گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس - رسول حسنی؛ سلبریتی‌ها احتمالا آدم‌های مهمی هستند تا از کنار زمین ورزشگاه آزادی بازی تیم محبوب‌شان را ببینند، حتی مهم‌تر از عمو موسایی که شنوایی و تکلم و نخاعش را ایثار کرده است تا امثال سلبریتی‌ها بیشتر به چشم بیایند.
عمو موسی چهره بزک کرده‌ای ندارد، روی فرش قرمز کن راه نرفته و با تندیس‌ها عکس یادگاری نگرفته، برای کشته شدن تروریست‌ها پیام تسلیت صادر نکرده، مثلا ننوشته چرا لبنان و غزه و شام و حلب؟ در صفحه اینستاگرامش در حمایت از فلان هنرمند ضد وطنی پستی نگذاشته یا پیغامی در حمایت از رفع حصر کسی توییت نکرده است. عموموسی از آن فرش قرمز فقط سرخی خونش را داشت که تقدیم انقلاب کرد و حالا روی ویلچر نشسته با کمترین تحرک حتی حرف هم نمی‌تواند بزند.
این عمو موسی هوادار پرسپولیس است. باید ساعت‌ها وقت صرف کند و برود ورزشگاه آزادی تا بازی را از نزدیک ببیند، اما اجازه ندارد. اجازه ندارد، چون سلبریتی نیست؛ چون مثل فلان خانم بازیگر، پدر و مادرش دستی بر آتش سینما ندارند.
همه آنهایی که ۱۰۰ هزار نفر را مدیریت می‌کنند تا بنشینند و بازی را تماشا کنند و الفاظ رکیک نثار هم کنند، از پس مدیریت عمو موسی جانباز سرخ پوش بی‌حاشیه برنمی‌آیند. آنها شاید تحمل مرد ویلچر سواری که عکس همت و متوسلیان و باکری و دیگر دوستان شهیدش را روی پاهایش گرفته، ندارند.
اگر همان بزک کرده کذایی سینما که در جهل مرکب خود دست و پا می‌زند و فیلم ضد انسانی‌اش، (نه فقط ضد اسلامی و دینی) عرق سرد بر پیشانی می‌نشاند بخواهد وارد استادیوم شود حتما برایش فرش قرمز پهن می‌کنند و اگر نکنند همان خانم بازیگر پنبه‌شان را در فضای مجازی خواهد زد.
اما عمو موسی نه، آرام می‌آید ورزشگاه اگر راهش بدهند بازی را میان تماشاگران زیر دود سیگار و هیاهوی تماشاگران می‌بیند، اگر این تماشاگران هوایش را داشته باشند، اگر ویلچرش در زد و خورد هواداران وارونه نشود و اگرهای دیگر. وقتی هم راهش ندهند از همان راهی که آمده برمی‌گردد و می‌رود به آسایشگاه تا بازی را از اتاقش که همه دیوار و سقف و گوشه گوشه‌اش عکس شهداست، ببیند.
اگر برای حاج کاظم آژانس شیشه‌ای، عباس و امثال عباس مساله امنیت ملی است برای ما هم عمو موسی و امثال عمو موسی، سلبریتی‌های بی حاشیه و ستاره‌های بی غروبی هستند که خاک پایشان را با همه جوایز ریز و درشت همان خانم بازیگر مدعی و هم‌پالگی‌هایش عوض نخواهیم کرد.
به قول عزیزی عمو موسی نه وام چند میلیاردی بدون بهره می‌خواهد که به جیب بزند و سر از کانادا درآورد و نه مترصد فرصتی برای ویژه‌خواری است. او تنها آرزویش این است که بازی تیم محبوبش را کنار زمین تماشا کند. مگر در همه این سال‌ها که او از کنار زمین سبز آزادی تیمش را حمایت می‌کرد حاشیه ساز بوده که حالا اجازه نمی‌دهند؟
باز به قول حاج کاظم که به پسرش گفت: «با امثال عباس مهربون‌تر باش» به هم قول بدهیم با امثال عمو موسی «مهربون‌تر» باشیم. عمو موسی شاید در ظاهر لبخند بزند و صبوری کند اما دلش مثل چینی بند زده به تلنگری می‌شکند. هوشیار باشیم که باید روز قیامت - اگر اعتقادی به آن داریم - به خاطر این دل شکستن‌ها جوابگوی شهدا و امام شهدا و بالاتر از آن جوابگوی خدا باشیم.
مدیران! این روزها را به یاد داشته باشید اگر فردا روزی عمو موسی به یاران شهیدش پیوست با دسته گل‌های آن چنانی جای دریغ شده از عمو موسی را نشان نکنید چرا که ما هم این روزها را فراموش نخواهیم کرد.
انتهای پیام/ ۱۶۱
درود خدا به عمو موسی و عمو موسی های دیگر این سرزمین که بدون هیچ چشم داشتی جانشان را در طبق اخلاص گذاشتند تا برخی سلبریتی ها این روزها ایجوری جولان بدهند....