به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، مرور تاریخ جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه ایران امری است که هیچگاه نباید به دست فراموشی و غفلت سپرده شود. تذکر این نکته که اگر در ایام جشن و سرور بدون خوف و نگرانی از دشمن و در امنیت کامل مشغول برگزاری اعیاد ملی و مذهبی هستیم مرهون ایثارگری‌های جوانانی هستیم که ایام عید و ساعات سال تحویل را به دور از خانواده و در شرایطی دشوار مشغول دفاع از خاک میهن بودند. مرور وقایع آن دوران و زنده نگه داشتن نام و یاد رزمندگان درواقع شکرانه نعمت امنیت امروز ما خواهد بود.
در سلسله نوشتار «عید آن سال‌ها» رویدادهای 29 اسفند 1361 تا 15 فرودین 1362 که در جلد 24 «روز شمار جنگ ایران و عراق» آورده شده مورد بارخوانی قرار می‌گیرد که در ادامه می‌خوانید:
آتش به جای خون
«درپی برگزاری جلسه روز گذشته فرماندهان سپاه و ارتش و مطرح شدن مسئله هوشیاری دشمن و استفاده گسترده از نیروهای کمین در جلو موانع - که مانع دسترسی نیروهای خودی به مواضع دشمن شده است - و همچنین پیدا نشدن معابر مطمئن و قابل اتکا برای عبور یگان‌ها، فرماندهان عالی قرارگاه خاتم‌الانبیا(ص) محسن رضایی و سرهنگ علی صیاد شیرازی به درک جدیدی از وجود یک مشکل پیچیده در عملیات پیش رو رسیدند.
فرماندهان قرارگاه خاتم به‌ویژه با توجه به تجربیات عملیات ناموفق والفجر مقدماتی، در شرایطی قرار داشتند که برای برون‌رفت از این مشکل و ایجاد تضمین در موفقیت عملیات یا باید تدابیر دیگری اتخاذ می‌کردند یا به درخواست تعدادی از فرماندهان مبنی بر دادن مهلتی یک‌ماهه برای شناسایی بیشتر و یافتن راهکارهای جدید تن درمی‌دادند. تعویق عملیات با توجه به هوشیاری بالای دشمن فاقد تضمین کافی بود و از سوی دیگر، پایان یافتن مدت مأموریت تعداد فراوانی از نیروهای بسیجی، کار را دشوارتر می‌کرد.
در چنین وضعیتی در اولین ساعات بامداد امروز، فرمانده کل سپاه و فرمانده نیروی زمینی ارتش برای چاره‌جویی و خروج از این تنگنا به‌طور خصوصی به گفت‌وگو و مذاکره پرداختند.
در این جلسه ـ که در دوم فروردین 1362 برگزار شد ـ ابتدا سرهنگ صیاد شیرازی به جمع‌بندی چگونگی روش عملیات نیروهای خودی برای شکستن خطوط اولیه پرداخت که مبنای آن باز کردن معبر در موانع با رعایت اصل غافلگیری و سپس نفوذ به عمق خطوط دشمن بود. وی با اشاره به این مطلب مهم که دشمن این روش‌ها را شناخته و با استفاده از نیروهای کمین از موانع خود به‌خوبی محافظت می‌کند، به‌کارگیری روش‌های گذشته در عملیات پیش رو را بی‌تأثیر و ناموفق دانست و پیشنهاد جدیدی را مطرح کرد.
فرمانده نیروی زمینی ارتش در تدبیر خود که آن را آتش به‌جای خون نامید، روش جدیدی برای ایجاد رخنه و تبدیل آن به معبر و سپس شکاف با استفاده هم‌زمان از آتش پرحجم و نیروی زبده برای شکستن خط و در عین هوشیاری دشمن ارائه کرد.
محسن رضایی و سرهنگ صیاد شیرازی پس از حدود یک ساعت بحث و گفت‌وگو درباره مشکلات شناسایی و مانور یگان‌ها و قرارگاه‌ها، در جمع فرماندهان سپاه و ارتش حاضر شدند. در آغاز، سرهنگ علی صیاد شیرازی نتیجه گفت‌وگوهایشان را با ذکر مقدمه‌ای این‌گونه اعلام کرد:
بر اساس تجربه عملیات والفجر (مقدماتی)، به نتایجی رسیدیم و آن را به‌عنوان یک تدبیر اعلام می‌کنیم. ما با یک تاکتیک آن‌قدر عمل کردیم که ورزیده شدیم و دشمن هم آن را آموخت و خوب مقابل ما ایستاد؛ اصولی مانند استفاده از تاریکی شب، باز کردن معابر و...، اما دشمن با فهمیدن تاکتیک‌های ما تدابیر درستی اتخاذ کرد و روی مراحل پیشروی ما مانند باز کردن معابر، چگونگی شکستن و عبور از خط و زدن به عقبه، برنامه‌ریزی کرد. اگر ما درگذشته میادین مین را با هر عمق پاک‌سازی و عبور می‌کردیم، حالا دشمن برای حفظ این میادین مین نگهبان و نیروی تأمین گذاشته است.
فرمانده نیروی زمینی ارتش درباره ایجاد رخنه در موانع پدافندی نیروهای عراقی، که با توجه به تعداد رده‌های موانع و عدم موفقیت کامل نیروهای اطلاعات در پیدا کردن معابر مناسب و هوشیاری دشمن و... تا حدی غیرمحتمل به نظر می‌رسید، گفت:
برای ایجاد رخنه، از آتش و مانور استفاده می‌کنیم، اما برای طراحی آتش از تیر مستقیم استفاده می‌شود، مثل توپ23 [میلی‌متری] و آتش مستقیم تانک. این تأمین برای این است که نفر پیاده بتواند [به حالت] نشسته پیشروی کند. ما این کار را در شب انجام می‌دهیم. مرحله بعد، به کار بردن تیرهای روان است؛ یعنی پیشروی نیرو با حمایت آتش سبک در چپ و راست. یک دسته [نیرو] وسط [حرکت می‌کند] یک دسته سمت چپ و یک دسته سمت راست [حرکت می‌کند].
وی افزود: در اولین رده برخورد با دشمن نیرویی [افراد پیاده] حتی‌الامکان کماندویی در یک عرض 500 متر نیروهای دشمن را با کارد بزنند و تیربارهای روان [غیرثابت] با تیربارچی های ورزیده برای نیروهای رده دوم پوشش بدهند، در اینجا مستقر شوند.
بعد از این نفرات ورزیده درحالی که تیربارهای خودی در بالای سر آنان فعال هستند، اقدام به درست کردن گذرگاه کنند. سپس آتش خمپاره و توپخانه روی مواضع اولیه دشمن فعال شوند. پس از باز شدن گذرگاه دو تا سه گردان کیفی از گذرگاه عبور کنند که هم زمان با عبور آنها گذرگاه تبدیل به معبر می‌شود. وقتی این دو تا سه گردان جای پا گرفتند، نیروهای اصلی وارد منطقه عملیات می‌شوند.
فرمانده نیروی زمینی ارتش همچنین در مورد نحوه اجرای آتش در این عملیات خاطرنشان کرد: خمپاره و تیربارها در خط اول مستقر خواهند شد. آتش توپخانه در عمق بر روی محورهای مواصلاتی و نواخت تیر در طول شب به‌اندازه توان تا صبح ادامه یافته و در روز آتش دیدبانی‌شده تا مدت لازم اجرا می‌شود.
ازآنجایی‌که این طرح درواقع تغییری در روش شکستن خطوط دفاعی دشمن قلمداد می‌شد، صیاد شیرازی اجرای مانور آزمایشی در زمین‌های عقب منطقه را با هدف تمرین قبل از اجرای عملیات اصلی به‌عنوان یک ضرورت مطرح کرد و گفت: برای این کار باید تمرین کنیم [مخصوصاً] بر روی نیروهایی که می‌خواهند در خطوط دشمن شکاف ایجاد کنند.
بدین ترتیب طرحی که بر اساس اظهارات سرهنگ صیاد شیرازی، آتش به‌جای خون نام گرفت، سرآغاز فعالیت‌های جدیدی برای فرماندهان یگان‌ها و قرارگاه‌های عملیاتی جهت عملیات آینده گردید.»
انتهای پیام/ 161
