گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ جمهوری اسلامی ایران از این جهت برای دشمنانش خطر بزرگی است که اقتدارش را نمی‌توانند ببینند. برای همین است که مدام از سوی کشورهای صاحب قدرت تهدید و تحریم می‌شود. مسلما اگر ایران کشور منزوی و ضعیفی بود سیاستمداران بزرگ دنیا علیه آن موضع نمی‌گرفتند و به اتهامات واهی بیانیه‌های مختلف صادر نمی‌کردند. زیرا این اقتدار بی‌مثال نظام جمهوری اسلامی ایران است که کشورهای مستکبر دنیا به خصوص آمریکا را به تکاپو انداخته تا برای براندازی آن به هر حیله‌ای متوسل شوند.
کار دشمنان نظام مشخص است آنها از هر فرصتی برای ضربه زدن به پیکره نظام اسلامی ایران استفاده می‌کنند و البته چنین دشمنی، ضعیف و زبون نیست. در مقابل، ایران اسلامی نیز کشور مقتدری است و دلیل این مدعا حفظ استقلال و صدور انقلابی است که بیداری اسلامی نمونه آن است.
هر چقدر سلیمانی‌ها و همدانی‌ها برای اقتدار این نظام کوشیده‌اند و بر افتخارات فرامرزی ایران اسلامی افزوده‌اند، باید سردارانی در حوزه فرهنگ و هنر وارد میدان شوند و این افتخارآفرینی و مشابه آن را بر پرده نقره سینما، صحنه تئاتر و صفحه تلویزیون بازنمایی کنند و در این مسیر از سرزنش هیچ شماتت‌‌گری نهراسند.
هر چند اصحاب هنر دیر وارد این عرصه شدند اما با ساخت سریال قابل توجه «گاندو» خوش درخشیدند. آنهایی که مدام ضعف ساختاری این سریال را چنان پررنگ می‌کنند تا کلیت سریال را زیر سوال ببرند، قطعا از قماش همان‌هایی هستند که یتیم شدن دخترک و پسرکی خردسال را بیرقی می‌کنند برای زیر سوال بردن مدافعان حرم و البته در هر دو حال عِرض خود می‌برند و زحمت ما می‌دارند.
کسی هم مدعی نیست که «گاندو» سریالی بی‌مثال و عیب و نقص است اما اهمیت این سریال از لحاظ به تصویر کشیدن اقتدار نظام کاملا روشن است. اگر کسی این روشنی را درک نمی‌کند قطعا خود را به نابینایی زده است. «گاندو» از این منظر که مقوله درام را فدای دیالوگ‌هایی شعارزده و سیاسی نکرده قابل تقدیر است. نویسنده با همه وجود سعی کرده در ابتدای کار داستان تعریف کند. تیم تولید نیز به قدر بضاعت خود این داستان را به تصویر کشیده است.
اتفاقا داستان و روایت درست است که «گاندو» را با آثار مشابه خود که چندان هم زیاد نیست، متفاوت کرده است. مخالفان «گاندو» نیز به دلیل اهمیت این سریال ـ به لحاظ ساختاری ـ از آن واهمه دارند. اگر دشمنان خارجی این سریال با آن مخالفت می‌کنند، عجیب نیست، جای تعحب اینجاست که دوستان خانگی یا حداقل کسانی که ادعای دوستی می‌کنند چرا علیه «گاندو» جبهه گرفته‌اند.
در این سریال در پایان چند سکانس تصویر مانیتوری را می‌بینیم که در حال رصد کردن اوضاع شهر است، این تصاویر که به موتیف سریال تبدیل شده نه تنها به معنای تجسس شهروندان و زیر نظر گرفتن آنها نیست بلکه نشانه‌ای است از چشم همیشه بیدار فرزندان نظام که مراقب هر نامحرمی است تا مبادا که بخواهد وارد خانه شود. پخش چندباره این تصاویر، احساسی از امنیت به مخاطب منتقل می‌کند تا از هر سوءعملی علیه آرامش خود آسوده خاطر باشد.
حتی اگر سریال «گاندو» به لحاظ ساختاری هم سریال نازلی بود، باز هم سازندگان آن نیازمند حمایت مردم و مسئولین بودند تا جرأت و جسارت ساخت چنین آثاری در دیگران هم به وجود آید. روشنگری سریال «گاندو» قابل تقدیر است، مردم برای اولین بار با همه وجود احساس کردند رسانه ملی حرف دل آنها را می‌زند.
شخصیت عبدی که داریوش فرهنگ نقش آن را بازی می‌کرد از پرسوناژهای تازه‌نفسی است که دیدن آن در قاب تلویزیون نیاز مخاطب بود که با هنرمایی این بازیگر مرتفع شد و صد البته به خلق شخصیت‌هایی مانند عبدی نیازمندیم. عبدی شخصیتی مقتدر، بدور از هیاهو و فریاد، جار و جنجال و کلیشه‌های رایج چنین کاراکترهایی است.
عبدی در حالی که به همه چیز مسلط است به نیروهایش اجازه می‌دهد خطر کنند، پیش بروند و حتی اشتباه کنند. او با همه نقشی که در موفقیت‌ها دارد مدعی چیزی نیست. مانند پدرخوانده به نیروهایش به چشم مهره نگاه نمی‌کند بلکه آنها را به مثابه فرزندان خود می‌داند که باید مراقب‌شان باشد و در عین حال باید شجاع، جسور و متکی به خود نیز تربیت شوند.
عبدی می‌داند کی نیروهای تحت امرش باید حمله کنند یا کی عقب‌نشینی کنند و در همه این موارد ابتکار عمل را به دست خودشان می‌دهد. عبدی سریال «گاندو» به یک معنا می‌تواند اصل نظام تلقی شود. نظامی که همه فرزندانش را به یک چشم می‌بیند و آنها را به سوی هدفی مشخص رهبری می‌کند. از این منظر مشابه شخصیت عبدی تقریبا در هیچ یک از آثار تلویزیونی و سینمایی دیده نشده است.
«گاندو» به همین اندازه که دشمنان این نظام را حساس کرده و باعث شده دشمنان قسم خورده و دوست‌نمایان سالوس و ریاکار واکنش منفی نشان دهند، کار خود را کرده است. «گاندو» فیلم ارزشمندی است که باید بارها و بارها دیده شود و چه بسا مشابه آن با طراز بالاتری ساخته شود.
انتهای پیام/ 161
