منافع مالی بی‌شمار، برای فروش تسلیحات نظامی با یکدیگر کورس رقابت بگذارند؛ هرچند در نگاه اول این موضوع به نظر می‌رسد که در فروش اسلحه، مهمات و حتی تکنولوژی نظامی به عراق دلالان نقش‌آفرین بودند، ولی میزان و حجم کمک‌هایی که به عراق می‌شد در حدی بود که اگر بدون اطلاع دولت‌ها انجام نمی‌شد، به طور حتم عراق نمی‌توانست به سلاح‌های روز شرقی و غربی و تکنولوژی‌های پیشرفته نظامی دست یابد.
صدام در دوران هشت ساله جنگ با ایران متوجه شد که هر کسی و هر کشوری می‌خواهد سهمی از درآمد‌های نفتی این کشور را عاید خود کند و این همان موضوعی بود که باعث شد تا عراق در آن دوران به عنوان یکی از پنج کشور عمده خریدار اسلحه در جهان معرفی شود و فروشندگان اسلحه از هر نقطه جهان دلالان خود را به این کشور می‌فرستادند تا نظر صدام را برای خرید سلاح از آن‌ها جلب کنند.
به همین منظور و به مناسبت فرا رسیدن هفته دفاع مقدس، خبرگزاری دفاع مقدس قصد دارد به صورت اجمالی کمک‌های خارجی به ارتش بعث عراق را بررسی کند.
کشور برزیل یکی از کشور‌هایی است که در تجهیز ارتش بعث عراق نقش داشت؛ جمهوری فدراتیو برزیل بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین کشور آمریکای جنوبی محسوب می‌شود که پایتخت آن برازیلیا و زبان رسمی آن پرتغالی است.
برزیل که منطقه وسیعی را بین مرکز آمریکای جنوبی و اقیانوس اطلس در برمی‌گیرد، شرقی‌ترین کشور قاره آمریکاست و با کشور‌های اروگوئه، آرژانتین، پاراگوئه، بولیوی، پرو، کلمبیا، ونزوئلا، گویان، سورینام و گویان فرانسه هم‌مرز است و از صنایع خودروسازی گرفته تا صنایع فولاد، پتروشیمی، رایانه و هواپیما را تولید می‌کند.
صدام که در آن دوران به دنبال دریافت تجهیزات نظامیِ به‌روز بود، پی برد که می‌تواند با هزینه‌ای کمتر تسلیحات مورد نظر خود را از کشور‌هایی مانند برزیل دریافت کند؛ از این رو اقداماتی را برای تامین نیاز‌های نظامی خود از برزیل آغاز کرد به نحوی که طی مدت جنگ تحمیلی، ارزش مجموع سلاح‌های ارسال شده برزیل به عراق بالغ بر ۷۲۴ میلیون دلار برآورد می‌شود.
برزیل که پیش از شروع جنگ عراق با ایران طی قراردادی روزانه هفت هزار بشکه نفت خام را از حوزه نفتی جزایر مجنون استخراج می‌کرد، بعد‌ها پیمان اتمی را با عراق منعقد ساخت که باعث می‌شد عراقی‌ها از سوخت اتمی و دانش فنی راکتور‌های هسته‌ای که برزیل از آلمان غربی دریافت کرده بود، بهره‌مند شوند.
علاوه بر این خرید ۵۰ فروند زره‌پوش چرخدار «کاسکاول» مجهز به توپ ۹۰ میلی‌متری فرانسوی، ۵۰ دستگاه اتومبیل گشت «اوروتر» و دو هزار خودروی ارتشی نیز بخشی از معاملات نظامی این دو کشور از حدود سه سال قبل از شروع جنگ تحمیلی تا پایان جنگ است.
در سال ۱۳۶۳ برزیل راکت‌اندازی به نام «آستروس ـ ۲» را طراحی کرده بود که همانند کاتیوشا عمل می‌کرد، با این تفاوت که برد آن به ۶۰ کیلومتر می‌رسید و از نظر دقت هم دقیق‌تر از کاتیوشا بود؛ از این رو عراقی‌ها در مرحله توسعه نهایی این سلاح با برزیلی‌ها شریک شدند.
علاوه بر این در سال ۱۳۶۴ یک‌صد نفر از مهندسان عراقی به برزیل رفتند تا طی سه سال همه چیز را درباره بالستیک، طراحی اسلحه و تکنولوژی کلاهک فرا بگیرند و بدین ترتیب برزیلی‌ها از مهندسان عراقی تحصیل کرده غرب، کارشناسان موشک بالستیک ساختند.
صدام در سال‌های پایانی جنگ تحمیلی یعنی در اواخر سال ۱۳۶۶، نیاز به موشک‌هایی برای حمله به تهران داشت. بر این اساس، در نزدیکی پایگاه هوایی در سائوخوزه دوس کامپوس برزیل، مهندسان عراقی و برزیلی برای اینکه بدانند چگونه می‌توانند برد موشک‌های «اسکاد بی» را افزایش دهند، این موشک‌ها را در حضور کارشناسان فرانسوی، اوراق می‌کردند.
آن‌ها در این تلاش‌ها به این نتیجه رسیدند که با مخزن سه موشک می‌توانند دو مخزن بزرگ برای دو موشک تهیه کنند و بدین ترتیب ظرفیت سوخت‌گیری آن را به میزان چهار الی پنج تُن افزایش دهند و با این شیوه ۳۰۰ موشک کوتاه‌برد اسکاد بی را به ۲۰۰ موشک با برد متوسط تبدیل کنند.
البته برای تحقق این کار، کلاهک موشک را کوچک کردند و وزن آن را از ۸۰۰ کیلوگرم به ۱۹۰ کیلوگرم کاهش می‌دادند.
در کنار این‌گونه اقدامات، برزیل در تجهیز عراق به غنی‌سازی اورانیوم نیز کمک می‌کرد؛ به عنوان نمونه کارشناسان معتقدند که عراق در مجتمع «القائم» از سنگ فسفات اورانیوم تهیه می‌کرد؛ مجتمعی که بر اساس نظر کارشناسان توسط شرکت برزیلی «کنسترکتورا مندس جونیور» احداث شده بود.
انتهای پیام/ ۲۳۱
