گروه فرهنگ و هنر دفاعپرس؛ دفاع مقدس اکنون به چهلسالگی خود رسیده است و در طی همه این سالها با همه مرارتها دشواریها مسیری رو به تعالی را طی کرده است مسیری که بدون رهبری و زعامت امام خمینی (ع) و فرزند معنوی ایشان، امام خامنهای طی شدنی نبود.
روزی که امام راحل فرمان تشکیل سپاه و بسیج را داد و در همان حین بر حضور ارزشمند ارتش صحه گذاشتند کمتر کسی گمان میکرد جمهوری اسلامی ایران قدرت اول نظامی منطقه و اثرگذار در مناسبات نظامی باشد. درایت، فرزانگی و شجاعت و درعینحال قدرت نفوذ در دلها سبب شد تا جوانانی که در ابتدای سالهای پرشور خود از خویش بگذرند و قدم در راه ایثار و شهادت بگذارند. جوانانی که هرکدام برای یک ملت بودند، ملتی همه شهید و جان برکف.
خوشبختانه چشمه کلام امام آنچنان عمقی داشت که در ادامه راه و به دست امام خامنهای و با همدلی و همراهی یادگاران دفاع مقدس تبدیل به رود خروشانی شد که ان شاالله به دریای ظهور حضرت بقیهالله ختم خواهد شد. هفته دفاع مقدس و تقارن معنادار آن با چهلسالگی، میتواند قدرتمندی و صلابت نیروهای مسلح را بیشازپیش به رخ جهانیان بکشد.
به مبارکی آغاز هفته دفاع مقدس در 31 شهریور 1399 حضرت امام خامنهای، فرمانده آزاده و جانباز ایران اسلامی در حلقه سربازان خود که پیشکسوت سالهای جهاد و شهادت و پیران جبهه مقاومت و سلحشوری هستند خواهد نشست تا رسم قدردانی از یادگاران دفاع مقدس را به نسل امروز بیاموزند.
هرچند بهخاطر وجود بیماری منحوس کرونا، پیشکسوتان عرصه شهادت از یمن دیدار چهره به چهره با فرمانده نستوه خود محروم هستند، اما بدون شک صدای گرمابخش آن رهبر فرزانه میتواند روح پویای امید را دل آنها بدمد. سخنرانی امام خامنهای در جمع رزمندگان سالهای دفاع مقدس و تقدیر معظمله از آنها تفسیری است بر این حدیث رضوی (ع) که «مَنْ لَمْ یَشْکُرِ الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِینَ لَمْ یَشْکُرِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَل»؛ کسی که سپاسگذار مخلوقات نباشد، شکرگزار خداوند نیز نخواهد بود.»[1]
اگر قرار است شکرگذار امنیت، اقتدار، عزت و شکوه انقلاب اسلامی ایران از خداوند متعال باشیم، لازمه آن شاکر بودن از همه رزمندگانی است که همه زندگی خود را نثار ایران اسلامی کردند. سخنرانی امام خامنهای در 31 شهریور، این روز را در تاریخ پرطمطراق انقلاب اسلامی بهیادماندنی خواهد کرد. روزی که جای خالی سرداران همیشه زنده ما سردار سلیمانی و سردار همدانی بیشتر به چشم خواهد آمد.
[1] عیون أخبار الرضا (ع)، شیخ صدوق ج 2، ص 24
انتهای پیام/ 161