به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، در راه استقامت و دفاع از دین و میهن، عدهای در میانهِ راه کم میآورند و عدهای دیگر کارشکنی میکنند. آن وقتی که به دفاع از میهن خود به پاخواستهای، عدهای رفاه طلب میگویند: جنگ بس است. خسته شدهایم. بیاید صلح کنیم. اما صلح به چه قیمتی. به قیمت از دست دادن عزت و شرف و زمینمان. صلح به قیمتی که متجاوزگر جنگ شناخته نشود و غرامتی در قبال جنگ تحمیل شده بر ما پرداخت نشود؟ اینان از جنس همانهایی بودند که در طول تاریخ، امام زمان خود را تنها گذاشتند. اما تاریخ دوباره تکرار میشود.
اسفند سال 63 عملیات بدر با شکست مواجه شد. جنگ شهرها پس از توقف در مرحله جدید با شدت بیشتر آغاز شده بود؛ عراق حمله به کشتیهای تجاری و نفتکشها را تشدید کرده بود؛ با تهدید آسمان ایران، پرواز شرکتهای هوایی بینالمللی قطع شده بود؛ رسانههای تبلیغاتی دنیا با دامنزدن به جنجال صلحطلبی صدام، فشار سیاسی و روانی بر ایران را تشدید کرده بودند؛ خرید نفت از ایران کاهش یافته و درآمدهای ارزی به حداقل رسیده بود؛ خریدهای خارجی غیرنقدی ناممکن شده بود؛ رفاهطلبان و مخالفان داخلی در پی تشدید جنگ شهرها بهخصوص بمباران تهران، فشار بر مسئولان کشور را افزایش داده بودند.
درمجموع، فشارهای نظامی، اقتصادی و سیاسی چه از خارج و چه در داخل تشدید شده بود و همة قدرتهای بزرگ و دیگر حامیان صدام با این تصور که جمهوری اسلامی ایران ضعیف شده است، میکوشیدند کار را یکسره کنند و در این وضعیت بهظاهر ناتوانی ایران، خواستههای خود را تحمیل کنند. موضوع "صلح" محور اصلی فشارها بود؛ فشار بر مسئولان تصمیمگیرنده و مجریان دفاع در برابر تجاوز.
فشارهای همهجانبه داخلی و خارجی و افزون بر آن احتمال احساس ناتوانی در ادامة جنگ، خطر بروز تردید و یأس را در پیش داشت که تهدیدی جدی بود. برای عبور از این موقعیت بس دشوار باید تصمیمی قاطع اتخاذ میشد. تنها امید و گرهگشای این وضعیت بحرانی، امام خمینی بود.
محسن رضایی فرمانده وقت سپاه میگوید در ملاقاتی با امام که آقایان هاشمی و خامنهای نیز حضور داشتند، امام خمینی فرمودند: «باید جنگ را تا سقوط صدام ادامه دهیم و بهصورت قاطع نیز باید ادامه یابد.»
با اعلام این راهبرد، فرماندهان ارتش و سپاه ـ دو بازوی اجرایی جنگ ـ در اواخر اردیبهشت 1364 فراخوانده شدند و مقرر شد که در فرصت مشخصشده طرحهای عملیاتی خود را تهیه و پیشنهاد کنند. سپاه پاسداران از این موضوع استقبال کرد و فرصت یافت که ضمن ارائه طرحهایی برای ادامهِی مقابله با دشمن، مشکلات سپاه و مشکلات جنگ را در طول این چهار سال مطرح کند.
با گذشت زمانی از شروع کار آمادهسازی و طرحریزی عملیات والفجر8، درپی حکم امام خمینی(ره) درباره واگذاری مسئولیت فرماندهی کل قوا به آقای هاشمی رفسنجانی و انتصاب ایشان به سمت جانشینی فرمانده کل قوا و آغاز به کار تشکیلات فرماندهی کل قوا در امر جنگ، ساعت 8:15 صبح روز 18 آذر 1364، جلسه کوتاهی با حضور فرماندهان رده اول عملیاتی سپاه پاسداران در ستاد مرکزی سپاه پاسداران در تهران برگزار شد. هدف از این جلسه هماهنگی برای دادن گزارشی کامل از اوضاع عملیاتی جنگ به آقای هاشمی رفسنجانی و میرحسین موسوی نخستوزیر، بود. سپس فرماندهان با همراه محسن رضایی به منزل آقای هاشمی در جماران رفتند.
هاشمی رفسنجانی در رابطه با این جلسه در کتاب خاطرات خود مینویسد: فرماندهان سپاه آمدند و تا شب ساعتها راجع به برنامه عملیات آینده و نیازها و امکانات و... مذاکره کردیم. ظهر هم استراحت نکردم و خیلی خسته شدم. به نظرم میآید برای احتیاط در تأمین امکانات، زیاده از حد معطل میشوند و با حضور این همه نیرو در جبههها، معطلکردن به نفع نیست، ولی نمیشود بدون آمادگی کامل هم عمل کرد.
