گروه استانهای دفاع‌پرس - حجت‌الاسلام «عیسی رضایی»؛ «عید قربان» جلوه‌گاه تعبد و تسلیم ابراهیمیان حنیف است. فصل «قرب» یافتن مسلمانان به خداوند، در سایه «عبودیت» است.
اگر ابراهیم خلیل، در اجرای فرمان پروردگارش، خنجر بر حنجر اسماعیل می‌نهد، اگر اسماعیل ذبیح، پدر را در اجرای امر خدایی تشویق و ترغیب می‌کند، اگر «شیخ‌الانبیاء» در نهادن کارد بر حلقوم فرزندش، لحظه‌ای تردید و توقف نمی‌کند؛ همه و همه نشانه مسلمانی آن پدر و پسر و شاهد صداقت در عقیده و عشق، و وفاداری در قلمرو «بندگی» است.
۱. قربانی نماد مبارزه با تعلقات نفسانی
عید قربان فصل فداکردن «عزیز» ها در آستان «عزیزترین» یعنی «خدا» است. عید قربان مجرای فیض الهی و بهانه عنایت رحمانی به بنده «مومن» و «مسلم» و «مطیع» است. با چه «وسیله» به آستان پروردگار «تقرب» می‌جویی؟ و کدام «فدیه» را به قربانگاه صدق، عشق، اخلاص و وفا می‌آوری؟
برای اولیاءالله، عید قربان «مجمع‌الشواهد» صدق در گفتار، کردار، ادعا و عمل است. تو نیز اگر بتوانی رضای خویش را فدای رضای حق کنی، اگر بتوانی از خواسته «دل» را بر خواسته «دین» چشم‌پوشی، اگر بتوانی از «داشته‌ها» و «خواسته‌ها» بگذری، آن‌گاه به مرز عبودیت و به حوزه قربانگاه قدم نهاده‌ای.
۲. کسب تقوا و تقرب به خداوند متعال
«قربانی» عبارت است از هر عملی که انسان به وسیله آن خود را به خدا نزدیک می‌کند و ذبح حیوان در روز دهم ذی‌الحجه عبادت خالصانه‌ای است که باعث تقرب و نزدیکی بیشتر انسان به آفریدگار خود و نشانه تقوا و پرهیزگاری است.
قربانی، عامل تقرب انسان به حق تعالی است. در قرآن، هدف و انگیزه قربانی کردن را نشان دادن تقوا می‌داند؛ در واقع خداوند به گوشت و خون قربانی نیازی ندارند؛ بلکه می‌خواهد ایمان و تقوای مردم رو سنجش کند.
۳. کمک به مستمندان و اطعام آنان
از حکمت‌های قربانی کردن، اطعام فقرا و نیازمندان است، قرآن کریم در این باره می‌فرماید: «فکلومن‌ها و اطعموا القانع و المعتر» از گوشت‌هایی که قربانی می‌کنید، هم‌خودتان میل کنید هم‌به قانع و معتر بدهید، قانع فقیری است که به آن‌چه می‌گیرد قانع است و معتر فقیری است که علاوه بر تقاضای کمک، اعتراض هم می‌کند؛ این نشان‌دهنده بینش وسیع اسلام است که سفارش به خود را فراموش کنید، نه دیگران را، در تقسیم گوشت و اطعام پای بند تملق یا دعا و تواضع فقیر نباشید، او را سیر کنید؛ گرچه با شنیدن زخم زبان باشد.
۴. تجلیل و تکریم از حماسه و ایثار
قربانی کردن گوسفند، چه از سوی حاجی در «منا» و چه از سوی ما در شهرها، تکریم آن حماسه معنوی و ایثار عظیم است که ابراهیم (ص) و اسماعیل (ع) از خود نشان دادند و به «مسلخ» رفتند، آن فداکاری همواره باید در خاطره‌ها زنده بماند، تا درسی باشد فراروی ابراهیمیان همیشه و همه جا.
ما مسلم و برنامه ما قرآن است
ملیت ما به پایه ایمان است
عیدی که برای ما پسندیده خدا
فطر است و غدیر و جمعه و قربان است
انتهای پیام/
