سرویس فرهنگی خبرگزاری دفاع مقدس؛ اکبر صفرزاده: با پیروزی انقلاب اسلامی در بهمن ماه سال ۱۳۵۷ و سقوط رژیم پهلوی و صحبتهای صریح و شفافی که امام خمینی(ره) در مورد سینما در بهشت زهرا(س) انجام دادند تکلیف سینمای ایران روشن و مسیر راه برای کسانی که می خواهند در این حوزه فعالیت کنند روشن شد. بعد از انقلاب ۵۷ سینماگران ما عمدتا به دو گروه تقسیم شدند؛ دسته اول کسانی بودند که فعالیت های سینمایی آنها در دوران قبل از انقلاب از شرعیات و عرفیات حاکم بر اکثریت جامعه بسیار دور و به حدی بود که به برخی فسادها مشهور شده بودند. این گروه از هنرمندان به محض وقوع انقلاب اسلامی احساس خطر کرده و اکثریت قریب به اتفاق آنها از ایران خارج شدند و تعدادی از آنها در خارج از کشور به فعالیتهای هنری خود ادامه دادند.
دسته دوم هنرمندانی بودند که در سینمای قبل از انقلاب رفتار متعارفتری نسبت به گروه اول داشتند و عملکرد انها قابل پذیرشتر و نزدیکتر به عرف و شرع جامعه بود و مردم از آنها بهعنوان هنرمندانی اصیل و با وقار یاد میکردند، پذیرش آنها ادامه راه را برای آنها هموار کردند و اجازه دادند تا این گروه از هنرمندان به فعالیت های فرهنگی و هنری خود ادامه دهند. بسیاری از این افراد امروز از پیشکسوتان و صاحب منصبان هنر سینما به شمار میآیند و با آثار بسیار شاخص و قابل توجهی که در سینمای پس از انقلاب تولید کردهاند توانستهاند جایگاهای ویژه و قابل توجه برای خود تعریف کنند.
سیاستهای فرهنگی هنری تبیین شده توسط مسئولین جمهوری اسلامی در جهت حمایت از تولید داخلی باعث شد تا حضور فیلمهای خارجی بر پردههای سینمای پس از انقلاب کم شود و به تدریج بدانجا برسد که هیچ فیلم خارجی اجازه نداشته باشد بر پردههای سینماهای کشور اکران شود. عدم نمایش فیلمهای خارجی و همین طور عدم فعالیت بسیاری از سینماگرانی که قبل از پیروزی انقلاب فعالیت میکردند باعث شد تا در زمینه وجود نیروی متخصص برای تولید تصاویر تلویزیونی و سینمایی خلأ جدی بهوجود آید.
مسئولان فرهنگی هنری دهه 60 برای برطرف کردن خلأ موجود اقدامات قابل توجهی انجام داده و تا جایی که توانستند امکانات فنی و علمی لازم را در اختیار نیروهای جوان و مستعد قرار دادند. سرمایهگذاری عظیم مسئولان دولتی دهه 60 روی نیروهای جوان و مستعد و همچنین وقوع جنگ تحمیلی و وارد شدن برخی نیروهای رزمنده در حوزه ثبت سینما و تلویزیون باعث شد تا فیلمسازان ارزشمندی چون ابراهیم حاتمیکیا، رسول ملاقلیپور، عزیزالله حمیدنژاد و احمد رضا درویش در حوزه سینمای دفاع مقدس پا به عرصه فعالیت بگذارند؛ فیلمسازانی که توانستند به خوبی از عهده بیان مفاهیم ارزشمند و متعالی دفاع مقدس بر آیند و تا امروز پرچم سینمای دفاع مقدس را برافراشته نگه دارند. "دیدهبان"، "مهاجر"، "کیمیا"، "سفر به چزابه"، "هور در آتش" و "اشک سرما" ازجمله آثار فاخر و قابل توجه تاریخ سینمای ایران است.
اما متاسفانه پرورش نیروهای مستعد و جوان در حوزه سینمای دفاع مقدس فقط تا زمانی ادامه پیدا کرد که بودجههای دولتی به حساب تهیهکنندگانی که نقش پیمانکار را در این بین بازی میکردند واریز میشد و به محض اعمال تحریمهای اقتصادی و سیاسی از سوی کشورهای غربی و آغاز رویکرد جمهوری اسلامی به استفاده از سیاستهای اقتصاد مقاومتی، تولید فیلمهای دفاع مقدس و پرورش استعدادهای جوان در این زمینه متوقف شد.
بسیاری از مدیران فرهنگی موجود به جای پیدا کردن یک راه حل مناسب برای رشد و توسعه این سینما و استعدادهای موجود در آن دست روی دست گذاشته و جواب ناامید کننده «بودجه نیست» را جایگزین انجام کارهای فرهنگی کردند. با بررسی دقیق و همهجانبه فعالیتهای برخی مدیران فرهنگی موجود و عملکرد منفعالانه آنها در قبال حوادث و رویدادهای اقتصادی و سیاسی بینالمللی و داخلی میتوان به این نتیجه رسید که پرورش فیلمسازان ارزشمند و لایقی چون ابراهیم حاتمیکیا، رسول ملاقلیپور، عزیزالله حمیدنژاد و احمد رضا درویش در حوزه سینمای دفاع مقدس، بیشتر از آنکه مدیون مدیریت موفق و راهبردی باشد مدیون بودجههای زیاد و پول نفت است.
مدیریت فرهنگی ما زمانی میتواند مدعی پرورش استعداد و حمایت از نسل جوان و پرورش نیروهای متعهد باشد و بر علم مدیریت خود ببالد که بتواند با تکیه بر مردم و بدون داشتن بودجههای بیحساب، کار خود را پیش ببرد.
متاسفانه به دلیل مدیریت ضعیف برخی نهادها و عدم ارائه راهکارهای درست و اساسی در شرایط موجود، سینمای دفاع مقدس ما امروز به وضعیتی دچار شده است که همچنان باید به چند اسم بسنده کند و بهطور مدام نگران باشد که اگر این چند اسم را هم از دست بدهد چه جایگزینی برای آنها پیدا کند، و ادامه مسیر دشوار این سینما را با چه نیرویی طی کند.
انتهای پیام/
