به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، تراژدی ظاهرا ناتمام فلسطین کم‌کم به 100 سالگی نزدیک می‌شود و کشتار و نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در کنار امپریالیزم رسانه‌ای آمریکا که هالیوود در راس آن قرار دارد؛ این مساله را تا حد اختلافات مزری 2 کشور تقلیل داده و آن را بی‌اهمیت جلوه داده است در حالی که مساله وجودی «اسرائیل»، که در نهایت سعی می‌شود به استیلای صهیونیزم منتهی شود، تهدیدی جهانی است.
این که گمان کنیم هدف نیل تا فرات، همه آن چیزی است که اسرائیلی‌ها به دنبال آن هستند؛ خیال خامی است که در اذهان جا انداخته‌اند. هدف این حکومت نامشروع تسلط به همه جهان است و این تهدید فقط متوجه مسلمانان نیست. همه ادیان و فرق از خطری چون رژیم صهیونیستی در امان نخواهند بود، حتی یهودیانی که تن به صهیونیسم نمی‌دهند.
در بدو متولد شدن رژیم نامشروع و غیرقانونی «اسرائیل» متفکران، نویسندگان و هنرمندان بسیاری سعی در شناساندن این غده سرطانی داشته‌اند. هر چقدر هم که از عمر اعلام ظهور و حضور رژیم صهیونیستی در مناسبات سیاسی جهان می‌گذرد، بر تعداد آنها افزوده می‌شود. با این حال رژیم صهیونیستی همچنان به نسل‌کشی خود ادامه می‌دهد.
«ژوزه ساراماگو» نویسنده پرتغالی که به خاطر نگارش رمان «کوری» جایزه نوبل ادبیات را به دست آورد؛ جزو نویسندگانی است که گرایشات ضد صهیونیستی دارد. او از سال 2008 تا 2009 مجموعه یادداشت‌هایی را در وبلاگش منتشر می‌کرد که شامل موضوعات مختلفی است که بخش عمده آن را نظرات سیاسی وی تشکیل می‌دهد.
مهم‌ترین این یادداشت‌ها مربوط به نقد سیاست‌های دولت آمریکا و اقدمات ضد انسانی رژیم صهیونیستی می‌شود. ساراماگو با نگاهی واقع‌گرایانه و انسانی خود فارغ از ملیت و مذهبی که دارد، با دفاع از مردم فلسطین، رژیم صهیونیستی را محکوم می‌کند. مطالعه این کتاب تا حد زیادی پرده از چهره کریه سردمداران اسرائیل غاصب برداشته و آن را به مخاطبان جهان معرفی می‌کند.
قسمت‌هایی از این کتاب مهم و ارزشمند را در ادامه می‌خوانید.
غزه
«چنان که همه می‌دانند، منظور از UN، سازمان ملل متحد است که قدرتی ندارد یا قدرتش ناچیز است. فلسطینی‌های غزه چه حرفی می‌توانند با این سازمان داشته باشند؛ مردمی که با کمبود غذایی روبه‌رو هستند یا ذخیره غذایی‌شان هم اکنون به ته کشیده است؟ زیرا محاصره کنندگان اسرائیلی چنین تصمیی گرفته‌اند. آنها ظاهرا تصمیم گرفته‌اند 750 هزار آدم را که به نام پناهنده شناخته می‌شوند، به مرگ از گرسنگی محکوم کنند. این‌ها حتی دیگر نان هم ندارند ـ آرد تمام شده است، روغن، عدس، شکر نیز همین وضع را دارد از 9 دسامبر، کامیون‌های پر از مواد غذایی، نمایندگان سازمان ملل، در انتظارند تا ارتش اسرائیل به آنها اجازه ورود به نوار غزه را بدهد، اجازه‌ای که هنوز داده نشده انقدر با تاخیر داده می‌شود تا فلسطینی‌های درمانده، گرسنه و بی‌پناه آخرین نفس‌های‌شان را بکشند؟
اسرائیل با توجه به همدستی یا بزدلی بین‌المللی به همه توصیه‌ها، تصمیم‌ها و اعتراض‌ها می‌خندد و هر کاری که بخواهد و هر زمان که بخواهد انجام می‌دهد. این ممنوعیت شامل ورود کتاب، وسایل موسیقی نیز می‌شود، گویی که ورود این‌ها امنیت اسرائیل را به خطر می‌اندازد. اگر استهزا می‌توانست کسی را بکشد، یک سیاستمدار اسرائیلی، یک سرباز اسرائیلی و هیچ یک از آن متخصص‌های شقاوت، آن دست پروردگات مکتب نفرت که در نهایت گستاخی به جهان بی‌اعتنا هستند و این در آموزش‌شان ریش دارد، باقی نمی‌ماند. ما وقتی به این پیروان خدای تورات نگاه می‌کنیم، خدای‌شان را بهتر می‌شناسیم. یَهوهَ یا هر اسمی که دارد، خدای سنگدل و درنده‌خویی است که اسرائیلی‌ها حضور ابدی‌اش را حفظ کرده‌اند.»
اسراییل
چندان نشانه خوبی نیست که رییس جمهور آینده آمریکا مدام بدون هیچ لرزشی در صدایش، تکرار می‌کند که با اسرائیل آن (روابط خاصی) را حفظ می‌کند که دو کشور را متحد می‌سازد، به ویژه حمایت بدون قید و شرط کاخ سفید از سیاست‌های سرکوب‌گرایانه‌ای را (سرکوب‌گرایانه ملایم‌ترین کلمه است.) که حکومت اسرائیل با اتکای به آن، مردم فلسطین را از هر طریق ممکن به شهادت می‌رساند.
اگر اوباما از اینکه با جلادها و جنایتکاران جنگی سر یک سفره می‌نشیند احساس انزجار نمی‌کند پس نمی‌تواند از مردمان شریف انتظار تایید داشته باشد. رییس‌جمهورهای دیگر پیش از او نیز همان کارها را کرده‌اند، با همین توجیه (روابط خاص) که سرپوشی است برای همین عملیات شرم‌آوری که 2 کشور علیه حقوق ملی فلسطینی‌ها مرتکب می‌شوند.
باراک اوباما طی رقابت انتخاباتی‌اش از روی تجربه شخصی یا استراتژی این چهره را از خود نشان داد که پدری است کوشا و پیگیر همین مرا بر این داشت که پیشنهاد کنم امشب زمانی که دخترانش به خواب می‌روند، داستانی برایشان تعریف کند، داستان کشتی‌ای که چهار تن دارو برای بهبود بخشی به وضعیت سلامتی مردم غزه حمل می‌کرد و آن کشتی که اسمش (دیگ نیتی) بود، طی حمله نیروی دریایی اسرائیل نابود شد. به این بهانه که حق ندارد در سواحلش لنگر بیندازد. (من از سر بی‌خبری بر این گمانم که سواحل غزه به فلسطینی‌ها تعلق دارد ...) و او حتما تعجب نخواهد کرد اگر یکی از دخترها، یا هر دوشان با هم بگویند: ادامه نده پدر ما می‌دانیم روابط خاص یعنی چه، یعنی شریک شدن در جنایت.»
باز هم اسرائیل
«فرایند زیر پا نهادن وحشیانه حقوق مردم فلسطین توسط اسرائیل با تبانی یا بی‌تفاوتی آنچه به اشتباه جامعه جهانی نامیده می‌شود همچنان بی‌مهابا ادامه دارد. گروسمان، نویسنده اسراییلی که نقدهای محتاطانه‌اش از حکومت کشورش اخیرا محتاطانه‌تر شده است، طی مقاله‌ای که چندی پیش به چاپ رسید گفت که اسرائیل بویی از ترحم نبرده است.
ما این را از قبل می‌دانستیم. با توجه به پس زمینه توراتی، ایت تصویر دهشتناک و فراموش نشدنی معنای تازه‌ای پیدا می‌کند که در آن یک سرباز یهودی استخوان‌های دست جوانی را خرد می‌کند که هنگام پرتاب سنگ به تانک‌های اسرائیلی دستگیر شده است. جای شکرش باقی است که آن دست را قطع نکرد. هیچ کس حتی سازمان‌های بین‌المللی که وطیفه دارند، مثل سازمان ملل، نتوانستند جلوی اقدامات سرکوب‌گرانه و جنایت‌کارانه حکومت‌های اسرائیل و نیروهای مسلحشان علیه مردم فلسطینی را بگیرند. با آنچه در غزه ذوی داده است، چنین می‌نماید که اوضاع چندان بهتر نشده است.
کاملا به عکس، حکومت اسراییل در برابر مقاومت قهرمانانه فلسطینی‌ها بعضی از استراتژی‌های پیشنش را تغییر داده است، با این اعتقاد که از هر وسیله‌ای حتی بی‌رحمانه‌ترین و خودسرانه‌ترینشان، از قتل‌های گزینشی تا بمباران‌های بی‌هدف، می‌تواند و باید استفاده کند تا شجاعت اکنون افسانه‌ای شده مردم فلسطین را تحقیر کند و به زانو درآورد. هر روز بر تعداد بیشمار کشته‌شدگان افزوده می‌شود و هر روز واکنش بی‌درنگ کسانی که هنوز زنده‌اند جانی دوباره می‌گیرد.»
انتهای پیام/ 161
