گلعلی بابایی نویسنده ادبیات مقاومت در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، با اشاره به نگارش کتاب شاهینِ برآفتاب اظهار داشت: سال‌ها بود به دنبال نوشتن کتابی درباره شهید غلامعلی پیچک بودم. همان زمانی که درباره عملیات بازی‌دراز کار می‌کردم، می‌خواستم برای این شهید نیز یک کار انجام دهم. البته همان سال‌ها یک کار نصف و نیمه انجام دادم که درباره شهیدان پیچک، قهرمانی و خندان بود.
وی گفت: کار نوشتن کتاب شاهینِ برآفتاب شش ماه پیش آغاز کردم و چون خیلی اضطراری بود و می‌بایست به مراسم یادواره این شهید می‌رسید، تقریباً یک کار استثنایی انجام شد و به نظرم خود شهید کمک کرد تا کتاب چاپ شود. این کتاب از کودکی شهید پیچک شروع و به شهادت ایشان ختم می‌شود.
این نویسنده ادبیات مقاومت به ویژگی‌های کتاب شاهینِ برآفتاب اشاره کرد و افزود: تنوع روایت یکی از ویژگی‌های این کتاب است که با روایت آدم‌ها و شخصیت‌های مختلف روبرو است.
بابایی به تلخ و شیرین‌های این کتاب اشاره کرد و ادامه داد: بخش پایانی زندگی شهید پیچک خیلی تلخ است. هم به‌لحاظ نوع شهادت ایشان و هم اتفاقات ناخواسته‌ای که در جنگ رخ می‌دهد که موجب برکناری ایشان می‌شود تا او شب عملیات به عنوان یک نیروی رزمنده عادی که به عنوان تک تیرانداز بوده، شهید شود. کسی که فرمانده محور غرب بود، اتفاقاتی باعث می‌شود که به یک رزمنده ساده تبدیل شود و این برای من خیلی تلخ بود. یکی از ویژگی‌های شخصیتی پیچک همین بود که با اینکه یک فرمانده مقتدر در یک محور وسیع بود به یکباره به یک نیروی عادی تبدیل شد و در همان عملیات به شهادت رسید.
وی روایت ازدواج شهید پیچک را نیز بخش شیرین کتاب دانست و گفت: نوع برخورد و نحوه آشنایی شهید پیچک با همسرش نیز یک اتفاق شیرین است که در این کتاب آمده است. این اتفاق یک سبک زندگی ایرانی اسلامی خوشگل است.
نویسنده کتاب «شاهینِ برآفتاب» در پاسخ به این سوال خبرنگار ما که آیا ادبیات دفاع مقدس یک ادبیات تلخ است، گفت: اول باید تلخی را تعریف کنیم. در همین کتاب بخش‌هایی وجود دارد که شهید وزوایی می‌گوید «من اینقدر درد می‌کشیدم که روزی 11 قرص والیوم می‌خوردم، ولی درد من، درد شیرینی بود و با این درد احساس خوبی داشتم». کتاب‌های جنگ هم همین است؛ شاید تلخ باشد و آن چیزی نباشد که ما دوست داشته باشیم ولی در عین تلخی شیرین‌اند. چون یک داستان و روایت‌هایی را می‌خوانیم که روایتی غرورآفرین است و به آدم احساس غرور دست می‌دهد. از این جهت که چندین کشور متحد شده بودند ما را زمین بزنند اما همین جوانان با کمترین امکانات جلوی آن‌ها ایستادند. بله شهادت این عزیزان تلخ است، ولی وقتی هدفشان را دنبال می‌کنیم، می‌بینیم که خیلی هم شیرین است.
انتهای پیام/ 121
