به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، بعثیها آن روز گیر داده بودند که «شما همش اهل گریه و نیایش هستید و لبخند به لبتان نمیآید و اصلاً بلد نیستید شاد باشید و افراطی هستید.» شاید این که بچهها با افسرانی مشغول کار بودند که دستشان به خون دوستانشان آغشته بود، باعث شده بود که کمتر با آنها شوخی کنند و بخندند و وقتی شهیدی را پیدا میکردند، روضه میخواندند و میگریستند.
آنها میگفتند: «امام شما هم در هیچ کدام از فیلمها و تصویرهایی که دیدهایم نمیخندد.» همان روز شهدا به کمکمان آمدند. یک شهید که عکس امام توی جیبش بود؛ امام داشت میخندید!
