به گزارش دفاع‌پرس از خرم‌آباد، «پرویز چنگایی‌نژاد» یکم فروردین سال ۱۳۳۸، در شهرستان خرم‌آباد به دنیا آمد. وی تا اول راهنمایی درس خواند و سال ۱۳۵۹ ازدواج کرد و صاحب دو پسر و یک دختر شد، تا این‌که به‌عنوان گروهبان دوم ژاندارمری در جبهه حضور یافت و سرانجام نهم فروردین سال ۱۳۶۳، در آبادان بر اثر اصابت ترکش به سر و صورتش، به شهادت رسید.
فراز‌هایی از وصیت‌نامه شهید «پرویز چنگایی‌نژاد»
پدر و مادرم! مرا ببخشید که چند جمله به‌عنوان وصیت یا سفارش برای شما رقم می‌زنم؛ زیراکه خود در متن اجتماع بوده و می‌بینم که مبارزه‌ای خونین که دنباله‌رو مبارزات صدر اسلام یعنی یک طرف حق و یکی باطل، یکی نور و یکی ظلمت و فرشته‌سیرتان در مقابل دیوصفتان قرار گرفته و این نبرد همچنان استمرار و ادامه می‌یابد و این ما هستیم که باید در این امتحان آزمایش داده و راه خود را انتخاب کنیم و من براساس و مبنای این سخن گهربار بزرگ‌مرد عالم بشریت یعنی علی (ع) که می‌فرماید: «کالموت فی حیاتکم مقهورین و الحیوه فی موتکم قاهرین»؛ یعنی: «مرگ در آن‌گونه زندگی است که شما مغلوب باشید و زندگی در آن مرگی است که غایب باشید»، راه خود را تشخیص و آن را نصب‌العین خود قرار داده و با انتخاب این خط و راه و پیمودن آن در صف پیکارگران راه حق قدم برداشته و تا قطره‌ای خون در بدن دارم، با ملحدان و بعثیان کافر و جنایت‌کاران شرق و غرب مبارزه بی‌امان خود را ادامه می‌دهم؛ زیرا خداوند می‌فرماید کسانی را که در صفوف متحد و فشرده در راهش پیکار می‌کند دوست دارد و بعد از شهادت برای آن‌ها روزی قرار داده است و جزو زندگانی محسوب می‌شوند؛ «وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ»، این راه من بود و من به شتاب می‌روم.
پدرم! افتخار بر تو که کارگری و زحمت‌کشی چنین زندگی را تقدیم اسلام عزیز و انقلاب و امام نمودی.
مادرم! از تو می‌خواهم بعد از شهادت من، مانند کوه مقاوم و در مقابل روبَه‌صفتان و دیوسیرتان و منافقین مویه و زاری نکنی و موی پریشان ننمائی؛ زیرا فرزند تو در راه اعلای اسلام عزیز و افتخار و سربلندی برای کشور شهید و این فرصتی است بس گران‌بها که نصیب هرکس نمی‌شود.
همسرم! از تو می‌خواهم با بردباری و صبر و شکیبایی بر مصائب با تدبیر غلبه‌یابی و فرزندان خردسالم را با الفبای انقلاب آشناسازی و درس رشادت و سربازی در راه اسلام عزیز را به آن‌ها بیاموزی و آنان را مسلمان و پیرو قرآن بارآوری و از همه شما می‌خواهم امام را دعا کنید و او را تنها نگذارید، گوش به فرمان او بوده وحدت کلمه را حفظ کنید.
روحانیت را فراموش نکنید و به همسایه‌ها محبت و نیکی نمائید؛ شهدا و هدف آن‌ها را همواره از یاد مبرید، گوش به یاوه‌گویی‌های منافقان و بیگانگان ندهید، سربازان اسلام را تشویق و معلولین را دلداری دهید، همواره به یاد خدا باشید و در پایان از شما می‌خواهم از جای من از همه اهل فامیل و آشنایان حلالیت طلبید.
خداحافظی می‌نمایم؛ ضمناً از مال دنیا چیزی به کسی بدهکار یا کسی به من حقیر بدهکار نمی‌باشد.
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
انتهای پیام/
