به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع‌پرس، تروریست‌های داعش در سال ۲۰۰۱۴ میلادی به اوج تصرفات خود در سوریه و عراق رسیده بودند؛ البته به کمک صدها میلیارد دلار پول سران مرتجع عرب، حمایت‌های اطلاعاتی ایالات متحده آمریکا و چشم پوشی وسیع دولت‌های اروپایی از جنایات هر روزه آنها در عراق و سوریه.
با صدور فتوای حضرت آیت الله سیستانی در عراق حماسه‌ای به راه افتاد که مشابه‌اش حدود یکصد و پنجاه سال قبل در ایران دیده شده بود. وقتی میرزای شیرازی فتوای حرمت استعمال توتون و تنباکو را اعلام کرد و عمق نفوذش تا حرمسرای سلطان صاحب قران در شکسته شدن قلیان‌ها را در بر گرفت.
جهانیان تصور می‌کردند هیچ قدرتی در خاورمیانه هرگز قدرت رویارویی با داعشی را ندارد که به بیست کیلومتری بغداد رسیده و سامرا را تصرف کرده بود. بیجی به محاصره نیروهای البغدادی که در مسجد جامع موصل سکه خلافت به نام خود ضرب کرده بود در آمده و استان صلاح‌الدین نیز تقریبا در اختیار داعش قرار داشت.
با صدور فتوای مرجعیت ولوله‌ای در عراق به راه افتاد؛ شیعیان در کنار اهل سنتی که حضرت آیت الله سیستانی آنها را نفس تشیع به حساب می آورد به همراه مسیحیان و کردها نیروهای مردمی را شکل دادند که حشد الشعبی لقب گرفت.
حدود یک هفته پس از تشکیل حشد الشعبی «آیت‌الله العظمی علی سیستانی» طی فرمان دیگری منشور اخلاقی به رزمندگان عراقی، برای تحقق جهاد واقعی را در قالب 20 فرمان صادر کرد و از آنان خواست در نبرد با داعش از حدود دستورات دین تجاوز نکنند.
8 بند ابتدایی منشور از این قرار بود:
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین والصلاة والسلام علی خیر خلقه محمد وآله الطیبین الطاهرین.
رزمندگان عزیزی که خداوند آنها را برای حضور در جبهه های جهاد و جنگ با تجاوزگران برگزیده بدانند:
1- خداوند متعال همان گونه که مؤمنان را به جهاد فراخوانده و آن را ستون دین قرار داده و مجاهدان را بر خانه نشینان برتری داده، به همان شکل برای جهاد آداب و حدودی را قرار داده که مطابق حکمت و فطرت است که شما باید این آداب را بدانید و رعایت کنید که هر کس این حدود را به شایستگی رعایت کند، لایق دریافت فضل و برکات الهی خواهد بود و هرکس این آداب را رعایت نکند، از اجر و پاداش او کاسته می‌شود به آرزوی خویش نمی‌رسد.
2- جهاد، آدابی عمومی دارد که باید حتی در جنگ با غیرمسلمانان رعایت کرد. پیامبر صلی الله علیه و آله نیز اصحاب خویش را پیش از رفتن به جنگ به این آداب توصیه می‌کرد و از امام صادق(ع) نیز در حدیث صحیح آمده که فرمود: هرگاه رسول خدا می‌خواست افرادی را به جنگ بفرستد، آنها را فرا می‌خواند و پیش روی خود می‌نشاند و می‌فرمود: به نام خدا و در راه خدا و بر ملت رسول خدا رهسپار شوید؛ غلوّ نکنید، اعضای کشته شدگان را نبرید، نیرنگ نکنید، پیران فرتوت و کودکان و زنان را نکشید و هیچ درختی را قطع نکنید مگر اینکه مجبور شوید.
3- علاوه بر این، جنگ با مسلمانان سرکش و باغی نیز آدابی دارد که از امام علی(ع) برای چنین روزهایی به دست ما رسیده و ایشان نیز در سیره خود این آداب را راعایت کرده و در سخنان خویش اصحاب و یاران خود را به آن توصیه می‌فرمود و تمام امت اسلام نیز بر رعایت این آداب اجماع دارند و حجت میان آنها و خداوند است و شما نیز باید به این آداب و سیره امام علی(ع) عمل کنید.
امام علی(ع) در یکی از سخنان خود ضمن تاکید بر توصیه‌های پیامبر در مورد حدیث ثقلین و غدیر و غیر این 2 می‌فرماید: به اهل بیت پیامبر خود بنگرید و به ویژگی‌های آنها پایبند باشید و از آنها پیروی کنید که در این صورت آنها شما را از راه هدایت خارج نمی‌کنند و موجب گمراهی شما نمی‌شوند؛ پس اگر رفتند شما هم بروید و اگر ایستادند شما هم بایستید و از آنها پیشی نگیرید و از آنها نیز عقب نمانید که هلاک می‌شوید.
4- جانب خدا را در جان‌ها و کشتن انسان‌ها رعایت کنید تا در هر شرایطی کسی را که خداوند کشتن او را جایز نمی‌داند نکشید که یکی از بزرگترین گناهان کشتن انسان‌های بی‌گناه و یکی از بزرگترین حسنات، حفظ جان آنها است که خداوند متعال نیز در کتاب خود بر آن تاکید کرده است.
بدانید که کشتن انسان‌های بی‌گناه آثار خطرناکی در زندگی دنیا و پس از آن دارد و در سیره امیرالمؤمنین(ع) آمده که ایشان در مورد این امر بسیار احتیاط می‌کرد و در نامه خویش به مالک اشتر نیز فرمود: از ریختن خون‌ها و ریختن آن به غیر از راه حلال برحذر باش که هیچ چیز همانند این کار عذابی سخت و پیامدهای دشوار نخواهد داشت و موجب قطع نعمت و رسیدن اجل نخواهد شد. این خداوند است که در مورد ریختن خون انسان‌ها در روز قیامت حکم می‌کند پس از قدرت خود در راه خونریزی حرام استفاده مکن که این موجب ضعف حکومت تو و بلکه زوال و نابودی آن می‌شود عذری در این زمینه نزد خداوند و نزد من در قتل عمد نخواهی داشت، زیرا سزای آن قصاص است.
پس شما نیز اگر به موردی مشتبه برخورد کردید که احتمال اشتباه در قتل دادید یا اینکه ترسیدید تیر شما به هدف مورد نظر اصابت نکند و منجر به کشتن افراد بی‌گناه شود، احتیاط کنید.
5- جانب خدا را در ارتکاب محرمات در مورد دشمنان خود رعایت کنید به ویژه در مورد پیران و کودکان و زنان و حتی اگر این‌ها از بستگان دشمنان شما باشند، باز هم حرمت آنها باید حفظ شود به جز در مورد اموال دشمنان که باید تصرف شود.
سیره امیرالمؤمنین(ع) نیز بر این بود که با وجود اصرار برخی همراهان خود به ویژه خوارج، از تعرض به خانه‌ها و منازل و زنان و بستگان دشمنان خود خودداری می‌کرد و می‌فرمود: مردان با ما جنگیدند و ما نیز جنگیدیم، اما به زنان و کودکان نمی‌توان تعرض کرد، چون آنها مسلمان هستند و ما نمی‌توانی متعرض آنها شویم، اما تمام آنچه از اموال و ابزارها که برای جنگ با شما از آن استفاده کرده و کمک جسته‌اند و متعلق به لشکر است، از آن شما است و آنچه که در خانه‌های آنها است، میراث خانواده آنها می‌باشد و شما در این اموال موجود در خانه‌ها و زنان و کودکان حقی ندارید.
6- مراقب باشید تا برای مباح شمردن حرمت‌ها به دین مردم تهمت نزنید، همان گونه که خوارج در صدر اسلام عمل کردند و پیروان دور از فقه آنها نیز در روزگار ما عمل می‌کنند و با استناد ناصواب به برخی نصوص مرتکب همان جنایت‌های خوارج می‌شوند و مسلمانان را به مصیبت خود گرفتار ساخته‌اند.
بدانید که هرکس شهادتین بگوید مسلمان است و خون و مال او محترم است حتی اگر گمراه باشد و بدعت گذار باشد؛ چرا که هر بدعتی موجب کفر نمی‌شود و هر بدعتی موجب جدایی اسلام از صاحب آن نمی‌شود و چه بسا انسانی به خاطر گناه فسادی که مرتکب شده در حالی که مسلمان است نیز سزاوار قتل باشد.
خداوند متعال خطاب به مجاهدان می فرماید: «یا أیّها الذین آمنوا إذا ضربتم فی سبیل الله فتبیّنوا، ولا تقولوا لمن ألقی إلیکم السلام لست مؤمناً تبتغون عرض الحیاة الدنیا.»
روایات فراوان از امیرالمؤمنین(ع) آمده که ایشان از تکفیر تمام دشمنان خود نهی می‌کرد که خوارج موجود در لشکر ایشان مایل به این کار بودند بلکه می‌فرمود: این‌ها افرادی هستند که گرفتار شبهه شده‌اند اگر چه این نمی‌تواند رفتار آنها را توجیه کند.
در روایت معتبر از امام صادق از پدر بزرگوارش(ع) آمده که فرمود: علی(ع) کسی از دشمنان خود را مشرک و منافق نمی‌نامید بلکه می‌گفت: آنها برادران ما هستند که شورش کرده‌اند و در مورد دشمنان خود می‌فرمود: ما با آنها به خاطر اینکه آنها را کافر می‌دانیم یا آنها ما را کافر می‌دانند نجنگیدیم.
7- از تعرض به غیرمسلمانان با هر دین و مذهبی بپرهیزید که آنها در پناه امان مسلمانان هستند و هرکس به آنها تعرض کند خیانتکار است و خیانت از زشت‌ترین اعمال در قضاوت و فطرت و دین خداوند سبحان است و خدای عزوجل در مورد غیرمسلمانان فرمود: «لا ینهاکم الله عن الذین لم یقاتلوکم ولم یخرجوکم من دیارکم أن تبرّوهم وتقسطوا الیهم إنّ الله یحب المقسطین.»
پس شایسته نیست که مسلمان اجازه دهد به حرمت‌های غیرمسلمانانی که در پناه مسلمانان هستند تعرضی بشود بلکه مسلمانان باید بر آنها همانند خانواده خویش غیور باشند و در سیره امیرالمؤمنین(ع) نیز آمده که هنگامی که معاویه (سفیان بن عوف از بنی غامد) را برای دفع برخی شورش‌ها در اطراف عراق فرستاد و او به مسلمانان و غیر مسلمانان اهل انبار تعرض کرد، امیرالمؤمنین از این کار او بسیار اندوهگین شد و در سخنان خود فرمود: این مرد بنی غامد بر اهالی انبار وارد شد و حسان بن حسان البکری را کشت و لشکر شما را از محدوده مجاز خارج ساخت و به من خبر داده‌اند برخی از لشکران وی به زنان مسلمان یا زنان غیرمسلمان هم پیمان با ما تعرض کرده‌اند و گردنبند و زیورآلات آنها را به حرام کشیده است و پس از آن هم با دست پر برگشته‌اند و کسی هم حرفی به آنها نزده و خونی از این‌ها نریخته اما اگر مرد مسلمانی از اندوه این کار جان بدهد، بر او سرزنشی نیست بلکه از نظر من سزاوار است.
8- جانب خدا را در اموال مردم رعایت کنید که مال مسلمانی بر مسلمان دیگر جایز نیست مگر اینکه از جان و دل راضی باشد پس هرکس از راه قهر مال مسلمانی را به دست بیاورد، گویی آتش به دست گرفته است.
خداوند سبحان می فرماید: «إن الذین یأکلون أموال الیتامی ظلماً إنّما یأکلون فی بطونهم ناراً وسیصلون سعیراً».
و در حدیث پیامبر صلی الله علیه و آله آمده که فرمود: هر کس از مال مسلمانی به ناحق چیزی بدزدد خداوند پیوسته از او روگردان و خشمگین خواهد بود و حسنات او را ثبت نخواهد کرد تا اینکه توبه کند و مال را به صاحب آن بازگرداند.
در سیره امیرالمؤمنین علیه السلام نیز آمده که ایشان از حلال شمردن اموال دشمنان خود در جنگ نهی می‌کرد به جز اموالی که در اردوگاه جنگی آنها به دست می آمد و هر کس از دشمنان نیز که دلیل می آورد مالی که در لشکر بوده مال شخصی او بوده آن مال به او بازگردانده می‌شد.
در روایتی از مروان بن حکم آمده که گفت: هنگامی که علی ما را در بصره شکست داد، اموال مردم را به آنها بازگرداند؛ هر کس دلیل می‌آورد به او می‌داد و هر کس دلیل نمی‌آورد، او را قسم می‌داد.
چه کسی باور می‌کرد که مرجعیت شیعه از مدافعان حریم اهل بیت عمت و طهارت(ع) بخواهد که در نبرد با جانیان حیوان صفتی که شکم زنان آبستن را در برابر دوربین‌ها دریده و فرزند در رحمش را سر می‌بریدند اینچنین پایبند به اخلاقیات باشند.
جهان شوکه شد وقتی که دید بیش از 120 هزار نیروی بسیج مردمی عراق هنگام ورود به هر شهری که از داعش پس می‌گرفتند اقدامی مشابه آن تروریست‌های ددمنش انجام نمی‌دادند و از همه مهمتر رهبران قبایل اهل سنت در عراق نیز به خوبی فهمیدند که حشد الشعبی فقط در میدان جنگ با داعش است و نه با دختران و همسران و کودکان آنها. درست به همان شیوه‌ای که مولی الموحدین حیدر کرار در نبرد با فتنه گران جنگ جمل از خود نشان داد و اجازه نداد تا زنان بصره در غارت لشگر فاتحش قرار گیرند تا جایی که «ابن ابی الحدید معتزلی» در وصفی تاریخی در شرح بر نهج البلاغه نوشت: علی(ع) به همان شیوه‌ای وارد بصره شد که محمد(ص) مکه را فتح کرد ولی کینه‌ها خاموش نگردیده و دل‌ها آرام نشد چرا که به تعبیر پیامبر دشمان قسم خوده علی بن ابی طالب نه مسمان بودند و نه حلال زاده.
آری، شیربچه‌های بیشه ولایت امیرالمومنین در عراق که حشد الشعبی لقب گرفتند با نشان دادن مردانگی مقابل نامردان داعشی به جای این که بذر تفرقه در عراق بکارند عامل وحدتی شدند که در تاریخ معاصر آن کشور کمتر نظیرش دیده شده و یا هرگز دیده نشده بود. و تا جایی در میدان نبرد به موفقیت رسیدند که در سال ۱۳۹۶ سرلشکر قاسم سلیمانی در نامه‌ای به رهبر معظم انقلاب خبر از نابودی کامل گروهک تروریستی داعش تحت عنوان دولت اسلامی عراق و شام داد تا جهانیان بدانند که شیعیان نفس‌شان گره خورده به نفس مرجعیتی که با یک فتوا تمام نقشه‌های چندهزار میلیارد دلاری استعمار را در قابل خاورمیانه جدید کن فیکون کرد. درست به مانند پیر جماران که از اتاقی کوچک با صدور فتوای جهاد کفایی بر علیه صدام افلقی، شوروی و آمریکا را خوار و ذلیل ساخت.
انتهای پیام/ 451
