به گزارش خبرنگار دفاعپرس از مشهد، شهید «بابامحمد رستمی» در سال ۱۳۲۵ در روستای رهورد (قوچان) متولد شد، هنوز به مدرسه نرفته بود که غم از دست دادن مادر را تجربه کرد. نوجوان بود که به پدرش در کشاورزی کمک میکرد، درس میخواند و به ورزش کشتی چوخه علاقه نشان میداد. در همین ایام بود که پدرش تصمیم گرفت به مشهد مهاجرت کند. پس از چندی پدرش نیز از دنیا رفت.
بعد از پدر، بیش از پیش کار میکرد. کُشتی چوخه هم بهترین سرگرمیاش بود. جوانی که هم جسمی قوی داشت و هم روحی بلند نظر و محکم و با ایمان. با این سرمایه شخصی وارد فعالیتهای اجتماعی شد. برای نماز به مسجد امام حسین (ع) میرفت. آن جا به خادم نیاز داشت که خادمی آن مسجد را پذیرفت. از طرف دیگر، چون خودش درد یتیمی و نداری را از نزدیک لمس کرده بود و با آن آشنا بود برای همین تلاش کرد در حد امکان به محرومین و نیازمندان کمک کند.
با شروع حرکت مردم در جهت سرنگونی رژیم طاغوت در خانه نماند. هر روز تظاهرات، هر روز پای سخنرانی و هر روز پخش اعلامیه و نوارهای امام. او پلی بود میان بزرگان انقلاب و مردم کوچه و بازار. در همین زمانها بود که به خاطر شخصیت با صلابت و روحیهی پدرانهای که داشت، از طرف بعضی از دوستان نزدیکش، به رسم خراسانیها «بابا» نامیده شد به نحوی که تا زمان شهادت دیگر این لقب از اسم او جدا نشد. او برای همهی کسانی که او را میشناختند، بابامحمد یا بابا رستمی بود.
با پیروزی انقلاب و شیطنتهای استکبار جهانی شهید بابامحمد رستمى جز اولین نیروهایی بود كه بعد از فرار نیروهاى آمریكائى وارد طبس شد. او به همراه یک گروه براى شناسایى منطقه به آنجا رفت.
با تأسیس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، محمد از پایهگذاران این نهاد انقلابی در استان «خراسان» بود. او به عنوان فرمانده عملیات سپاه مشهد در آرامسازی غائله گنبد و کردستان حضور داشت و مدتی در کنار شهید چمران به مقابله با گروههای تجزیهطلب پرداخت. با شروع جنگ تحمیلی به عنوان فرمانده نیروهای خراسانی با اولین گروه به جبهههای جنوب اعزام شد.
بابامحمد، در ۱۷ دی ۱۳۵۹ در حالی که چهار ماه و نیم بیشتر از شروع جنگ تحمیلی، نمیگذشت در یک مأموریت، بر اثر سانحه تصادف در جادهی سبزوار به شهادت رسید. مزار این یار بیریای انقلاب در حرم حضرت علی بن موسی الرضا (ع)، جایی است که همیشه آرزویش را داشت.
در ادامه تصاویری کمتر دیده شده از سردار شهید بابا رستمی را میبینید.