به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، اسرایی که دربند رژیم بعث بودند تنها از طریق نامه نگاری می‌توانستند با خانواده خود در داخل ایران ارتباط برقرار کنند. گاه همین نامه‌ها نیز به دلایل مختلف اسباب شکنجه نیروهای بعثی می‌شد تا از طریق عدم ارتباط اسرا با خانواده‌هایشان آنان را شکنجه روحی دهند.
صادق مهماندوست از آزادگان هشت سال دفاع مقدس در این‌باره اظهار داشت: یکی دیگر از شیوه‌های آزار و اذیت اسرا توسط بعثی‌ها، پیشگیری و ممانعت از وصول نامه‌های ارسالی از ایران توسط خانواده‌های اسرا بود که به وسیله صلیب سرخ می‌آمد. بعثی‌ها بهانه‌های گوناگونی داشتند که از رسیدن نامه به اسرا جلوگیری کنند و با یافتن کلمه‌ای کوچک مانند پدربزرگ، بابا و ... به تصور اینکه این الفاظ در خصوص حضرت امام (ره) و خبر دادن از وضعیت امام به اسرا نگارش شده، آن نامه را کنار گذاشته و به صاحب آن نمی‌دادند و چه بسا افرادی که بیش از چند ماه از سلامتی خانواده خود بی‌خبر بودند و هیچ وسیله ارتباطی دیگری نیز برای اطلاع‌یابی از اوضاع خانه و خانواده آنان در دسترس نبود و بعثی‌ها حتی همین وسیله ابتدایی را که معمولاً هر دو ماه یکبار آن هم با فاصله زمانی ارسال تا دریافت که چیزی بیشتر از دو ماه نیز بود، سلب می‌کردند تا فشار روحی روانی بیشتری را به اسرای در بند وارد سازند.
نامه نوشتن تنها راهی بود که اسرا می‌توانستند بوسیله آن از حال و احوال خانواده خود و ایران و ... خبردار شوند. هر اسیر حق داشت بطور کلی دو نامه برای ایران ارسال کند و آن هم باید در برگه‌های مخصوص آرم‌دار صلیب سرخ نوشته می‌شد که هر دو ماه یکبار آن‌ها (صلیب) به اردوگاه می‌آمدند و برگه‌ها را در اختیار اسرا می‌گذاشتند و بچه‌ها نیز پس از نگارش مطالب خود، آن هم حداکثر در ۱۰ سطر و با ذکر آدرس، تحویل نمایندگان صلیب می‌دادند.
آن‌ها نیز نامه را پس از فیلتر و سانسور بعثی‌ها و منافقین، تحویل می‌گرفتند تا برای ایران ارسال کنند. حالا کدام نامه فیلتر می‌شد و کدام نامه به ایران فرستاده می‌شد معلوم نبود، ولی همه در انتظاری طولانی و چند ماهه بودند که شاید پاسخی برای نامه آن‌ها از ایران بدست شان برسد.
انتهای پیام/ ۱۴۱
