سالروز درگذشت شاعری که لبهایش برای آزادی وطن دوخته شد
به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، میرزا محمد فرخی یزدی فرزند محمد ابراهیم درسال 1306 ه. ق درشهر یزد درخانواده ای فقیر به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتی خود را در مدسهی میسیونرهای انگلیسی یزد به پایان رسانید. پانزده ساله بود که علیه اولیای مدرسه شعر سرود و همین امر موجب اخراجش از مدرسه شد.
با سرودن شعری بر علیه ضیغم الدوله قشقایی، حاکم یزد به قدری مورد غضب قرار می گیرد که دستور می دهند لبهایش را با نخ و سوزن به یکدیگر بدوزند!
در ابتدای سلطنت پهلوی به مجلس راه یافت و با انتشار روزنامهی طوفان به انتقاد از خاندان پهلوی پرداخت. طوفان درطول مدت انتشاربیش از پانزده مرتبه توقیف و بازمنتشر شده است.
فرخی به خاطر انتقادهایش از خاندان پهلوی مورد اذیت و آزار قرار می گیرد و پیوسته مورد شماتت و دشنام قرار میگیرد و حتی یکبار توسط یکی از وکلا مورد ضرب و شتم قرارمی گیرد.
فرخی، فضای کشور را در سال 1311 "محیط مردگان" می نامد و در توصیف آن می گوید؛ "دستگاه نظمیه در همه جا رخنه کرده است و هیچ روزنامه مخالفی وجود ندارد. در مجلس همه به ذائقهی حکمران سخن میگویند و قلمها جز ستایش ترقیات کشور و تجلیل نبوغ پادشاهی که او را قائد اعظم می نامند، کار دیگری نمی کنند".
فرخی یزدی وضعیت آن دوران را در قالب شعر و بدین صورت بیان می کند؛ با مشت و لگد معنی امنیت چیست/ با نفی بلد ناجی امنیت کیست/ با زور مگو که امنیت هست/ با ناله زمن شنو که امنیت نیست.
درآخرین شعری که از او ثبت شده است پایان حکومت پهلوی به شرح زیر اعلام می کند؛ به زندان قفس مرغ دلم چون شاد میگردد/ مگر روزی که از این بند غم آزاد میگردد/ ز اشک و آه مردم بوی خون آید/ که آهن را دهی گر آب و آتش دشنهی فولاد میگردد/ دلم از این خرابی ها بود خوش زآن که می دانم/ خرابی چون که از حد بگذرد آباد میگردد.
این غزل برای فرخی حکم تیر خلاص دارد. پزشک احمدی به بهانهی بیماری، او را به بیمارستان زندان میفرستد و در 25 مهرماه 1318 در تاریکی دردناک با آمپول هوا به زندگی او خاتمه میدهد. جسدش را به احتمال زیاد برای دفن به گورستان مسگرآباد تهران میفرستند. جای مزارش تا کنون شناخته نشده است.
