گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- اکبر صفرزاده؛ حدودا چند سال است که تلویزیون گزارشی به این شکل از معتادان متجاهر و اراذل و اوباش پخش می‌کند: معتادان یا اراذل و اوباشی با قیافه‌هایی عجیب و غریب و خالکوبی‌های متعدد که مزاحم زندگی مردم هستند و مردم از دست آن‌ها بسیار ناراحت هستند و پلیس آن‌ها را دستگیر کرده و با آن‌ها برخورد شدید می‌کند.
در انتهای گزارش هم گلایه‌های به حق پلیس پخش می‌شود که می‌گوید این معتادان متجاهر فقط چند ساعت در زندان می‌مانند و بعد دوباره آزاد می‌شوند و به کار‌های خلاف قبلی خود ادامه می‌دهند. هر بیننده ایرانی که برنامه‌های صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران را مشاهده می‌کند، تاکنون حداقل ۵۰ بار چنین گزارشی را برایش آشناست.
تقریبا همه مردم ایران می‌دانند که معتادان متجاهر و اراذل و اوباش در کشور وجود دارند و اصلا نیاز نیست صدا و سیما هر دو ماه یک بار وجود این افراد در جامعه را به ما متذکر شود آنچه نیاز است و تاکنون انجام نشده این است که نشان داده شود دیگر کشورهای دنیا با معتادان متجاهر و اراذل و اوباش چگونه برخورد کرده‌اند و چه تمهیداتی را برای کنترل و بهبود آن‌ها اندیشیده و اجراء کرده‌اند.
غایت آرمانی برای مواجه با معتادان متجاهر و اراذل و اوباش می‌تواند بدین گونه باشد که بخش خصوصی با حمایت، نظارت و هدایت حاکمیت یک کارگاه تولیدی شبیه زندان با نگهبانی‌ها و حفاظت‌های بسیار دقیق از یک سو و امکاناتی بسیار مناسب از قبیل جای خواب، غذای رایگان، حمام و نظافت و پوشاک از سوی دیگر درست کند و معتادان متجاهر یا اراذل و اوباش را به عنوان نیروی کار رایگان بپذیرد تا معتادان متجاهر و اراذل و اوباش در این کارگاه – زندان – کار کنند و در قبال کاری که انجام می‌دهند غذا، پوشاک، سرپناه و بهداشت دریافت کنند و آن‌قدر در این زندان – کارگاه تولیدی- بمانند تا بهبودی کامل خود را به دست آورند.
در بسیاری از کشورهای دنیا که بدون پول نفت اداره می‌شوند زندان – کارگاه تولیدی- توسط بخش خصوصی اداره می‌شود و دولت فقط هدایت، نظارت و حمایت می‌کند. مسئولان و ماموران این زندان‌ها – کارگاه‌های تولیدی – برای به دست آوردن نیروی کار رایگان به شدت منتظر خلافکار، معتاد متجاهر و یا اراذل و اوباش هستند و به محض رویت آن‌ها در جامعه، در اولین فرصت مقدمات دادگاهی شدن این افراد مزاحم و انتقال آن‌ها به زندان -کارگاه تولیدی- را فراهم می‌کنند.
در ایران و طول سال‌های گذشته و حتی همین الان وضعیت برخی خلافکار‌ها بدین صورت است که می‌روند در زندان دولتی متکی به پول نفت می‌خورند و می‌خوابند! نه کار مفیدی انجام می‌دهند نه محصولی تولید می‌کنند و نه کار سخت می‌کنند تا تنبیه شوند! بعد هم که از زندان می‌آیند بیرون مستقیم می‌روند سراغ خلاف‌های قبلی و چرا نروند؟! وقتی تنبیهی در کار نیست چرا نروند؟ آخرش این است که دوباره توسط پلیس دستگیر می‌شوند و دوباره به زندان می‌روند برای استراحت مطلق!
در ایران و در طول دهه‌های گذشته آنچه باید در مورد زندان انجام می‌شد، نشد. زندان -کارگاه تولیدی- که باید تحت حمایت، نظارت و هدایت حاکمیت و توسط بخش خصوصی و بدون نیاز به یک ریال بودجه دولتی ساخته می‌شد متاسفانه با پول نفت و توسط خود حاکمیت ساخته شد تا علاوه بر هزار جور هزینه اقتصادی هزار جور مصیبت و هزینه سیاسی را بر سر حاکمیت آوار کند.
انتهای پیام/ 121
