گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: آمریکایی‌ها که در سال ۲۰۰۱ پس از حملات ۱۱ سپتامبر برای جنگ با طالبان به افغانستان حمله کرده بودند، ۱۹ سال بعد، یعنی در سال ۲۰۲۰ با این گروه برای تسهیل خروج نظامیان خود و هموار کردن راه برای صلح بین آن‌ها و دولت کابل توافق کردند و سپس اعلام کردند که روند خروج نیرو‌های آمریکایی از افغانستان از اول مه (۱۱ اردیبهشت) آغاز می‌شود و قرار است این روند تا ۱۱ سپتامبر (۲۰ شهریور) پایان یابد.
البته این تصمیم، تصمیم دولت «جوبایدن» نیست؛ زیرا در اواخر دوران ریاست‌جمهوری «باراک اوباما»، دستگاه‌های امنیتی آمریکا و فرماندهان ارتش این کشور گزارش‌هایی ارائه کرده بودند، مبنی بر اینکه از نظر نظامی نمی‌توانند در افغانستان پیروز شوند و اگر به این وضعیت ادامه دهند و به‌دنبال راه‌حل سیاسی نروند، ممکن است تجربه شکست شوروی و بریتانیا در افغانستان برای آمریکا نیز رخ بدهد؛ بنابراین اوباما استراتژی آمریکا در افغانستان را تغییر داد و سپس «دونالد ترامپ» نیز همین روند مذاکرات سیاسی با طالبان را در پیش گرفت و به توافقی نیز دست پیدا کرد.
بر همین اساس، آمریکایی‌ها در زمان ریاست جمهوری ترامپ، در یکی از مجلل‌ترین هتل‌های شهر دوحه (قطر) توافق‌نامه‌ای میان طالبان و خودشان امضا کردند که براساس آن زمینه خروج کامل نیرو‌های آمریکایی را از افغانستان فراهم می‌شد و طالبان نیز در مقابل تعهد داده بود که از خاک افغانستان علیه آمریکا و دیگر کشور‌ها برای حملات تروریستی استفاده نکند.
در این توافق‌نامه به اصطلاح صلح نکات جالبی توجه به چشم می‌خورد؛ اولین مورد قابل توجه این بود که آمریکایی‌ها در آن از طالبان به‌عنوان «امارات اسلامی» استفاده کرده بودند.
مورد بعدی که خیلی قابل تامل بود، در این توافق‌نامه نوشته شده بود که طالبان (امارات اسلامی) نباید به دشمنان آمریکا ویزای ورود به افغانستان بدهد! در حالی این بند در توافق‌نامه ذکر شده بود که در زمان امضای آن طالبان دولتی نداشت که ویزا صادر کند، پس همین سند گواه این است که اولین کشوری که طالبان را به رسمیت شناخته است خود آمریکایی‌ها هستند.
در همین راستا، آمریکایی‌ها به بهانه صلح با طالبان از دولت دست نشانده خود در افغانستان خواستند که زندانیان طالبان را آزاد کند. طبق درخواست آمریکایی‌ها پنج هزار زندانی طالبان آزاد شدند.
در توافق‌نامه امضا شده بین طالبان و آمریکا صحبت از حکومت جدید پساصلح شده بود که در پی این توافق مشخص شد که آمریکا و طالبان عدم وجود حکومت فعلی را قبول کرده بودند؛ در واقع آن‌ها به این نتیجه رسیده بودند که حکومت فعلی نمی‌تواند مشکل را حل کند و تنها ابزاری هم که در اختیار دولت یعنی همان زندانیان طالبان بود از دست دولت گرفتند و همین مسئله باعث شده تا طالبان در موضع برتر قرار گیرد و بعد از خروج آمریکایی‌ها از افغانستان به سرعت این کشور را به تسلط کامل خود دربیاورند.
به هر حال به دلیل خیانت و همراهی آمریکایی‌ها، افغانستان این روز‌ها در مسیری بی‌راهه قرار گرفته است و سرنوشت تلخی در انتظار آن است؛ لذا راهکار پایان دادن به این وضعیت نه جنگ میان گروه‌های افغان است و نه تن دادن به بازگشت نظامی آمریکا و شرکایش است، بلکه راهکار، همگرایی افغانی-افغانی با حمایت کشور‌های منطقه است. تجربه نشان می‌دهد که هیچ ملتی بدون تکیه به داشته‌های درونی به صلح و ثبات نمی‌رسد و هیچ منطقه‌ای بدون همگرایی همسایگان روی آرامش نخواهد دید و امیدواریم الزامات حکومت‌گری این جریان را به سوی رفتار‌های معتدل‌تر سوق دهد.
انتهای پیام/ ۴۱۱
