به گزارش خبرگزارش دفاع مقدس، پادگان دژ در شمال خرمشهر و شرق جاده اهواز – خرمشهر واقع شده است. این پادگان با استعداد یک گردان مستقل(گردان 101 )، وظیفه حراست از دژهای مرزی را به عهده داشت و در طرح های نظامی قبل از انقلاب پیش بینی شده بود که در صورت حمله عراق به خوزستان، دژهای مرزی با انجام عملیات تاخیری فرصت لازم را بری حضور لشکرهای نیروی زمینی ارتش فراهم آورند.
به همین منظور در پادگان دژ که فرماندهی دژهای مرزی را نیز بر عهده داشت، سلاح و مهمات کافی برای یک مقاوت 48 ساعته ذخیره شده بود؛ اما پس از هجوم ارتش عراق از این تجهیزات استفاده بهینه نشد و در حالی که مدافعان خرمشهر در مضیقه شدید بودند، سلاح و مهمات لازم در اختیار آنان قرار نگرفت تا آنکه پادگان دژ در 23 مهر ماه 1359 سقوط کرد و سلاح های باقی مانده در پادگان غارت شد.
نیروهای دشمن که در کیلومتر 7 جاده اهواز – خرمشهر قرار داشتند در روز 2 مهر ماه بر روی پادگان آتش گشودند که این امر موجب تخلیه سربازان پادگان شد اما با حضور به موقع مدافعین و تجدید روحیه سربازان و بهره گیری از معدود تفنگ های 106 موجود در پادگان، مقاومت همچنان ادامه یافت. در روز 7 و 8 مهر ماه پادگان زیر آتش شدید توپخانه ارتش عراق قرارگرفت.
در روزهای پایانی مرحله سوم هجوم دشمن، تعدادی از کماندوهای عراقی به امید آزادی اسرای خود که گمان می کردند در پادگان نگهداری می شوند، شبانه به این پادگان شبیخون زدند و یکی از افسران آن را با چاقو به شهادت رساندند. در پی این حادثه گروهی از نیروهای ژاندارمری در پادگان مستقر شدند. دشمن سرانجام با آغاز مرحله چهارم هجوم خود در 23 مهر، با تانک های تیپ 26 زرهی و نیروهای پیاده خود پادگان دژ را به اسارت درآورد و تفگ های 106 و سایر تجهیزات موجود را غارت کرد. این پادگان تا آزادسازی خرمشهر همچنان در اشغال دشمن قرار داشت.
