به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، یکی از راه‌های بهره‌مندی از ماه مبارک خواندن قرائت و تأمل در ادعیه ویژه و پرمحتوای این ماه است. برای مثال دعای هر روز این ماه سرشار از مفاهیم ارزشمند است. در ادامه مروری بر مفاهیم دعا‌های این ماه خواهیم داشت.
اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ واکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ وقَرّبِ فیهِ وسیلتی الیکَ من بینِ الوسائل یا من لا یَشْغَلُهُ الحاحُ المُلِحّین.
خدایا! زیاد کن بهره مرا در این روز از اقدام به مستحبات و گرامی دار در آن به حاضر کردن مسائل اصلی بندگی و نزدیک گردان در آن وسیله‌ام به سویت از میان وسیله‌ها‌ای آنکه بازش ندارد اصرار و سماجت اصرار کنندگان.
مؤمن روزه‌دار در این روز از خدای مهربان می‌خواهد:
الف) بهره از نوافل
«اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ» خدایا! در این روز بهره‌ام از نوافل و مستحبات را فراوان بگردان
بدیهی است یکی از آثار و برکات ماه مبارک رمضان در نفس روزه‌دار، عشق و علاقه فراوان به انجام مستحبات و نوافل و کار‌های خیر و عمل صالح است که کاملا این تفاوت را در ماه‌های بعد از رمضان در خود احساس می‌کند خداوند متعال در حدیث قدسی انجام نوافل را عامل تقرب بندگان به خود می‌داند: «إِذا أحبَبتُهُ کُنتُ سَمعَهُ الَّذی یَسمَعُ بِهِ، و بَصَرَهُ الَّذی یُبصِرُ بِهِ، و لِسانَهُ الَّذی یَنطِقُ بِهِ، و یَدَهُ الَّتی یَبطِشُ بِها و رجلهُ التی یَمشی بِها» مادامی که بنده‌ام با انجام نوافل به من تقرب می‌جوید، او را دوست می‌داریم تا آنجا که گوش او می‌شوم تا با من بشنود و چشم او می‌شوم تا با من ببیند و دست او می‌شوم تا با من بگیرد.
این ساحت قرب الهی همان تحقق «نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ» (ق ۱۶) است که همه چیز انسان مؤمن رنگ و بوی الهی می‌گیرد و اراده الهی منشأ صدور افعال او می‌گردد.
ب) آماده مسائل آخرت
«واکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ»»؛ خدایا در این روز برایم اسباب وسایلی را که فردای قیامت مسئول آن هستم آماده فرما.
بدیهی است انسان در قیامت در برابر بسیاری از کار‌های روزمره مورد سؤال واقع نمی‌شود. مؤمن زیرک باید خود را برای مسائلی آماده کند که فردای قیامت در مورد آن‌ها سؤال می‌شود؛ به‌طوری که گفته می‌شود: «وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ» (صافات ۲۴) البته در پیشگاه داوری خداوند متعال کسی به‌ناحق نمی‌تواند سخن بگوید و زبان خویش در دهان بگرداند با این نگاه سرای آفرینش جای درنگ و غافل زندگی کردن نیست.
ج) اسباب تقرب
«وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّین» خدایا! در بین همه اسباب دنیوی آنچه که مرا به‌سوی تو نزدیک می‌کند در این روز برایم فراهم گردان،ای کسی که سماجت بندگان تو را مشغول و خسته نمی‌سازد.
بدیهی است که بهترین وسیله تقرب الهی، ذکر خالصانه و قلبی است؛ چنانکه مولای متقیان علی (ع) فرمود: «اَللَّهُمَّ إِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَیْکَ بِذِکْرِکَ» خدایا با ذکر تو به سویت تقرب می‌جوئیم
یعنی مردمک چشم من فقط با رخ دل آرای تو بینایی دارد و غیر تو را نمی‌بیند؛ و دل سرگشته و عاشق ما هم فقط به یاد توست و هر چه انسان در یاد خدا باشد و نام او را ببرد و با او خلوت کند، اشتغال در خداوند ایجاد نمی‌کند و سماجت و اصرار بنده درخواستن، او را خسته نمی‌کند. بلکه باعث تقرب بیشتر و پختگی حاجت و اعزاز و کرامت بنده می‌شود.
مردی از امام صادق (ع) سؤال کرد که خداوند متعال یک عده را فراوان نعمت می‌دهد، اما بنده مؤمنی که جز خدا کسی را ندارد و به درگاه او همواره التجا می‌کند، حاجتش برآورده نمی‌شود امام در پاسخ فرمود: «خداوند متعال تضّرع بندگانش را دوست دارد و آن نشانه اعزاز و تقرب اوست»
منبع: بین‌المللی قرآن
انتهای پیام/ ۹۱۱
