گروه فرهنگ و هنر دفاعپرس– رسول شادمانی؛ «پدر» سریالی است که این شبها از شبکه دوم سیما درحال پخش است. این سریال به کارگردانی بهرنگ توفیقی و به قلم حامد عنقا با پخش تنها چند قسمت اول توانست بینندگان بسیاری را با خود همراه کند، بهطوریکه بنا به درخواست مخاطبان، خلاصهای از قسمتهای نخست درقالب یک قسمت در چند نوبت به نمایش درآمد.
عنقا که علاوه بر نگارش فیلمنامه، تهیهکنندگی این سریال را نیز برعهده دارد، پیش از این در سریال «تنهاییلیلا» حرکت بر محورِ داستانی با موضوع مشابه را تجربه کرده است و بهواقع میتوان «پدر» را اسپینآف سریال «تنهاییلیلا» دانست. عنقا در این مسیر نشان داده است که درام و قصه گفتن را بهویژه در موضوعات اجتماعی- خانوادگی خوب میشناسد که شرط اول موفقیت در نگارش سریال است.
«پدر» با عاشقانهای ساده و در عینحال متفاوت آغاز شد و بر همین اساس نگاه مخاطب را متوجه خود کرد. نمونهای که پیش از این در فیلم سینمایی «دلشکسته» به کارگردانی علی رویین تن، با بازی شهاب حسینی مورد اقبال و توجه قرار گرفت. درامی رمانتیک بر مبنای عشق و علاقهی دختر و پسری که باورهایی متفاوت و حتی مخالف هم دارند، اما درگیر نگاه و مجذوب یکدیگر میشوند. این روند و ابراز عشق و علاقه، برخلاف معمول از سوی دختر به پسر است. دختری که مقید به اصول و مبانی اخلاقی- دینی نیست اما در مواجهه با پسری مومن و معتقد، شیفته و دلباختهاش میشود و سرانجام خود را در آیینهی او مییابد.
«پدر» با روایت این قصهی عاشقانه، نگاه و اعتماد مخاطب را به خود جلب میکند، اما به یکباره و با تغییر جریان داستان از روندی رمانتیک به جریانی تراژیک، او را دچار استحاله میکند، به طوریکه بیننده قصه را رها کرده و از آن بازمیماند.
حجم تراژیک و غمبار داستان پس از مرگ حامد، بهویژه با نمایش جزئیات خاکسپاری و در همینراستا از هم پاشیدن شیرازهی خانوادهای مستحکم با سرپرستی حاج علی تهرانی که نماد خانوادهای ایرانی- اسلامی و از هر حیث سلامت و موفق است، مخاطبِ ملتهب، خسته و آزرده از نابسامانیهای اقتصادی و اجتماعی این روزهای جامعه را از پیکرهی سریال وامیگذارد. به واقع این روزها مخاطب تابِ تحمل و هضم این حجم از تراژدی و غم را ندارد.
«پدر» قدمبهقدم در قالبی عاشقانه و در عینحال آموزنده و تاثیرگذار در مسیر درست خود حرکت میکرد. داستانی که به جرات میتوان گفت در میان سریالهای به نمایش درآمده، از حیث تاکید و تکیه بر آیات نورانی قرآن، ترویج مبانی اخلاقی- دینی و اسلامی و تاثیر آن در زندگی و منزلت افراد، در بستری رمانتیک و مبتلابه مثال زدنی بوده است. ادامهی سیر داستان در همین محور میتوانست این سریال را برای مدتها در اذهان ماندگار کند، اما اصرار بیهودهی نویسنده بر تغییر ذایقه و نگاهِ بینندهی خوگرفته و وصل شده بر درامِ عاشقانه و آوار کردن دیوار بلند تراژدی و سنجاق کردن داستانکهایی نصف و نیمه با محوریت جنایی، خیانت، انتقام، طمع و... بر پیکرهی داستان که کمک چندانی هم به پیشبرد محور اصلی قصه نمیکند، شاکلهی کار را به هم میریزد و رفتهرفته مخاطب را بیحوصله و بیحال میکند.
اصولا سالهاست که اصرار بر کشدادن موضوعاتی که در قالب فیلم، سریال و...، مورد اقبال مخاطب قرار میگیرد به معضلی تبدیل شده است که آسیب آن بیش از هر چیز متوجه مخاطبی است که اساسا چشم بر عملکرد متولیان اَمر در این عرصه دوخته است. این اصرار غلط گاه از سوی دستاندرکاران تولید، و گاه از سوی مدیران سفارش دهنده صورت میگیرد که در هر صورت سوءاستفاده از علاقه و اطمینان مخاطب است.
بهرنگ توفیقی اما در مقام کارگردان از پس مسئولیت خود به لحاظ ساختاری برآمده است. او پیشتر ساخت سریالهایی همچون؛ «مسیر انحرافی»، «دیگری»، «انقلاب زیبا»، «آمین»، «پشت بام تهران»، «زیر پای مادر» و «عقیق» را در کارنامهی خود به ثبت رسانده است و نشان داده که مِدیوم تلویزیون و رابطهی آن با نگاه مخاطب را خوب میشناسد. توفیقی در سریال «پدر» نیز این توفیق را به دست آورده است. او بر اساس منطق روایی داستان به ترکیبی از بازیگران باتجربه و نیز چهرههایی ناشناخته در ایفای نقشهای اصلی رسیده است که شاید هر کارگردانی جرات چنین ریسکی را نداشته باشد. بازی تاثیرگذار «مهدی سلطانی سروستانی» در نقش حاج علی تهرانی و در مقابل، بازی «ریحانه پارسا» در نقش لیلا نمونهی این ترکیب موفق است. او همچنین با شناختی که از فُرمت تلویزیون دارد از معمولترین و مرسومترین قابها و نماها در ارائهی تصویری باورپذیر از یک سریال اجتماعی- خانوادگی استفاده کرده است. توفیقی پیش از این درخصوص محتوا و فیلمنامهی «پدر» اذعان داشته است که آنچه را اجرا کرده که نویسنده به نگارش درآورده است.
انتهای پیام/ 130