حمایت، شرط لازم وجود سینمای دفاع مقدس است، ولی کافی نیست

خبرگزاری دفاع مقدس: سینمای دفاع مقدس در طول سی سال گذشته در چنبره چند طرح و مضمون کلیشه ای گرفتار بوده است. برخی از این طرح ها و کلیشه ها به شرح زیر است:

1. گروهی به داخل خاک عراق نفوذ می کنند و پس از زدن ضربات جدی به دشمن به داخل مرزهای کشور باز می گردند و بازگشت آنها نیز با حملات گسترده خودی ها همراه است (انسان و اسلحه، مجتبی راعی 1367/ پرواز درشب، رسول ملاقلی پور1365 / گشتیها، جواد مرادی 1366 / الماس بنفش، رحیم رحیمی پور 1368 / صلیب طلایی، عبدالله باکیده 1371)
2. رفتن به داخل خاک عراق یا مناطق اشغالی، زدن ضربه یا انجام ماموریت و بازگشت ( گذرگاه، شهریار بحرانی 1365/ پلاک، ابراهیم قاضی زاده 1364)
3. حضور یک فرد نا آشنا با جبهه و جنگ و تحول درونی او (روزنه، جمال شورجه 1367/ آری اینچنین بود برادر، داوود اسماعیلی1367/ در جستجوی قهرمان، حمید رضا آشتیانی پور 1368 / اخراجی ها، مسعود ده نمکی 1386)
4. فیلمهای مستند گونه با رنگ مایه ای از قصه ( دیده بان، ابراهیم حاتمی کیا 1367/ مهاجر، ابراهیم حاتمی کیا 1368 / عبور، کمال تبریزی 1367/ هور در آتش، عزیز الله حمید نژاد 1370/ لیلی با من است، کمال تبریزی 1374) این سینما به حال و هوای جنگ و بسیجیان نزدیک تر بوده و بیشتر مورد استقبال منتقدان و بسیجیان قرار گرفته است. عنصر واقع گرایی عامل توجه منتقدان و بسیجیان به این سینما است.
5. شناسایی که اساسا کاری هیجان آور است (یاد، عباس شیخ بابایی 1363/ عبور از میدان مین، جواد طاهری 1362/ پیشتازان فتح،  ناصر مهدی پور 1363/ آخرین شناسایی، علی شاه حاتمی 1372)
6. عملیات ایذایی ( حماسه مجنون، جمال شورجه 1372 / حمله به اچ سه، شهریاربحرانی 1373 )

فیلمسازان دفاع مقدس همین طرح های ابتدایی و کلیشه ای را برای ایجاد کشش روایی و داستانی کافی دیده و عموما از ایجاد تضاد و دیالکتیک و حوادث موازی و طرح مسائل غیرانسانی در فیلم هایشان پرهیز داشته اند.

آنچه طرح های فیلم های دفاع مقدس را تاکنون پرکرده است معنویت و خلوص رزمندگان ایرانی بوده و فیلمسازان این عرصه نشان داده اند که علاقه ای به خارج شدن از این وادی را ندارند.  

باید توجه داشت که صرف نمایش معنویت یا یک ایده انسانی برای رساندن یک اثر به سطح آثارهنری- سینمایی کافی نیست. هنرسینما محصول بازنمایی ایده ها و باورها در شکلی حس پذیر و قالبی زیبا است.

آنچه امروزه بیش از محتوی، یک اثر را به آثار هنری با کیفیت نزدیک می کند برخورداری آن اثر از فنون و شیوه های تجربه شده در بیان است.

سینمای دفاع مقدس بیش از آنکه قوت و قدرت خویش را از تلاش های شخصی کارگردان های این عرصه در حوزه شناخت تکنیک و بیانهای سینمایی گرفته باشد مدیون ایثارگری های یک نسل از جوانان ارزشی این مملکت و حمایت های مالی و تجهیزاتی مسئولین سیاسی و نظامی کشور است.

حمایت شرط لازم وجود سینمای دفاع مقدس است، ولی کافی نیست. شرط کافی برای این سینما بهره گیری از تمهیدات و تکنیک های بیانی سینما است.

علت توجه منتقدان و مردم به آثار واقع گرایانه و مستند گونه دفاع مقدس این است که واقعیات موجود در فیلم ضعف های تکنیکی آن را پوشش می دهد و فیلم را به سطح قابل قبولی می رساند.